Dionysos, de meest Belgische van de Franse popgroepen

Mathias Malzieu, de hyperactieve artistieke duizendpoot en het brein achter Dionysos, herinnert er ons op 'Bird’n’Roll' aan dat onze verbeelding ons kan helpen om de realiteit aan te kunnen. “Achter het puur fysieke verlangen om te dansen en te vliegen zitten enkele sleutels om de juiste vragen te stellen.”

Volgend jaar bestaat Dionysos 20 jaar en zou ook hun langverwachte animatiefilm La mécanique du coeur moeten verschijnen, maar eerst wil frontman Mathias Malzieu ons de Bird'n'Roll aanleren. Het is niet alleen de titel en het titelnummer van de nieuwe plaat, maat ook een dans én een concept. Want achter het retrocoole rockchanson, hier vaak gelardeerd met frivole koortjes en primitieve ritmes, zitten diepere gronden verscholen. Via de Bird'n'roll geeft Malzieu ons een inkijk in zijn levenshouding: "Mijn liedjes, mijn boeken, mijn beelden, eigenlijk al mijn verhalen functioneren als bomen. Ze zitten met hun wortels stevig in de grond (lees: de realiteit), maar hun takken waaieren lustig uit naar de vogels, de wolken en de vrije verbeeldingswereld die daar achter ligt."

De vogeltjesdans (kennen we allemaal, maar wat is het idee achter de Bird'n'Roll?
Mathias Malzieu: Onze nieuwe nummers gaven ons zin om te dansen. We begonnen er spontaan bewegingen bij te verzinnen en namen contact op met een choreograaf. Die vroegen we de brug te slaan tussen rock-'n-roll en de vleugels van een vogel. We realiseerden ons vooral dat de tijd waarin we ons bevinden niet noodzakelijk de leukste is. Het is crisis, en dat zie je aan de mensen. Met de Bird'n'Roll willen we opnieuw wat fantasie, speelsheid en avontuur introduceren in het dagelijkse leven. Eigenlijk mixen we de realiteit met dromerij. Zo proberen we de onbekommerdheid van onze kindertijd terug te vinden. We hebben er als mens nu eenmaal nood aan om te rennen, te springen, te lachen…

Zijn we misschien vergeten dat dansen een primaire behoefte is, waar je gewoon zonder meer gelukkig van kan worden?
Malzieu: Dat is het, maar dat puur fysieke verlangen om te bewegen was er in de jaren vijftig en zestig nog wel. Ik dans ook op moderne, elektronische muziek, maar dat is toch allemaal veel individualistischer en lang niet zo opwindend als die oervormen van rock-'n-roll. Vandaar dat ook genres als rockabilly, surf en garagerock een plaats krijgen op de nieuwe plaat. Noem het onze vorm van politiek engagement: spelen, dansen en dromen mag je serieus nemen. Het blijft belangrijk, ook op je 38ste.

Dat merken we op jullie nieuwe album, dat tussen de donkerte bulkt van het kinderlijke enthousiasme. In de videoclip van de eerste single 'Cloudman' zijn we zelfs getuige van je metamorfose van mens naar vogel.
Malzieu: Het personage dat het album kleur geeft is Tom Cloudman, de slechtste stuntman ter wereld. Sinds zijn kindertijd droomt hij ervan om te kunnen vliegen, maar eigenlijk wil hij gewoon ontsnappen aan de realiteit, die hem veel te rigide is. Hij beseft heel goed dat dat niet mogelijk is, maar anderzijds neemt hij toch telkens het risico om het te proberen, ook al valt hij keer op keer. Zo wordt hij de slechtste stuntman van de wereld.

Ik weet niet of je vertrouwd bent met het werk van de Belgische beeldende kunstenaar Panamarenko, die vliegtuigen bouwt die niet vliegen, en ook voortdurend de link legt tussen een fantasie- en droomwereld en de werkelijkheid.
Malzieu: Nee, ik ken hem niet, maar ik ben benieuwd, want ik besef maar al te goed dat zo'n verbeeldingswereld ook kan helpen om de realiteit aan te kunnen, om de juiste vragen te stellen.

