De gitzwarte ziel van Josh T. Pearson

Artiesten die enkel een album uitbrengen als ze iets te zeggen hebben zijn dun gezaaid. De Texaanse heremiet Josh T. Pearson verbrak zopas tien jaar zwijgen met de hondseerlijke break-up-plaat Last of the country gentlemen. “Ik kan er niet gelukkig om zijn.”

"I had shit to do," antwoordt Pearson (37) met zijn lijzige Texaanse tongval op de vraag waar hij de voorbije tien jaar uithing. Van de aardbol verdwenen nadat hij in 2001 met de woeste post-countryrockband Lift to Experience de diepreligieuze dubbelaar The Texas Jerusalem crossroads had uitgebracht, waarop hij luttele maanden voor elf september de apocalyps verkondigde. Het powertrio sprokkelde jubelrecensies, maar implodeerde snel daarna. Pearson begroef zich in een dorpje van 300 inwoners, reeg kleine jobs aan elkaar, en deed flink wat soul searching. "Ik huurde een hok voor een paar jaar en dug in the earth. Ik vocht met God, worstelde met de engelen. Lezen, schrijven, gek worden en weer bij jezelf komen."

Na zijn geloofscrisis ging hij reizen, het leven opsnuiven, man worden. Hij zocht vaste voet in Parijs, en daarna in Berlijn. De bootleg To Hull and back was een schaars teken van leven, net als de Hank Williams-cover 'I'm so lonesome I could cry', een split-single met Dirty Three. Hij vond in Berlijn een vrouw, maar zijn huwelijk liep spaak. Het bleek de druppel om zijn stilzwijgen te doorbreken. Twee nachtelijke sessies in Berlijn resulteerden in Last of the country gentlemen, een rauwe, uitgebeende countryfolkplaat waarin hij zijn demonen in de ogen kijkt. Een getoondichte biecht in lange songs, uitgepuurd als Leonard Cohen, donker als Nick Cave en episch als Roy Harper.

Het album mag dan wereldser van toon zijn, de songs gaan nog steeds rijkelijk vergezeld van de Bijbelse beeldspraak. "Dat is de taal van mijn jeugd. Ik heb als kind uren in de Bijbel gelezen. Voor mijn plezier, niet omdat het moest. De Bijbel gebruikt krachtige metaforen waarmee je je wereldbeeld kond kunt maken. Gisteren heb ik in het hotel nog een Bijbel gevonden, ik heb me wat in Psalmen verdiept."

Reikt de Bijbel nog steeds antwoorden aan die u in het leven niet vindt?
Josh T. Pearson: Het helpt, maar het doet ook pijn. It's my sickness and my health.

Uw vader is een priester. Hebt u er ooit aan gedacht om in zijn voetsporen te treden?
Pearson: Niet echt, toch niet voor hem. Tenzij om zijn fouten recht te zetten. Toen ik jong was, leefde ik soms wel met die gedachte. Maar hoe ouder ik werd, hoe meer het besef groeide dat ik meer met mijn gitaar kon bereiken dan door te gaan preken met een of andere congregatie. Daar zijn er genoeg van.

Live covert u 'Rivers of Babylon', dat wij vooral kennen in de discoversie van Boney M.
Pearson: Ik heb dat liedje opgepikt bij Willie Nelson, die het als gospel verpakte. Tot voor kort had ik die versie van Boney M nog nooit gehoord. Bij mij thuis was dat geen hit, in Amerika sowieso niet denk ik. Wanneer ik het lied aanhef durven mensen al eens te gniffelen, maar als ze doorhebben dat ik het meen, verstomt het geroezemoes. De tekst is heel erg goed.

Op het kale Last of the country gentlemen wordt u soms begeleid door Warren Ellis op viool en Dustin O'Halloran op piano. Waarom houdt u het live nog soberder?
Pearson: Geld. Ik kan hen niet betalen. Nu, als je alleen bent, heb je ook maar verantwoording af te leggen tegenover jezelf. Ik zie dit als een kans om mijn demonen in de ogen te kijken, en daar sterker uit te komen. Zoiets moet je alleen doen. Met dit soort songs raak je niet zo diep als je ze samen met anderen speelt.

Werkt die eenzaamheid niet verstikkend?
Pearson: Soms wel, ja. Gelukkig heb ik mijn tourmanager nog, en mijn chauffeur. Die zorgen ervoor dat ik mijn polsen niet oversnijdt. Nog niet. (Lachje) Daarvoor is het te druk. We zijn elke dag onderweg, tijd om depressief te worden heb ik niet.

Waarom gooit u er live van die goedkope muzikantenmoppen tussen?
Pearson: Om de sfeer draaglijk te maken. Ik doe dat meer voor mezelf dan voor het publiek. Als ik me 40 minuten aan één stuk in die gedachten hul, wordt het gevaarlijk. Ik zou mijn ziel beschadigen. Het is absurd om elke dag die songs te zingen, maar mensen vinden er een houvast in. Daarin zit de loutering, dat die liedjesvan nut zijn voor anderen. Maar ik wens wat ik heb meegemaakt niemand toe.

Hoe slopend was het om uw hart open te gooien in zulke pijnlijk-eerlijke songs?
Pearson: Hard, maar het schrijven zelf ging relatief vlot. Vooral omdat ik ervan uitging dat ik ze nooit zou uitbrengen. Ik twijfel dan weer wel over ieder woord, iedere komma. Nu, als ik het nu nog niet zou kunnen, dan kan ik er maar beter mee stoppen. Ik doe dit al 25 jaar, ik speel al gitaar sinds mijn achtste. Ik ben trouwens altijd blijven schrijven, ik rangschik mijn songs in vakjes. Deze pasten goed bij elkaar. Ik was nooit van plan om tien jaar te wachten voor ik nog een plaat zou uitbrengen, en dan nog zo'n donker geval. Maar ik moest mijn hart volgen.

Schept het geen voldoening dat u dit album hebt uitgebracht? U krijgt lovende kritieken.
Pearson: Ik kan niet gelukkig zijn om zulke droevige songs. Muziek is ook iets superpersoonlijks, en als je het dan eenmaal uitbrengt is het niet meer van jou. Ik ben wel blij dat die liedjes er zijn, maar het suckt toch een beetje dat zoveel mensen ze goed vinden.

Hebt u ergens spijt van?
Pearson: Ach, je leeft je leven, je doet je best. We zijn allemaal schuldige wezens. Op het einde van de dag willen we brood op de plank, anders worden we nerveus. Ik heb veel liggen denken. Je weet niet wat je doet, totdat je een bepaalde beslissing genomen hebt. Het is het niet-weten dat ons ten gronde richt.

Om niet helemaal depri te worden nog vlug iets anders: u hebt een imposante baard!
Pearson: Ha! Die heb ik al tien jaar. Het maakt me knapper, vind ik. Helaas, vrouwen houden er niet van. Maar ik laat me niet overhalen om hem af te scheren! Als je nu naar hen luistert, ben je verloren voor de rest van je leven. (Lacht)

Les Nuits: Josh T. Pearson
wanneer: 21 mei 2011 om 20.00 uur
tickets: €7/10/13