CD: Silver Junkie - Streets & Boulevards

Drie jaar na zijn ep Midtown walk is Silver Junkie toe aan zijn eerste langspeler. Streets & boulevards is geplaveid met in eenzame motelkamers geboren americana en weemoedige chansons.

Tindersticks die songs van Kurt Weill coveren met Joey Burns en John Convertino van Calexico in de gelederen: zo ongeveer klinkt Silver Junkie. Herfstige melancholie met hier en daar wat zuiderse franjes, broeierig en soms frivool, maar altijd gedempt en gedrenkt in naar poëzie geurende schrijfsels. De Brusselse groep is het geesteskind, wat zeggen we, het bloed, zweet en de tranen van zanger, gitarist en pianist Tino Biddeloo, het type getormenteerde singer-songwriter dat graag tussen schrijvers en andere nachtraven in rokerige bars vertoeft. Als invloeden citeert hij graag Tom Waits, David Lynch en Charles Baudelaire. Er ís hard geschaafd aan de teksten - de bundeling van verhalen lijkt ons het geknipte script voor een roadmovie -, maar af en toe overschaduwen ze de muziek. Wanneer Biddeloos warme stem zich aan parlando waagt, bijvoorbeeld, zoals in openingsnummer 'Forbidden land' en de Burroughs-achtige afsluiter 'Charlie's girl'. Meer dan een lauwe Tom Waits-imitatie horen we daar niet in.

Biddeloos stem is niettemin een van de troeven van Silver Junkie. Het is zijn warme, licht hese tenor die als een troostende schouder klaarstaat bij de droefgeestige mengeling van blues, chanson, fado en tango. Want Streets & boulevards is bovenal een veelzijdige plaat. 'A thousand words' is pure americana, met een huilende steelguitar. 'Aimelee' baadt met zijn klaaglijke contrabasklanken en weemoedige accordeon in hetzelfde mistroostige sfeertje als Dez Mona. In 'Sweet & divine' mag de trompet van Nik Phelps, in een vorig leven nog aan de slag voor Frank Zappa en Tom Waits, meekrullen over een latin vibe. In 'Perfume' doet zijn eindsolo rillingen over je rug lopen. Streets & boulevards ademt ambacht uit, en biedt traagheid en ruimte. Om te luisteren, en om onderweg te zijn.