Breton: ‘Ik ben bang van gitaren’

“Vous parlez français?” vraagt Roman Rappak, de frontman van het Londense multimediale collectief met een haast vlekkeloos accent. “Ik heb zes jaar op een Franse school gezeten. Mijn moeder is Iers, mijn vader Pools. Hij wilde wellicht dat ik me net zo ontheemd voelde als hem. (Lacht) Maar ik moet het onderhouden, anders boert het snel achteruit.”

Gaf dat je affiniteit met de Franse cultuur?
Roman Rappak: Absoluut, maar het is gevaarlijk om daarover te praten zonder pretentieus te klinken. (Glimlacht) En pretentie is dodelijk in Londen tegenwoordig.

En dan noem je wel je band naar de Franse founding father van het surrealisme?
Rappak: (Lacht) Tja, maar wie ons pretentieus vindt, weet wellicht ook niet echt waar (André) Breton voor stond. Ik heb die naam niet gekozen omdat wij hem toevallig een coole schrijver vinden of zo. Ik kan me echt vinden in enkele van zijn ideeën. Zijn écriture automatique is niet zomaar crazy shit. Het aansturen op chaos levert vaak boeiende resultaten op. De geniale artiest die alles dirigeert en zijn publiek bespeelt, daar geloof ik niet in. Ik ben zelf veel beter in dingen samengooien, editen in plaats van structureren.

Jullie wonen en maken muziek en films in BretonLABS. Wat voor plek is dat?
Rappak: Het is een verlaten bankgebouw, waar nu verschillende creatieve mensen in huizen. We experimenteren graag, maar daar heb je tijd en ruimte voor nodig. Het is er goedkoop, maar wel koud in de winter. Maar goed, de crisis is dan toch voor iets goed. (Lacht) Nu, BretonLABS is het beste wat ons ooit is overkomen, maar als je er te lang opgesloten zit wordt alles zo verzadigd, dat je ademruimte nodig hebt. Die hebben we in IJsland gevonden in de studio van Sigur Rós. Onze eigen stek is grauw en grijs, en plots stonden we daar midden in het groen tussen de pony's en de watervallen, met 24 uur daglicht. Dat was een surrealistisch moment. We hebben er wat dingen omgegooid, nieuwe opnames gemaakt, onze eigen muziek geremixt. Dat heeft er leven aan gegeven.

Jullie klinken heel, euh, postmodern. Maar naar verluidt hou je ook van Quincy Jones.
Rappak: Klopt. Hij maakt zulke gesofisticeerde stukken muziek, die ook altijd catchy zijn. Maar hij biedt vooral een waaier aan richtingen die je uit kunt - r&b, Northern soul, vroege housebreaks of triphop. That just blows my mind.

Jullie worden een indierockband genoemd. Maar gitaren hoor ik niet.
Rappak: Ik vind de gitaar erg mooi, maar ik ben er ook bang voor. Ze geeft je sound direct zoveel kleur. Een E-akkoord aanslaan is poepsimpel, maar je hoort er meteen ook de blues, rock, punk, indie… in. Daar wil ik me van loskoppelen.

Je bent ook filmmaker. Welke regisseur zou Other people's problems mogen verfilmen?
Rappak: Mike Leigh. Hij geeft zijn acteurs geen script, maar laat ze zich inwerken in het personage. Pas helemaal op het einde geeft hij hen lijntjes tekst. De personages zijn normaal maar bevreemdend, zoals mensen zijn. Het is een natuurlijke chaos, maar elegant gestructureerd. Prachtig.

Breton
wanneer: 1/4 • 20.00 uur
tickets: €7/10/13
--------------------