Chronique d'un été: Brihang

Hoe goed kent Brihang Boudy? “Brihang is niet Boudy. Op het podium of in mijn videoclips zet ik een masker op. Veel mensen denken dat ze me kennen door naar mijn teksten te luisteren. Dat is voor een deel hoe ik de wereld zie, maar er is ook een stuk verzonnen of gewoon een spel met taal.”
“In mijn liedjes hoor ik dingen die in een flow, een soort toevalligheid opgeschreven zijn. Pas later besef ik wat het echt betekent. Net door die stream of consciousness ontdek ik van alles over mezelf. En dan vraag ik mij ook af hoe ik dat in godsnaam geflikt heb, die teksten eruit persen. (Lacht) Nu zeker, want ik zit in een moeilijke periode met mijn nieuwe album.”

Zit je graag in je eigen vel? “Ja. Alleen, door dat gevecht met die plaat voel ik me de laatste tijd soms heel rot. Alles wat ik dan doe, vind ik slecht. Wellicht heb ik te veel tijd om erover te piekeren. Op zich is dat niet slecht, omdat je dan dicht bij jezelf staat.”

Van welke eigenschap wil je af? “Ik ben altijd een soort huismus geweest, ik heb het moeilijk om naar buiten te gaan, om sociaal te zijn. Ik wilde ook nooit naar verjaardagsfeestjes omdat dat dat iets nieuws was. Mijn vriendin Inca sleurt me wel mee, maar dat moet meer uit mezelf komen.”
“Naar Brussel komen was voor mij ook, wauw, al die mensen die ik niet ken. Dat is alweer die zoektocht naar die huiselijkheid. Misschien zit ik vast met mijn nieuwe songs omdat ik mijn plek hier nog niet helemaal heb gevonden.”

Waarvan word je gelukkig? “Gewoon samen met mijn lief een film kijken, en daar een beetje bourgondisch chips bij eten en iets drinken. De tijd uitzetten. Of een plaat opleggen en praten.”

Welk album mag er op repeat? “Nu is dat Michelle Gurevich, een Canadese singer-songwriter die met heel lage, androgyne stem ‘I’m a party girl’ zingt, terwijl dat liedje helemaal geen partyanthem is. Maar het album dat mij het meest heeft gebracht en nog steeds brengt, is het debuut van Spinvis, die plaat met die cassette op de hoes. Als ik die opleg, denk ik, fuck! Nog meer dan pakweg bij To pimp a butterfly van Kendrick Lamar, of zelfs D12 en Eminem, dingen die ik dankzij de streetwearwinkel van mijn vader had ontdekt en die heel hard binnenkwamen. Spinvis ligt dichter bij mij, denk ik. Alles klopt, en belangrijker: ik voel het. Wellicht ook omdat Erik de Jong in het Nederlands zingt. Ik woon niet in Amerika, hé, ik heb geen band met LA.”

Wat betekent schoonheid voor jou? “Die vijs die niet goed is ingedraaid. De mankementjes. Zoals Erik de Jong, die heel fragiel zingt, bijna vals. Dat raakt mij. Ik moet een soort oprechtheid voelen. Als een beeldhouwwerk helemaal glad en gepolijst is, heb ik dat niet. Je kan daar natuurlijk mee spelen, zoals Mark Manders. Die zet die onafheid in scène. Hij maakt beelden die eruitzien als natte klei, maar eigenlijk is het brons. Die ateliervibe vind ik mooi, wanneer het lijkt alsof de kunstenaar net naar buiten is gegaan.”
“‘Morsen is pas morsen ajet afdroogt,’ zing ik op mijn eigen plaat, ja. Als je die vlek bedoeld hebt, dan is dat kunst. Mensen zeggen over die dingen: ‘Dat kan ik ook.’ Maar net dat spelen met onkunnen, dat vind ik mooi. Dat geeft een soort troost. Ik kan die trouwens overal vinden. Ik hoef niet mijn hele leven te rappen, ik zie mij ook theatervoorstellingen of videoclips maken.”

