Christopher Owens: van indierocker tot minstreel

Afgelopen zomer liet Christopher Owens doodleuk via Twitter weten dat hij Girls de rug toekeerde. Het verbond tussen Owens en Chet "JR" White uit San Francisco had met zijn rafelige melange van sixtiespop, shoegaze en rock en twee fraaie indiepopalbums de voorbije drie jaar een cultstatus opgebouwd. "Ik moet dit doen om vooruit te komen," schreef hij.

Toch is Girls het beste wat hem ooit overkomen is, vertelt Owens. "Ik heb er ontzettend veel geleerd. Dat ik mijn hele leven songs wil schrijven, bijvoorbeeld. En dat ik niet in een band wil zitten. (Lacht) Girls is nooit de hechte groep geworden die ik voor ogen had. We moesten voortdurend op zoek gaan naar nieuwe muzikanten, dat werd op den duur erg frustrerend."

Goed een halfjaar later is er Lysandre, Owens' solodebuut. De songs schreef hij in één lange, koortsachtige nacht, net na de eerste tournee van Girls. Ze vertellen het intieme, bitterzoete relaas van Owens die zijn weg vindt als beginnende muzikant en op tournee in Europa verliefd wordt op het Franse meisje dat haar naam aan het album gaf. "Elke kaap die we als groep nemen zit erin. Beginnend in San Francisco, via New York, naar de Franse Rivièra. De ontgroening van een rockband, zeg maar."

"If your ears are open, you will hear honesty from me," luidt het in 'Here we go'. Naar Owens' songs luisteren is als meelezen in het dagboek van een vriend. "Eerlijkheid is alles wat ik heb. Ik ben geen groot woordkunstenaar als Cohen of Dylan. Muziek is een middel om over mezelf te praten. Ik voel me vaak ongemakkelijk bij het blootleggen van mijn ziel. Aan de andere kant is dat gevoel een bevestiging dat ik goed bezig ben." Owens heeft zijn onwaarschijnlijke levensverhaal - hij groeide op in de veelbesproken Children of God-sekte, 'vluchtte' op zijn zestiende naar de VS, ontdekte de popcultuur en stortte zich op drugs - al te grabbel gegooid op de twee Girls-albums, dat wilde hij niet nog een keer doen, vertelt hij. "Maar mijn verleden zal altijd bepalend blijven in mijn leven, dus zal ik er nog vaak op terugkomen."

Het romantisch aandoende Lysandre is minder dan de Girls-platen een amalgaam van stijlen. Owens verlekkert zich aan barokke pop, gekleurd met klassieke gitaar, pastoraal aandoende fluit en saxofoonkrullen uit de New Yorkse rockschool van Lou Reed. Klinkt dat niet wat cheesy? "Mja, zeker als de fluit, de saxofoon en de klassieke gitaar samen gebruikt worden!" (Lacht)

Voor zijn fijn gearrangeerde pop met een warme seventiesvibe liet Owens zich inspireren door Broadway-musicals en muzikale sprookjes à la Peter en de wolf waar hij als kind cassetjes van had. Uitgezonderd de laatste song is alles in dezelfde toonaard gecomponeerd, waardoor Lysandre een soort suite wordt. Een kamermuziekachtig themawijsje haakt de liedjes in elkaar. "Het moest een beetje oud klinken. Je bent in het hof van de koning en de minstreel begint een verhaal te zingen. (Neuriet het melodietje) Nadat ik een song geschreven had, tokkelde ik altijd diezelfde noten. Gewoon, om in dezelfde mindset te blijven."

De folky epiloog van Lysandre, 'Part of me', is een buitenbeentje, geschreven in een andere toon en een jaar na de voorgaande songs. "Dat liedje gaat over de stukgelopen relatie, en hoe je dat moet aanvaarden om verder te kunnen gaan. Een beetje à la Bob Dylans 'Don't think twice, it's alright': het was goed, maar het is gedaan. Net zoals met Girls."

wanneer: 6 maart 2013 om 19.30 uur
tickets: €13/16
------