De metamorfose van The Morning Benders
De gebroeders Chris en Jonathan Chu en hun kompanen Julian Harmon en Tim Or uit Berkeley, California mogen dan piepjong zijn, ze kennen hun klassiekers. Chris Chu kreeg thuis The Beatles, The Beach Boys, Bob Dylan en Neil Young voorgeschoteld. Geobsedeerd door zoveel muzikale genialiteit schafte hij ál hun albums aan, ook het mindere spul. Het werd zijn muzikale bijbel.
Chu begon op zijn slaapkamer aan songs te sleutelen en ging in een studio werken. Het album The bedroom covers lichtte een tip van de sluier, waarbij hij songs van onder meer Roy Orbison, The Velvet Underground, The Ronettes, The Smiths en Talking Heads een akoestische invulling gaf.
Terwijl het debuut Talking through tin cans twee jaar geleden nog steels naar de indiepop van The Shins knipoogde, sloeg de band voor het recente Big echo een ambitieuzer pad in. Grootse songs gestut door sixtiessamenzang, galmende gitaren en veellagige arrangementen, geproducet door Chris Taylor, de bassist en producer van… Grizzly Bear.
Wat een metamorfose! De overgang van Talking through tin cans naar Big echo doet denken aan The Beach Boys die van kauwgomballenpop naar Pet sounds evolueerden.
Chris Chu: Mooie vergelijking, dank u! Net als The Beach Boys en The Beatles ben ik de studio pas na een tijdje als een echt instrument gaan beschouwen. Voordien stond ik daar nogal sceptisch tegenover. Ik vond dat die moderne producties de songs alleen maar in de weg zaten, ik wilde pure en eerlijke muziek, zoals in de jaren 1960. Maar ik heb ingezien dat, als je de productie op de juiste manier doet, die een soort uitwendig skelet wordt rond de song waardoor de muziek aan kracht en emotie wint.
Heb je dat van Chris Taylor opgestoken?
Chu: Ik was er al meer en meer mee bezig voor ik hem kende, maar hij was wel de perfecte partner in crime. Voor we aan de plaat begonnen heb ik met hem ontzettend veel gepalaverd over muziek. We hebben het album opgenomen in San Francisco en gemixt in Brooklyn, daar heeft hij zijn stempel het meest gedrukt. Wat mij bij Grizzly Bear vooral opvalt is hoeveel klaarheid Taylor schept in hun opnames, ondanks het feit dat er heel veel laagjes en details zijn. En dat is net wat wij nodig hadden, we wilden een rijke sound die ook zo gehoord kon worden.
Op The bedroom covers stonden veel sixtiesclassics, en ook Big echo knipoogt naar het grootse popgeluid van de jaren 1960. Waarom grijpen jongeren vandaag zo graag terug naar die tijd?
Chu: Onze generatie heeft vreemd genoeg een nostalgisch gevoel over die periode, terwijl niemand van ons ze heeft meegemaakt. We zijn zo ondergedompeld in de muziek, films en kunst van toen, dat het een deel van ons leven geworden. Tenminste, in mijn geval toch. Wat de muziek van toen betreft, ik heb altijd het gevoel gehad die eerlijker en directer was.
"I can't help thinking we grew up too fast" zing je in 'Promises'. Gaat het voor jullie generatie allemaal te snel?
Chu: Daarmee doel ik op het gevoel dat je hebt als terugkijkt op je leven en je realiseert hoe anders het is dan je dacht dat het zou zijn. En dat moet je niet per se negatief bekijken, het is gewoon een vaststelling. Net als het hele album creëert die regel een grijze zone, die wat melancholisch is maar tegelijk ook spannend en happy.
Op het afgelopen Werchter-festival coverden jullie 'Ceremony', een van Ian Curtis' laatste songs en de eerste single van New Order. Niet meteen de zonnige muziek die ik met The Morning Benders associeer.
Chu: Ik ben vertrokken bij het canon van de pop, maar ondertussen schat ik iemand als Ian Curtis of Kevin Shields (van My Bloody Valentine, tz) even hoog in als Bob Dylan. Mijn smaak is heel breed. Of het nu Brian Wilson is of Katy Perry, ik laat mij beïnvloeden door alles wat ik op de radio hoor.
Ancienne Belgique, Anspachlaan 110, Brussel, 02/548.24.24, info@abconcerts, www.abconcerts.be
wanneer: 28 september 2010, 20.00 uur,
tickets: €12
Lees meer over: Brussel-Stad , Muziek
Fijn dat je wil reageren. Wie reageert, gaat akkoord met onze huisregels. Hoe reageren via Disqus? Een woordje uitleg.