Wat boezemt jou angst in? “De dood. Dat ik niet kan afmaken wat ik wil. Ik ben onlangs in Bolivia geweest, de vader van mijn vriendin heeft daar roots. Als ik dan in dat vliegtuig zit en plots besef dat ik op tien kilometer hoogte hang... dat is beangstigend. Al heb ik dat bij autorijden ook. In de auto wordt er veel nagedacht over het leven, dat houdt mij nuchter. Mijn twee grootvaders zijn nog niet zo lang geleden gestorven. Misschien ben ik daardoor meer met die eindigheid bezig.”

Geloof je in het lot? “Onlangs zat ik in de auto met Inca te filosoferen over spiritualiteit. Wat is dat eigenlijk? Waarom zou dat niet kunnen? Zoom eens uit: je rijdt in de wagen op een wereldbol die in een universum hangt. Tussen andere planeten. Dat is op zich al niet te geloven. Waarom zou er toch niet iets zijn als een spirituele kracht? Sinds dat eurekamoment heb ik mij daarvoor opengesteld.”

Voel je je soms machteloos? “Alleen in mijn dromen. Dan wil ik met mijn vuist slaan, maar die wil niet mee.” (Lacht) “De wereld staat in brand, ja, maar dat verlamt mij niet. Ik doe wel mijn best om daar zo goed mogelijk mee om te gaan. Maar ik zal niet de straat optrekken of politieke statements doen.”

Moet je vaak compromissen sluiten? “Soms lijkt dat zo, maar ik probeer dingen zoveel mogelijk los te laten. Ik ga wel luisteren en meegaan. Ik kan toegevingen doen, tot een bepaalde grens. Ik wil openstaan en mee discussiëren, maar ik blijf bij mijn eigen idee.”“In muziek kan je makkelijk compromissen sluiten met jezelf. Als ik nu op die beat zoiets zou doen, kan dat misschien wel een radiosingle worden. En dan kan ik misschien meer gaan optreden. Maar zo werkt het niet voor mij.”

Waaraan denk je voor je in slaapt valt? “Meestal aan de projecten waar ik mee bezig ben. Een tijdje terug heb ik in mijn slaap mijn vriendin vastgepakt: ‘Ik moet nog een mailtje sturen!’ riep ik. ‘Naar wie moet je nog een mailtje sturen, Boudy?’ vroeg ze. Ik heb niet geantwoord.” (Lacht)

Had je in een andere tijd willen leven? “Nee. Ik weet ook heel weinig over vroeger. Net als over muziek. Sommige van mijn maten kennen alles van ninetieshiphop, welke sample waarvandaan komt enzovoort. Vaak hebben ze dat meegekregen van hun ouders, omdat die een uitgebreide muziekcollectie hadden. Ik ga af op het gevoel, niet op technische kwaliteiten of een periode waaruit iets komt. Het grappige is wel dat er pas nog iemand zei: ‘Brihang, gij kent toch al uw klassiekers. En al die soul en hiphop en al.’ Dan denk ik: totaal niet.”

Maakt geld gelukkig? “Als ik van die slechte momenten heb, herinnert mijn lief me er wel aan hoe goed ik het heb. Ik kan leven van wat ik doe, ik heb een kunstenaarsstatuut. Ik heb lang en hard gewerkt om mezelf dat soort structuur te geven, al lijkt er uiteindelijk niets te zijn veranderd. Maar nu heb ik natuurlijk wel tijd om dingen te doen. Dus ja, voor een deel bepaalt geld wel je geluk, je vrijheid.”

Wil je je zo vrij als een vogel voelen of als een vis in het water? “Als een vogel. Vliegen, dat lijkt me machtig. Dat vogelperspectief. Zweven. Dat droom ik ook soms: ik stijg op en ben gewichtloos.”

Geloof je in de liefde? “Absoluut. Ik heb Inca begin dit jaar ten huwelijk gevraagd. Ik heb de diamanten bruiloft van mijn grootouders meegemaakt, zestig jaar samen, dat is prachtig. Ik ga er alles aan doen om dat te evenaren.”

Heb je een motto? “Ja, geleend van Georges Perec: ‘Leven is van de ene ruimte naar de andere gaan en proberen je daarbij zo min mogelijk te stoten.’ Ik heb er zo verschillende.” (Lacht).

TAZ#2018 25/7 > 4/8, Oostende
Boterhammen in het Park 27/8, 12.00, Warandepark