Chilly Gonzales entertaint zijn publiek met een orkestraal rapalbum

Op 'The unspeakable Chilly Gonzales' kruipt de Canadese entertainer in de huid van de piano-rapper in hem. “Ik heb meer respect voor rappers dan voor singer-songwriters. Ze zijn oprechter.”

Artistieke duizendpoot Chilly Gonzales is altijd een buitenbeentje geweest. Om niet te verzuren in de Canadese indie- en singersongwritersscene verhuisde hij in 1998 naar Berlijn. De beste beslissing van zijn leven, zegt hij daar nu over. Sindsdien maakte hij een rap- en een pianoalbum, werkte hij samen met Feist, Peaches en Jamie Lidell en ging hij aan de slag als producer van Jane Birkin, Charles Aznavour en Tiga. Hij staat ondertussen ook in het Guinness Book of Records door een pianoconcert van maar liefst 27 uur te spelen en zijn 'Never stop' werd door Apple opgepikt als tune voor de iPad-commercials. Tegenwoordig resideert hij in Parijs, van waaruit hij eerder dit jaar met The unspeakable Chilly Gonzales een rapalbum zonder beats uitbracht.

Waarom een orkestraal rapalbum?
Chilly Gonzales: In 2000 debuteerde ik onder mijn pseudoniem Chilly Gonzales met 'The Entertainist', een rapalbum met undergroundbeats. Ik wilde al jaren een nieuw rapplaat maken, maar zag niet meteen een goede invalshoek. Gewoon wat rappen op enkele beats vond ik vanuit mijn standpunt, dat van de entertainer-pianist, wat minnetjes geworden. Dus haalde ik de beats weg, zette er piano onder en vroeg ik aan mijn broer om er orkestraties bij te schrijven.

Is een rapplaat maken niet de ideale manier om het over jezelf te hebben?
Gonzales: Klopt! Rap gaat immers over me, myself & I. Het is het systematisch overdrijven van je eigendunk. Dat vind ik zo heerlijk aan het genre. Rappers zijn veel oprechter dan singer-songwriters. Die kunnen heel goed zijn, zoals Bon Iver, maar je weet eigenlijk nooit waar ze het over hebben. Een rapper ken je nadat je enkele van zijn nummers hebt gehoord. Er zit een realiteit achter een rapper die het heeft over zijn dure horloge. Dat fascineert me. Rappers vertolken de meest subversieve muziek uit de mainstream, en tegelijk is het hun belangrijkste doel om meer mensen te bereiken en meer geld te verdienen. Vanaf het moment dat ik wist dat creativiteit en financiële ambitie elkaar niet hoefden tegen te spreken, ging het plots ook veel beter met mijn carrière.

Je noemt jezelf liever entertainer dan een artiest. 'I could never disappoint a crowd', rap je op je nieuwe plaat.
Gonzales: Ja, omdat een pure artiest alleen zichzelf pleziert, een pure entertainer alleen zijn publiek, en al de rest zit daartussen. Veel pseudoartiesten zouden hun publiek wel wat meer willen entertainen, maar ze zijn bang dat dat minder cool zou overkomen. Op het podium staan is voor mij hetzelfde als een blowjob krijgen: je hebt alle macht en de mensen bedienen je. Maar anderzijds: het publiek kun je ook ferm pijn doen. Het is een gecompliceerde verhouding, maar ik geniet ervan.
Bij rappers draait alles om de communicatie: het zijn kapitalisten in de goede zin van het woord. Ze geven het publiek altijd gelijk, en ze zijn vaak getalenteerd, ze hoeven het alleen niet te zeggen.

Dus kunnen ze vaak klaarkomen op het podium?
Gonzales: (Enthousiast) Ja, trek die metafoor gerust helemaal door. Ik kan niet wachten om de kop boven dit stuk te zien!

Heb je nog iets speciaal in petto voor je Brusselse passage?
Gonzales: Het wordt een mix tussen oud en nieuw werk. In Brussel pak ik altijd uit met enkele moppen, bij voorbeeld over die eerste minister die zijn volkslied niet kent.

Dan zou je nu weleens...
Gonzales: Ja, ik weet dat ik ze moet updaten. Ik heb wel vernomen dat Leterme een heel goede caretaker was, én dat hij naar mijn stad komt! Wacht, ik weet al wat ik ga zeggen: 'Ik kom net uit Parijs, waar ik dineerde met jullie voormalige premier, en hij is zo blij dat hij eindelijk van jullie af is.' Heb ik het publiek meteen mee.

Het concert op 22 december 2011 is uitverkocht