Brusselse band Navaho stelt debuutplaat voor

De jonge Brusselaars van Navaho stellen deze week hun gelijknamige debuutalbum voor in Atelier 210. "We houden van spaghettiwesterns en van de films van Quentin Tarantino", klinkt het. Het resultaat: een dosis Californische zon, overgoten met een teug melancholie.

"Ah, dat is Panthère," zegt Simon Boonen, de drummer van Navaho. Aan de deur weerklinkt jammerlijk gemiauw. "We houden hem even buiten. Hij heeft darmprobleempjes." Op de sofa smeekt een eenzaam dekentje, tussen de gitaren en de effectpedalen, om zijn ronkende warmte.

In het voormalige beeldhouwatelier diep in Ukkel waar Navaho huishoudt, lijkt de studententijd nog niet helemaal uitgevlakt. Instrumenten en versterkers vullen de gerenoveerde leefruimte. Bierblikjes, sigarettenpeuken en vuile borden slingeren in het rond, een blauw plastic varken bewaakt de deur. Tegen de muur prijkt een poster van Martin Scorsese's meesterlijke Mean streets, een grote flatscreen vult zich met sneeuw in psychedelische kleuren.

Dit is de woonst van percussionist en tamboerijnspeler Douchan Cantillon, die de jongens van Navaho tijdelijk als mancave en repetitiekot gebruiken. "Tot voor kort repeteerden we in een oude bakkerij aan het Flageyplein in Elsene, tussen de frigo's, broodovens en ratten," vertelt zanger en toetsenist Benjamin Saint Viteux. "Een unieke plek met veel natuurlijke echo. Maar de eigenaar had andere plannen, dus moesten we er weg."

De groep blikte er wel de tien songs van zijn debuut in, muziek die zijn weg zoekt tussen garagerock, surfgitaren en Ennio Morricone. "We houden van spaghettiwesterns en van de films van Quentin Tarantino," knikt bassist Pierre Van Waeyenberge. "Maar onze muziek is niet per se opgevat als soundtrack van een imaginaire film of zo." Er zit een West Coast-vibe in hun muziek, net zoals in de kleurige hemdjes van Saint Viteux.

Californische zon
Maar vanwaar die bandnaam? Veel cowboy en indiaantje gespeeld? "Onze naam hebben we bij de Amerikaanse garagerockers Black Lips gehaald, op hun vierde album staat de track 'Navajo'," legt Van Waeyenberge uit. "De 'j' hebben we vervangen door een 'h' omdat de uitspraak ons te veel deed denken aan commissaris Navarro, de Derrick onder de Franse rechercheurs."

Even later vallen ook de namen van The Growlers en King Gizzard & the Lizard Wizard. De dromerige songs van Navaho dragen de Californische zon in hun hart, maar ook een teug melancholie. Net zoals een Indian summer, quoi. "Onze songs moet je niet als een persoonlijk dagboek lezen, ik roep liever een fantasiewereld op," zegt Saint Viteux. "Ik ben nogal fan van videogames waarin je kan verdwalen, zoals The Legend of Zelda en Final Fantasy."

Zijn songs ziet Saint Viteux graag als op zichzelf staande kortverhaaltjes. Neem 'His fatness', waarin een man in een rollator elke dag zijn met mayonaisepotten volgestouwde garage verlaat om alle frieten op te eten die hij maar kan vinden. "Growl!" Panthère is binnengeglipt. De pikzwarte kater blikt ons onvervaard in de ogen. Zijn naam lijkt plots niet meer zo lachwekkend. Cantillon lacht. "Le chat du diable!"

> Navaho. 02/12, 19:30, Atelier 210, Etterbeek