Dromerige meidenpop in uitverkochte AB

War paint is slang voor de make-up die vrouwen aanbrengen om zich in de strijd van het verleiden te gooien. Maar de vier dames van Warpaint verleiden ons ook zonder eyeliner. Met hun psychedelische droompop, met name.

Er rijpt wat in LA. Terwijl de laatste jaren alle ogen op New York gericht waren, kon de scene aan de West-Coast in alle stilte aansterken. Kwamen ons dit jaar vanuit het zonnige Californië onder meer toe gesurft: Local Natives, Morning Benders en nu dus Warpaint. Hun debuut The fool verbindt de soberste gitaarlijnen van Kurt Cobain met de ijle vocalen van Cocteau Twins, de freakfolk van CocoRosie en de uitgebeende triphop van The xx.

De groep sleutelde lang aan zijn definitieve bezetting. De drums waren een pijnpunt - in een lange rij drummers passeerde onder meer ook Josh Klinghoffer, die nu gitarist John Frusciante bij de Red Hot Chili Peppers mag vervangen. Maar aan dat probleem is inmiddels verholpen, dankzij de komst van de Australische Stella Mozgawa. Toeval wil dat wij met de erg begenadigde drumster een onderhoud hadden, in de rug gedekt door bassiste Jenny Lee Lindberg.

Jullie zijn in een stroomversnelling geraakt sinds Stella erbij is. Wat is er veranderd?
Jenny Lee Lindberg: We zijn veel efficiënter geworden. Toch wat het schrijven van nummers betreft. We zijn een democratische band, iedereen mag zijn zeg doen over de songs, maar dat heeft ook zijn nadelen. Soms duurt het een eeuwigheid om iets af te werken, omdat de muziek voortdurend in een andere richting geduwd wordt. Vroeger hadden we altijd zes versies van elke song. Sinds Stella erbij is, is dat verleden tijd.

Hoe ben jij eigenlijk in LA terechtgekomen, Stella?
Stella Mozgawa: De muziekscene in Sydney is oké, maar ik vond ze altijd te beperkt. Toen ik vier jaar geleden een aanbod kreeg van een band in New York om hen te vervoegen, heb ik onmiddellijk mijn koffers gepakt. Maar na twee jaar had ik het daar gezien en ben ik naar LA getrokken. New York is een automatisme voor een kunstenaar, schrijver, zakenman... Maar er is zoveel concurrentie, en daar moet je mee om kunnen gaan. In LA is er meer lucht, je kunt er je eigen ding doen zonder dat alle ogen op jou gericht zijn.

Tot wie richt de titel van jullie cd zich?
Lindberg: Ik denk dat iedereen wel eens de fool is. Het is een kwetsbaar en nederig plekje. En je maakt je geen zorgen om hoe je overkomt, je stelt je naakt op. Het is de ware aard van een mens, denk ik. En het is de eerste kaart in tarot. (Lacht) Daar zijn (zangeres-gitariste) Emily (Kokal) en (zangeres-gitariste) Theresa (Wayman) erg bedreven in.
Mozgawa: Zij zijn heksen, wij zijn mensen! Dat hoeven we nu eindelijk niet meer te verzwijgen. (Lacht)

Het nummer 'Billie Holiday' op jullie ep was eigenlijk een cover van 'My guy'. Een verdoken ode aan de sixtiessoul en girl groups?
Lindberg: Bwa, het was eerder toevallig omdat we die song aan het schrijven waren terwijl er een boek over Motown op de koffietafel lag, net op de pagina waar die song uitgeschreven stond.
Mozgawa: We dragen geen uniforme outfits, en hebben geen bijenkorfkapsels. Maar misschien zijn we wel een moderne versie van The Shangri-Las. (Lacht)

wanneer: 30/10/2010, 20.00
tickets: sold out!