Buurman op eenzame hoogte

Twee jaar na het onverhoedse succes van ‘God, ik en Marjon’ en het album Rocky komt altijd terug, staat Buurman met Mount Everest op eenzame hoogte in Nederlandstalig rockland. Donderdag gaat hun theatertournee Flou Artistiek in première in de Ancienne Belgique.

"Ik ben zielsgelukkig," zegt Geert Verdickt, voorman van het zestal uit Heers, Limburg. "We maken platen op eigen kracht en doen optredens waar mensen iets speciaals beleven. Het is een zielsafdruk van wie we zijn." Mount Everest, twaalf kortfilms over ieders leven van elke dag met een hoesfoto van Stephan Vanfleteren en songbijdrages van Tom Van Laere en Lars Van Bambost, klinkt even groots als intiem. De plaat, in een productie van Jo Francken met strijkers- en blazersarrangementen van bassist Koen Tote, mengt het akoestische grain van hun debuut met een kamerbrede sound à la U2.

Zanger, groep en producer zijn dezelfde. Toch klinkt Buurman op Mount Everest anders.
Geert Verdickt: Ook nu zijn de nummers geboren op gitaar en piano en was de uitwerking lang op zoek zijn, durven te schrappen en schuiven. Maar we hebben meer kilometers op de teller. Vandaar dat veel songs een schone grandeur meekregen. 'Tot de zon weer voor u schijnt' is dan weer zo broos, zo op het scherp van de snee, dat het gevaarlijk klinkt. Het is de oertake, thuis op piano. Er zijn strijkersarrangementen voor bedacht maar in die eerste versie zit een chemie die geen enkel ander liedje heeft.

Je bent ook regisseur en cameraman. Beïnvloedt kijken je schrijven?
Verdickt: Maak ik nummers die visueel zijn omdat ik bezig ben met reportagewerk of doe ik graag film omdat ik visueel ingesteld ben? Ik weet het niet, maar het ene beïnvloedt en inspireert het andere. Filmen is een verhaal vertellen met beelden. Bij het schrijven worden beelden woorden.

In het nummer 'London Stansted' zit je als luisteraar haast mee in de auto.
Verdickt: Een film maken die klopt, daar streef ik naar wanneer ik een song schrijf. Ik geef een paar prikkels, net genoeg, zodat de luisteraar de rest invult. Ik wil niet stoefen, maar ik word warm als ik een zin vind als 'grauwe autostradestrepen glijden één voor één langs ons heen als een soort van morse'. Dat zie je, dat vertaalt zo juist het verhaal van die man achter het stuur.

Veel liedjes zijn in de ik-vorm geschreven. Heb je dat bewust zo gedaan?
Verdickt: Alle nummers hebben een autobiografische inslag, maar die 'ik' kan ook iemand uit mijn omgeving zijn. De song heeft altijd wel een trigger. In het ijle iets verzinnen vind ik moeilijk. De ik-vorm brengt het verhaal dichter bij mezelf.

'Alles in zwart-wit' opent met "Als ik nu eens tijd had voor een beetje vrolijkheid". Die 'ik', ben jij dat?
Verdickt: Ja. Ik zat toen op het bot. De tekst is heel donker maar wel puur. De ochtend na het zingen van de tekst zei ik tegen Jo: "Dit is te. Ik voel me zoals er staat maar moet dat op een plaat?" "Geert, lieg je als je dat zingt? Nee? Wel, da's de essentie. Dat spatje zwart maakt het palet van je plaat perfect." Ik ben er nu blij om. Soms heb je het zwart nodig om het wit mooi te vinden.

Op het einde van 'Rockster' klinkt geschuifel in de studio. Waarom hebben jullie dat behouden?
Verdickt: Je zegt het juist. We hebben van veel nummers de basis samen ingespeeld tot de beste take. Vlak erna hangt dan een soort mysterieuze stilte die hoe dan ook doorbroken wordt. Maar tot dat moment gebeurt er iets speciaals. Die stilte en dat geschuifel vertalen de vergankelijkheid van iets ultiems.

wanneer: 27/01/2011 om 20.00
ticket: € 16/19