Dat lijk je ook te doen in je roman Métamorphose en Bord de Ciel, waar je het personage Tom Cloudman voor het eerst opvoert.
Malzieu: Inderdaad, op een bepaald moment ontmoet Cloudman een vreemd wezen, half-vrouw half-vogel, en hij wordt er verliefd op. Door de liefde te bedrijven met deze vogel/vrouw, kan hij definitief een vogel worden en hoeft hij dus niet meer te vallen wanneer hij nog eens probeert te vliegen. Maar dan moet hij wel zijn menselijkheid opofferen, en vrijen met een vogel kan natuurlijk ook leiden tot een nageslacht, maar is hij wel klaar om vader te worden? Dat zijn grote levensvragen. Ik doe een beroep op fictieve personages, maar ze stellen wel echte vragen en ze maken echte keuzes. Wanneer zijn we verliefd? Willen we kinderen? Wanneer zijn we een goede vader? Wat is het goede evenwicht tussen droom en realiteit? Daar heb ik het via Tom Cloudman over. Métamorphose en Bord de Ciel gaat over het plezier van het dromen, en over hoe die dromen te integreren in je leven zonder je erin te verliezen, door er bijvoorbeeld verslaafd aan te worden.

Heb je misschien toevallig de zopas geopende expo gezien van de Amerikaanse regisseur en kunstenaar Tim Burton in la Cinémateque Française in Parijs?
Malzieu: Ja, ik heb hem zelfs ontmoet. Ik ben een grote fan van zijn werk en zijn universum tout court. Hij vertelt verhalen die niet speciaal voor kinderen zijn, maar ook niet speciaal voor volwassenen, en hij integreert zijn dromen in de realiteit. De spontaniteit en naïviteit van een kind blijft voor mij de basis van alles. De capaciteit om als volwassene je jeugdigheid te behouden bewonder ik dan ook het meest. Artiesten zoals Björk, Tom Waits, Charlie Chaplin of zelfs Jean Cocteau en Jacques Brel hebben die hartstocht van hun kinderjaren altijd kunnen behouden. In verschillende disciplines en met hun eigenheden en talenten hebben ze dat vuur brandend kunnen houden.

Nu moet ik spontaan denken aan het Nirvana-nummer dat jullie coveren en ook op de B-kant van 'Cloudman' staat. 'Breed' is een van de heftigste en meest agressieve nummers op Nevermind, maar jij vertolkt het met een ukelele.
Malzieu: Klopt. Je moet weten dat Nirvana voor mij een heel belangrijke groep is geweest. Het was de band die me zin gaf om een gitaar vast te pakken. Nirvana was luid, maar toch melodieus. Ik vond het geestig om een miniatuurversie van een van hun meest punky nummers te brengen, met viool, gitaar en ukelele. Beschouw het als een knipoog naar de kindertijd van Dionysos.

De kinderen zijn hun tienerjaren bijna ontgroeid. Volgend jaar wordt Dionysos twintig. Wat is er nodig om het zo lang vol te houden?
Malzieu: Goeie mensen en veel vertrouwen. Je moet er vertrouwen in hebben dat wanneer je niet samen bent je elkaar toch weer zal vinden. Een beetje zoals dEUS in België. We zijn trouwens fan van jullie rockscene. We trokken op tournee met Venus, maar ook Girls in Hawaii, Austin Lace en al de groepen die ontstaan zijn in het zog van dEUS vinden we fantastisch. Men zegt weleens dat we de meest Belgische groep van Frankrijk zijn. Niet alleen omdat we vaak naar België komen, maar ook omdat we popmuziek benaderen en dynamiseren met dezelfde nieuwsgierigheid en experimenteerdrift.

Dionysos
wanneer: 12 april 2012 om 20.00 uur
tickets: UITVERKOCHT
--------------