Caca: De muzikale rebel in Pierre Vervloesem

Onze favoriete muzikale rebel Pierre Vervloesem, druk bezig met de hernemingen van Weg met Josse De Pauw en Peter Vermeersch, een internationale tournee met FES, en zijn nieuwe groep Caca, schopt nog steeds wild om zich heen. “Het kan me geen barst schelen of iemand mijn platen koopt of naar mijn concerten komt.”

Sinds hij zowat drie decennia geleden met muziek begon, heeft Pierre Vervloesem altijd tegen de stroom in geroeid. Hij musiceerde bij X-Legged Sally en is al jaren goede vrienden met Peter Vermeersch van FES (Flat Earth Society). En hij producete natuurlijk het debuut van dEUS. Regelmatig maakt hij ook tijd voor eigen materiaal. De beste kennismaking daarmee is via zijn reeks 'P.V. presents'.

Na enkele ophefmakende schijfjes is er nu de vierdelige box The CK theory. Vervloesem was betrokken bij alle cd's, als producer, gitarist, mixer, componist of als allemaal tegelijk zoals bij Sketches of pain van zijn gloednieuwe groep Caca. Welkom in de controversiële wereld op de grens van de (noise)rock en (punk)jazz.

Is het je revolutionaire kantje dat je deed beslissen om je groep Caca te noemen?
Pierre Vervloesem: Niet echt. Aangezien het niet om een soloproject gaat maar er ook anderen bij betrokken zijn, moest ik wel een groepsnaam verzinnen en vermits alle groepsnamen sowieso dom zijn, waarom deze dan niet? Het klinkt bovendien internationaal en normaal gezien is iedereen er dagelijks mee bezig.

Is Sketches of pain een verwijzing naar Sketches of Spain van Miles Davis?
Vervloesem: Eerlijk gezegd ken ik enkel de titels van zijn platen maar heb ik er nooit één beluisterd, zijn muziek interesseert me niet echt. Jazz heeft me trouwens nooit aangetrokken. Het is de minst vrije muziek die ik ken.

Welke muziek vind je dan wel interessant?
Vervloesem: Die uit de periode van 1979 tot 1982.

Met jouw uitgesproken ideeën was het toch niet makkelijk om de juiste muzikanten te vinden voor Caca?
Vervloesem: Integendeel, het zijn gasten die ik gewoon betaal en wier voornaam ik soms niet eens ken. Ik ben tevreden als ze de partituur kunnen naspelen. Dat klinkt misschien niet echt vriendelijk maar het is wel zeer functioneel. Drummer Teun Verbruggen is de enige van de bende die geen partituur heeft en doet wat hij wil.

Caca is een octet met vier blazers. Was dat Vervloesem de componist die op zoek ging naar een nieuwe uitdaging?
Vervloesem: Ik componeer niet, ik improviseer. Nadien schrijft toetsenist Peter Vandenberghe alles uit. Wat er na de opname mee gebeurt interesseert mij niet.

Als je al die moeite doet om een opname te maken, wil je toch dat er een vervolg komt?
Vervloesem: Welnee. Ik ben blij als ik een plaat gemaakt heb, maar als die niet verder raakt dan bij een paar vrienden is dat geen probleem voor mij. Het kan mij echt geen barst schelen of iemand mijn platen koopt of naar mijn concerten komt. Wat is het verschil tussen vijf mensen die je plaat goed vinden of vijfduizend of vijf miljoen? Idem bij optredens. Het gros van het publiek trekt zich geen bal aan van wat er zich op het podium afspeelt, dat had ik meteen door toen ik met muziek begon.

Waarom blijf je eigenlijk verder musiceren?
Vervloesem: Het is mijn passie en ik heb er geen vervanging voor. Bovendien vind ik de optredens met FES de max. Daar ben ik slechts een van de vijftien radertjes in het geheel. In zo'n context voel ik me echt vrij.

Caca
wanneer: 25 november 2010 om 21.00 uur
tickets: gratis