A Brand zweert elektronica af

A Brand is een van de tien bands op de vijfde editie van ABBota, een samenwerkingsverbond tussen de twee belangrijkste rockzalen van de hoofdstad. Voor het Antwerpse vijftal meteen een prima aanleiding om hun nieuwe, elektronica-arme cd Future you aan het Brusselse publiek voor te stellen.

A Brand zette op een wel erg onconventionele manier zijn eerste stappen in de muziekindustrie. De Antwerpse groep bracht twaalf pocketsingles (een soort businesscard waar je allerlei gegevens op kwijt kan, dus ook muziek) uit, liet de hoesjes ervan ontwerpen door beeldende kunstenaars, waaronder Jan Fabre en Luc Tuymans, en verdeelde ze via een automaat die pendelde tussen verschillende musea. Mooi initiatief, maar omdat economische wetten voor iedereen gelden, deed de groep daarna toch maar gewoon een beroep op een platenfirma om zijn merknaam in de markt te plaatsen. Met hun eerste reguliere album 45RPM, dat het dozijn pocketsingles bundelde, viel dat niet mee. Maar met de catchy mix van dance en gitaarrock op Hammerhead en Judas slaagden ze er langzaam maar zeker in om rockzender Studio Brussel te overtuigen. En zo werd A Brand naast een zelfverklaarde muziekfabriek ook een muziekmerk. Een merk dat strakke rocktracks onder het mom van elektronische stroomstoten cut and paste-gewijs op zijn publiek losliet.

De bende rond zanger-gitarist Dag Taeldeman moest van meet af aan een vrijplaats zijn, liefst zonder frontman, met vijf evenwaardige muzikanten die allerhande invloeden verwerkten. Van de vier albums benadert het nieuwe Future you dat opzet alvast het best, en dat heeft alles te maken met de nieuwe, organische aanpak, weg van het elektronicadiscours. Drummer Frederik Heuvinck: "Voor de vorige platen hebben Dag en ik altijd veel preproductie met z'n tweeën gedaan, maar voor dit album zijn we direct met de hele groep gaan samenzitten, op zoek naar een nieuwe taal. Het is onze eerste echte groepsplaat."

Waarom heeft A Brand zich een nieuw geluid aangemeten?
Dag Taeldeman: We wilden af van dat opgefokte elektronicageluid dat je nu zo vaak door je strot geramd krijgt. Ik heb het even gehad met die pitbullelektronica. Het moest organischer. Ik wilde echte gitaren horen, echte stemmen, echte drums. Kortom de gitaren klinken nu ook als gitaren. Eindelijk hebben we een ietwat nostalgisch poprockalbum gemaakt dat ik zelf ook graag hoor. Mijn vriendin zei me onlangs nog dat het de eerste keer was in al die jaren dat ik na de opnames de plaat ook thuis oplegde. Vroeger kon ik dat niet. Ik vermoed dat ik zo enthousiast ben omdat het een heel menselijke plaat is.
Frederik Heuvinck: Toen we de groep startten met z'n tweeën, zaten er in onze computer veel muziektoepassingen. Het was logisch dat we daarmee experimenteerden. Maar op een bepaald moment wil je weleens wat anders. Je moet het ook voor jezelf interessant proberen te houden.

Hoe zal deze muzikale ommekeer live tot uiting komen?
Taeldeman: We werken met echte basdrums. Qua gitaarsound is er enorm veel veranderd. En we gebruiken onze stemmen beter: we zingen nu ook meer harmonieën. We staan er bovendien op dat nummers live kunnen evolueren.
Heuvinck: Vroeger waren onze optredens een pletwals. Nu zullen ze nog energiek zijn, maar op andere manieren.

Wie zijn de begrafenisondernemers uit de nieuwe song 'The undertakers'?
Taeldeman: Mensen die zich steevast negatief uitlaten over alles en iedereen, negativisten dus. Mensen die jaloers zijn en je geen goed hart toedragen. De conclusie van het nummer is dat je je best van al die ballast distantieert. Ik vond de metafoor van de begrafenisondernemers wel gepast. Ook 'Too much California' gaat over dergelijke toogfilosofen, die over alles en iedereen een mening hebben, maar eigenlijk nooit verder raken dan het lokale café. Maar het is zeker geen bittere plaat. Integendeel zelfs. Ik schreef mijn eerste onversneden liefdesliedje.

Bij de release van jullie eerste album opperden jullie het idee het meisje aan de promostand te vervangen door een automaat.
Taeldeman: Dat is er nooit van gekomen. Achteraf bekeken was het misschien toch niet zo'n goed verkoopsargument. (Lacht) Maar niets zegt dat we het idee van de automaat, die muziek aan kunst koppelde, later niet opnieuw oppikken. Ik schreef ondertussen de muziek bij drie stukken van Jan Fabre. Kruisbestuivingen tussen beeldende kunst en muziek blijven me boeien.
A Brand 26/2, 21.20, Botanique (Orangerie)

wanneer: 26/02/2010 om 21.20
waar: Botanique (Orangerie)