Een zachtmoedige Kris De Bruyne in de AB

Begin 2010 werd kleinkunstancien Kris de Bruyne gefêteerd met zijn zestigste verjaardag. Deze maand presenteert de man van ‘Amsterdam’, ‘De peulschil’ en ‘Meisje in het blauw’ met gastzangeressen Neeka en Lies Steppe zijn negentiende album La Matanza songs.

La Matanza songs is vintage De Bruyne, los uit de pols gespeeld, zacht gezongen singer-songwritergerief met als bonus bekoorlijke blazersarrangementen van pianist en coproducer Michel Bisceglia. De songs bevatten "volgens de promotekst van mijn platenfirma dubbele bodems, spot en goede raad. En gaan over schilderkunst, Vlaamse en Waalse taalovereenkomsten, de kunst van het aanraken, een soapromance en aanbevelingen over hoe teontsnappen aan stress. Ik schreef ze zoals altijd op verplaatsing. Dit keer in Spanje, op het eiland El Hierro en in Parroquia de La Matanza. Ik logeerde bij een vriend, in een huis in de rotsen met zicht op de oceaan. Het zonlicht gaf andere invalshoeken, de liedjes bleken lichter van aard.

"Misschien staat u anders in het leven?
Kris De Bruyne: Dat ook. Westende songs in 2005 was donker, de hel op aarde. De laatste tijd voel ik me meer verzoend met het leven. De kinderen zijn gezond, dat soort dingen. Die zachtmoedigere houding kleurde de plaat. Het is deel twee van een trilogie en moest anders zijn, lichtvoetig. Ik hoorde er meteen blazers bij, geen bigband maar aangehouden noten.

In een vorig gesprek zei u: "Ik noteer maar wat passeert en er is altijd de angst dat het niet meer lukt."
De Bruyne: Ik stel het schrijven altijd zo lang mogelijk uit. Kan ik het nog, moet het nog? Ik noteer af en toe een bruikbaar zinnetje maar eigenlijk wil ik er thuis niet mee bezig zijn. Ik speel geen gitaar, soms piano. De muziek zie ik als een job, een andere wereld. Ik ben huisman, ik heb een zoon van 17 en een dochter van 12. Papa smeert 's morgens de boterhammen. Tijdens die schrijfsessies komt het er dan ineens onvoorbereid en spontaan uit, ook al moet die spontaniteit gedwongen worden. Na veertig jaar heb ik nog altijd geen verklaring.

Waarom vroeg u Lies Steppe en Neeka?
De Bruyne: We coveren Neeka's nummer 'Don't hold me back', vertaald als 'No por amor' naar "not for love", de sleutelzin van de song. Veel mensen, niet alleen wij, vonden onze stemmen tijdens de Te Gek!?-tournee vorig jaar mooi samengaan, het was magie. En Michel suggereerde Lies voor 'Meisjes van Modigliani'. Het refrein is een commentaar op het machogedrag van de held die maar drie zinnetjes zegt. Adembenemend. Ik ben zeer ingenomen met hun medewerking.

U maakt een nieuwe plaat en doet maar drie optredens. Is dat een goed idee?
De Bruyne: Nee. Maar je kunt niet elk seizoen vijftig keer in de culturele centra optreden. En mijn dochter begon haar eerste jaar Latijnse, ik wilde meer thuis zijn. Maar het najaar zit goed hoor.

Bent u nerveus voor een première?
De Bruyne: Een half uur voor ik op moet, ben ik niet te doen. Ik kleed me om en drink twee glazen witte wijn, een ritueel waar ik soms onnozel van word maar het geeft houvast. Zo kan ik me vrij voelen op het podium. De zenuwen blijven maar verdwijnen binnen de zestien maten van het eerste nummer.

wanneer: 2/2/2011 • 20.00,
tickets: €12