Bombay Bicycle Club verzet bakens

Op So Long, See You Tomorrow, het vierde album van Bombay Bicycle Club, zitten de melodieën verstopt en moet de luisteraar zelf aan het werk. “Het is een echte groeiplaat,” beseft zanger-gitarist Jack Steadman.

Het prototype van het nieuwe BBC-geluid, de single Carry Me, was niet alleen het eerste nummer dat ingeblikt werd, met zijn primitieve, agressief klinkende drums verzet het de bakens voor het Londense indiekwartet, dat voor de verandering ging opnemen op het Nederlandse platteland en in, jawel, Bombay.

De nieuwe plaat kan voor de fans van het eerste uur inderdaad overkomen als een shock. Daar zijn jullie je van bewust?
Ed Nash (bassist): In plaats van onze fans te vervelen willen we hen toch liever verrassen. Ook in het verleden hebben we al geëxperimenteerd met verschillende stijlen, maar we hebben er altijd voor proberen te zorgen dat er een goeie song onder de oppervlakte zat, alleen moet je dit keer iets dieper graven.

Jack Steadman: Veel fans begrepen eerst niets van die single, maar na vijf draaibeurten waren ze er dol op. Zo zie je maar: ook popmuziek moet niet altijd instapklaar zijn. De meeste voldoening krijg je wanneer je zelf wat moeite moet doen. Bij mij heeft het ook even geduurd voor ik My Bloody Valentine doorhad, toch de meesters in het verbergen van betekenislagen, maar dat maakt de zoektocht des te boeiender.

Delen van de plaat werden in het buitenland opgenomen.
Steadman: Een retraite in Holland, ver weg van alle afleidingen in Londen, gaf ons ademruimte en frisse ideeën. Ik speelde samen met Ed ook een concert in de Indische grootstad Pune, en daarna trokken we drie weken naar Bombay, waar we een studio huurden van een lokale band.

Jullie zeggen gewoon Bombay, terwijl hier iedereen er al jaren op staat dat je Mumbai moet zeggen.
Steadman: Ginder zegt iedereen nog steeds Bombay hoor. Toen ik een taxichauffeur vroeg om me af te zetten aan het Mumbai Central Train Station begreep hij er geen snars van. Ze gebruiken nog steeds de oude termen.

Het was jullie eerste keer in euh… Bombay?
Steadman: Jep, maar we waren wel een beetje bezorgd. Er staan nogal wat Indische invloeden op de plaat, en we wilden vermijden dat het publiek het als een gimmick zou zien: ‘Ha, de jongens van Bombay Bicycle Club gaan opnemen in Bombay.’ Het is gewoon een geweldig energieke plek. De snelheid van de stad besmette ook onze creativiteit.

Nash: Je kon niet anders dan onder de indruk zijn van de inventiviteit waarmee de modale Indiër omgaat met de weinige middelen die hij ter beschikking heeft. Hier hebben we veel meer, maar we weten amper wat gedaan met de overvloed.
Steadman: Muzikaal ben ik vooral in vervoering geraakt door de fantastische ritmes én de productietechnieken. Ze combineren tal van instrumenten en vaak besef je niet eens welke. Die manier van werken deed ons een beetje denken aan Pet Sounds van The Beach Boys en heeft ons zeker beïnvloed. Het trotst zijn we op Feel, dat een Oosterse intro combineert met een Caraïbisch ritme en Afrobeat-gitaren.

Is er ook thematisch een rode draad?
Steadman: Dingen die maar blijven duren, tot in het eeuwige. Het laatste refrein van het album luidt: keep going round and round… Dat idee van in beweging zijn hebben we ook doorgetrokken naar de titel van de plaat en het artwork.
Nash: En het album eindigt met dezelfde melodie als het begint. Uiteindelijk is alles één grote loop, zoals het leven.

Of zoals Bombay Bicycle Club: So Long, See You Tomorrow is jullie vierde album, terwijl jullie nog steeds maar 25 zijn. De groep is duidelijk een langetermijnproject.
Steadman: Zeker weten. We zijn gewone, nuchtere jongens. We houden ons ver van al de societyfeestjes. Ik heb nog steeds dezelfde vriendin als toen we met de band begonnen. En waren we toen een stel vrienden, dan beschouwen we mekaar nu haast als familie.

9/2, 19.30, SOLD OUT!