De akoestische versie van Daan

Deze winter trekt Daan met een piano op de rug het land door. Voor de concertversie van zijn akoestisch album dat ook een beetje een best-ofalbum is. Voor de achttien complete make-overs op Simple kwamen alleen de sterkste Daan-nummers in aanmerking.

'Housewife' en 'Swedish Designer Drugs' akoestisch? Yep! En ze klinken alsof de componist ze oorspronkelijk al voor een kamerensemble bedoeld had. Daan ging voor het zingen de kerk in, en dat mag u letterlijk nemen. Met in zijn zog Isolde Lasoen, die zich behalve op de drums ook op de vibrafoon mocht uitleven, en Jean-François Assy die ook tijdens de liveconcerten contrabas en cello zal omarmen. De tickets voor de Koninklijke Vlaamse schouwburgen van Damme, Scherpenheuvel en Evergem zijn uitverkocht. Die voor de KVS in Brussel vormen een valabel alternatief.

Eerst onze felicitaties. Op uw website staat te lezen dat u al 25 jaar live speelt. Uw eerste optreden in 1985 had plaats in een privétuin in Bertem.
Daan: Dat was een euforisch moment dat ervoor gezorgd heeft dat ik nu nog altijd muzikant ben. Ik kwam van Lego en de Smurfen, en ineens zat ik tussen de drank en de vrouwen in de backstage. Sindsdien vind ik optredens zonder backstage trouwens geen echte optredens. De backstage is een plek waar altijd actie is, maar waar je je toch kan terugtrekken in je eigen kamer. Ik wou dat het leven één backstage was.

Had u een lijstje met theaterzalen waarin u eens graag wilde spelen?
Daan: In de Bourlaschouwburg in Antwerpen heb ik het laatste concert met Dead Man Ray gespeeld, dus daar wil ik graag naar terug. In de Stadsschouwburg van Leuven heb ik mijn allereerste en tegelijk allerlaatste optreden als acteur in het jeugdtheater gegeven, dus dat stond ook op mijn lijstje. En ik kijk er zeker naar uit om eens in de KVS te spelen want dat is ook een mooie zaal.

Voelt u zich nog wel lekker thuis in Brussel? We lazen elders...
Daan: In jullie blad ga ik niets negatiefs zeggen over Brussel, maar het blijft toch een haat-liefdeverhouding. Het is onze enige grootstad dus ik weet waarom ik er ben komen wonen, maar er zijn zaken waar ik me niet aan kan aanpassen. Ik word zot van het verkeer, om maar iets te noemen. Brussel zit vol mensen van goede wil, maar soms begint al dat engagement toch te veel op uitzichtloos vrijwilligerswerk te lijken.

Deze akoestische plaat bent u gaan opnemen in een kapel in de Ardennen.
Daan: Als aartsbisschop Léonard nog een tijdje doorgaat, zijn straks alle kerken leeg. Dus moeten we daar nieuwe bestemmingen voor vinden. Met mijn teksten mag je normaal geen kerk binnen, maar de cello en de piano vroegen om een sacrale ruimte.

De titeltrack 'Simple' is eigenlijk al een nummer uit uw eerste soloplaat.
Daan: Toen was dat nog een titel met een knipoog. Knipogen doe ik nog altijd, anders zou ik deze plaat niet met een 'groot' en complex nummer als 'Protocol' geopend hebben. Maar ik zit toch in een periode waarin ik op zoek ben naar de juiste vorm. In het verleden heb ik het bij momenten muzikaal nogal ver gezocht. Ik sta daar nog altijd achter, maar in deze fase heb ik behoefte om op de meest eenvoudige manier tot de kern te komen van wat muziek maken is. Tekst en stem worden dan veel belangrijker. Vroeger had ik de neiging om die te verstoppen achter beats en synths.

Er staan liefst achttien nummers op de plaat, waaronder twee nieuwe.
Daan: Ik wou de plaat de moeite waard maken. Tijdens de repetities zaten we ook in zo'n positieve trip dat ik moeilijk iets kon weggooien. En ik wou ook aan 69 minuten muziek komen. 69 is mijn geboortejaar en de meeste films en platen uit 1969 zijn oké. Als ik aan een geldautomaat 69 euro af zou kunnen halen, dan zou ik dat systematisch doen.

Zijn het automatisch je sterkste songs die akoestisch overleven?
Daan: Het is een genadeloze formule. Alles wat oneerlijk is, valt meteen door de mand. Gimmicks en grappen, of nummers die louter door de productie of de beats interessant zijn, blijven niet overeind. Ik mik nu echt op emotie en ontroering.

Vraag je je ook af hoe de plaat zou klinken voor iemand die de originele versies nooit gehoord heeft?
Daan: Hopelijk komen we dat snel te weten. We hebben de plaat geperst op 20.000 exemplaren waarvan ik er 10.000 naar het buitenland ga sturen. Ik wilde een plaat maken waar mijn lievelingsnummers op stonden en die ik ook als visitekaartje kon presenteren aan de buitenlanden die nog nooit van Daan gehoord hebben.

Heb je muzikaal nog wat opgestoken door met die klassieke instrumenten te werken?
Daan: De grote ontdekking van deze plaat was dat ik alles kon delen met mijn muzikanten. Dat deed ik vroeger niet. Toen werkte ik in een gesloten cocon en kwamen de muzikanten er pas op het einde aan te pas. Deze plaat is mijn eerste groepswerk sinds Dead Man Ray. Ik ben dom geweest door al die tijd te denken dat ik het alleen kon. Isolde en Jean-François zorgen voor heel warme harmonieën. Ik kan wel een basismelodie creëren en een basissfeer scheppen, maar op een gegeven moment stopt het.

Het moet ook gezegd dat zowat alle teksten de moeite van het herlezen waard zijn.
Daan: Ik ben er erg aan gehecht, en het vreemde is dat veel zaken die ik lang geleden heb geschreven zonder dat ik meteen wist waarom, achteraf akelig dicht bij de werkelijkheid bleken te zitten. Ik vraag me bijvoorbeeld af waarom ik in 2000 in 'A single thing' schreef 'I'm always falling of relatively small boats' om het dan vijf jaar later in Gent voor te hebben dat ik met zo'n bootje overstag ga.

De bekende single 'Icon' wordt met de Franse tekst van Jacques Duvall meteen een klassiek chanson.
Daan: Ik ken Jacques Duvall een beetje maar hij kan toch niet in die mate met mijn privéleven vertrouwd zijn dat hij zo'n frappant passende tekst kon schrijven over het liefhebben en de onmogelijkheid om lief te hebben. Ik herkende 'La gueule du loup' meteen.

Hoe pakken jullie het praktisch aan tijdens de theatertour?
Daan: We staan met drie op het podium maar hebben een serieus arsenaal aan mooie instrumenten bij. Het wordt hopelijk een intimistische luistertip. Stilaan kunnen we ook al wat improviseren. Het is echt de bedoeling iedereen aan het schreien te brengen. In de praktijk komt dat er meestal op neer dat ik zelf moet bleiten en dat het publiek daar dan mee begint te lachen. Maar ooit zullen de rollen omgekeerd zijn.

wanneer: 17-18/12/2010 om 20.00
tickets: €24