CD: Matthew and The Atlas

Genoeg banjojolijt en indiefolkvertier gehad voor de komende vijf jaar? Een Mumford & Sons-indigestie? En toch zouden we deze Matthew Hegarty, debuterend onder de naam Matthew and the Atlas, een eerlijke kans geven.

Ja, hij speelde al in het voorprogramma van Mumford & Sons en stamt uit dezelfde Londense scene, die ondertussen al heel wat epigonen afleverde. Hegarty springt er echter bovenuit omdat hij niet alleen over een pakkende croonstem beschikt, inclusief soms huiveringwekkende snik, maar er bovendien in slaagt zijn delicate spel te verzoenen met een broeierig americanasfeertje zonder in misantropie te vervallen.

Want ja, hoe troosteloos zijn muzikale spectrum op het eerste gehoor ook klinkt met zijn mix van sluimerende elektronische beats en live folkinstrumentarium, deprimerend is het niet. Zo haalt de hoop van de boodschap het menigmaal van de wanhoop van de voordracht. Dat ligt aan het majestueuze, dat zowel in 's mans croonende voordracht als in de productie schuilt en dat zijn muziek toegankelijker maakt dan die van zijn Amerikaanse voorbeelden als David Eugene Edwards en Will Oldham, die liever lofi bleven. Het staat zijn tracks toe langzaam helemaal open te bloeien.

data: 4/4, 19.30

tickets: €11/14

waar: Botanique