Destroyer: Fuck-up met finesse

Nadat Destroyer met Kaputt een uitstapje deed richting eighties, zijn op Poison season, zijn tiende album, de jaren 1970 aan zet.

De seventies zijn het decennium dat me, cultureel tenminste, het meest heeft beïnvloed," vertelt opper-Destroyer Dan Bejar (42) bijna fluisterend. De Canadese krullenbol met een zangstem die als 'Dylan on Broadway' wordt omschreven, zal er altijd naar teruggrijpen. "Als je in de studio muziek live wilt vatten, kom je daar als vanzelf bij uit. Bij de tournee na Kaputt, onze vorige plaat, draaide de band erg goed. Die vibe wilde ik naar het nieuwe album vertalen."

Tegelijk wilde Bejar er rijke arrangementen bij bedenken, buiten de geijkte rockpaden. "Mijn arrangeur, Stefan Udell, houdt van twintigste-eeuwse avant-garde en liturgische muziek en zo. Ik vond het interessant om dat te laten botsen met mijn idee van ballads. Als ik ga croonen, denk ik aan Frank Sinatra, en hoor ik arrangementen van Nelson Riddle."

Zoals in 'Times Square, poison season I', een jazzy ballad waarbij strijkers en piano twijfelen tussen zomerzoet en donker herfstig.
Dan Bejar: Hm, ja. Ook belangrijk voor dit album waren soundtracks uit de seventies, die scores zijn heel dramatisch maar vaak ook droevig. De New Hollywood-regisseurs zagen er geen graten in dat de protagonist op het einde het loodje legde. Kan ik mij heel erg in vinden. (Lachje)

De saxofoon in 'Dream lover' past dan weer prima voor een uitje met The Boss op E Street, en de rockversie van 'Times Square' lijkt een pastiche van Young Americans-Bowie.
Bejar: Als je een sax bovenhaalt in een rocksong, zet je je blijkbaar meteen in de slipstream van Springsteen. Maar ik heb nooit naar hem geluisterd. Springsteen was natuurlijk geobsedeerd door Van Morrison, en voor mij blijft Morrison een van de allergrootsten. En ja, via de Philly-soul meets rock van Young Americans kan je ook bij Springsteen uitkomen. Bowie kan ik zeker pruimen, maar 'Times Square' zag ik meer in de traditie van het seventies-New York van Lou Reed.

New York, Bangkok, LA: steden komen er bekaaid vanaf in je songs.
Bejar: Ik vind de stad meer en meer ontwrichtend. Soms lijkt het alsof de wereld zichzelf aan het uitvagen is. Mijn twintigjarige zelf zou Vancouver vandaag niet meer herkennen. Het typische gedachtegoed van iemand die ouder wordt. (Lacht)

Bij de vorige tournee speelde je geen instrument meer, las ik.
Bejar: Ja, ik wilde me concentreren op het zingen. Ik heb toen beseft dat dat veel moeilijker is dan ik dacht. Vroeger dronk ik een whisky en ging ik ervoor. Maar zonder instrument luisterde ik meer naar de band en begon ik de woorden met meer precisie te benaderen. Vroeger zag ik mezelf meer als schrijver, ik viel de liedjes aan met zoveel mogelijk woorden. Nu ben ik een zanger en zoek ik naar gedempte intensiteit.

Poison season ademt weelderige finesse. En dat voor iemand die tekstregels als "static means punk, tuning is junk" schreef.
Bejar: (Lacht) Die is onderhand twintig jaar oud. Vraag me niet wat ik er toen mee bedoelde, of het serieus was of een commentaar op de underground waar ik toen door dwaalde als een fuck-up. Toen wilde ik gewoon met een katerkop de kelder induiken en wat noise maken. Ik was een... animal.

Destroyer

data: 4/11, 19.30

waar: Botanique, Sint-Joost