CD: Yuko

Drie jaar na 'For times when ears are sore' heeft de Gents-Brusselse band Yuko eindelijk een vervolg klaar. Hun naïeve droompop, die ook 'As if we were dancing' overheerst, ontstaat door het breekbare, wat hese stemgeluid van Kristof Deneijs te combineren met een veelgelaagd, wat krakkemikkig palet. Múm, The Notwist en, dichter bij huis, The Portables zijn zielsverwanten.

De frontman noemt het een dansplaat voor op je slaapkamer en daar zit iets in, want ook de ritmes blijven intimistisch. Er zitten wel meer popstructuren in dan op de voorganger, die wat vaker in weemoedige postrocksferen bleef hangen. Door de vele line-upwisselingen die de groep de voorbije jaren doormaakte, zijn het nu vooral oude Casio-keyboards die hier en daar voor subtiele stoorzenders zorgen. Een pluim voor de mix van Bob Hermans, die een studioverleden heeft met The Go Find en Jónsi, en helpt om de veelgelaagde indietronica tot zijn recht te laten komen. De lang uitgesponnen mijmering 'The day I met Laura Palmer', die ergens tussen Kid A-Radiohead en Grandaddy zweeft, is onze persoonlijke favoriet. Aandachtspunt: te veel sfeer betekent soms ook te weinig song.