Drie decennia Einstürzende Neubauten

Einstürzende Neubauten twijfelt al drie decennia tussen totale sonore chaos en fragiele songs. In hun geliefde Ancienne Belgique vieren de Duitse avant-gardisten hun dertigste verjaardag met een feestelijke tweedaagse die verschillende aspecten van de band belicht.

"Mijn stem is zoals goede wijn: met ouder worden rijpt ze," vertelde Blixa Bargeld, frontman van Einstürzende Neubauten, ons enkele jaren geleden. Vandaag klinkt hun rauwe industriële punk uit de beginjaren minder scherp dan destijds, maar hun veelgelaagde popsongs passen ons nog steeds als een warme wintermantel.

Objets trouvés
Einstürzende Neubauten treedt op 1 april 1980 een eerste keer op, een gelegenheidsformatie. In een kleine club in West-Berlijn experimenteert het vijftal rond Blixa Bargeld en N.U. Unruh - de twee leden die vandaag nog steeds meedraaien - enthousiast met objets trouvés van het industrieterrein. De toevallige samenwerking levert niet veel later 'Für den Untergang' op, een eerste single die met de pijngrens stoeit.

Demonisch
Het performen bevalt de groep. In een periode van goed vijf jaar toont Einstürzende Neubauten zich op Europese podia om bakken stenen om te gooien, op metalen kabels en olievaten te beuken; kortom om een uit de kluiten gewassen arsenaal gereedschap van de ene naar de andere kant van de scène te slingeren. Daarbij speelt de band 'gewone' instrumenten als elektrische gitaar en bas. En Bargeld 'zingt': een schipperen tussen demonisch fluisteren en agressief gekrijs. Nihilistische chaos lijkt het dada van de band. "Ik wil geen muziek of noten voortbrengen. Die zijn er al in overvloed," zei Bargeld daar destijds over.

In dertig jaar maakte Einstürzende Neubauten een enorme muzikale evolutie door. Na het album Strategien gegen architekturen uit 1984 - een bloemlezing van podiumgeweld uit de eerste jaren - sluit de band een periode van pure improvisatie af. Sindsdien kiest Einstürzende Neubauten voor structuur. Steeds meer gaat hun 'kakofonie' op 'songs' lijken. Het album Haus der Lüge (1989) vormt een waar keerpunt. Voor het eerst brengen de Neubuaten enkele 'conventionele' werken - nummers met een duidelijk begin, midden en einde.

Nog later, met platen zoals Ende neu (1996), Silence is sexy (hun magnum opus uit 2000) en Perpetuum mobile (2004), brengt de band zelfs fragiele songs. Die ademen een cabaretesk gevoel voor melancholie uit en stoelen op rijkelijk georkestreerde melodieën. Bargelds zachte gezangen en poëtische mijmeringen verhalen over het hedendaagse Berlijn of - abstracter en optimistischer - het plezier van het reizen.

Lievelingsplek
Tot vandaag behoren gebruiksvoorwerpen als nietmachines, winkelwagentjes of elektrische boren tot het instrumentarium van de band. En hoewel Einstürzende Neubauten ze gerichter hanteert dan in de vroege dagen, durft de groep live nog wel eens in chaos uit te barsten.

De Ancienne Belgique, een van hun lievelingsplekken, palmen de Duitsers twee dagen lang in. Donderdag 18 november kunt u naar de screening van 3 decades of Einstürzende Neubauten, een speciaal voor de verjaardagstournee samengestelde dvd die samen met een tentoonstelling een overzicht biedt van dertig jaar Neubauten. In Beating the Drum, het nevenproject van de percussionist N.U. Unruh, mogen fans vervolgens aan de slag met een installatie die uit 150 à 400 drumobjecten bestaat.

De vertoning van Die Kôrper ohne uns belicht nog een andere zijde van de band. De dansvoorstelling op een compositie van Neubauten-gitarist Jochen Arbeit is volgens maker Abraham Hurtado "a non-theatrical work, pure movement and choreography". Afsluiten doet de groep met een vijftig minuten durende set met materiaal dat ze nog nooit live gespeeld hebben. Het orgelpunt wordt het 'reguliere' concert, waarvoor de groep op vrijdag 19 november opnieuw naar de Ancienne Belgique afzakt. Gelieve drilboren en slijpschijven toch maar thuis te laten.

wanneer: 18 november om 19.00 uur + 19 november om 20.00 uur
tickets: UITVERKOCHT