Elvis Perkins: 'Moeten we gehoorzamen?'

"We zouden beter wat meer naar ons lichaam luisteren," zegt Elvis Perkins in het kielzog van zijn nieuwe album I aubade.

Je zal als artiest maar met twee iconische namen door het leven ploeteren. Een voornaam die verwijst naar The King, een achternaam naar de messenslijper uit Psycho. "Het was niet altijd even makkelijk, nee," kucht Elvis Perkins door de telefoon vanuit Kopenhagen. "Dat mijn vader een grote Elvis-fan was, is overigens een door journalisten verspreid misverstand. Toen mijn moeder zwanger was van mij, noemde ze haar bolle buik al grappend Elvis. Dat was in 1976, net voor z'n dood, toen hij erg dik was. En die naam is blijven plakken. Mijn ouders hielden wel van muziek. Mijn moeder speelde wat gitaar en mijn vader was een verwoed pianist. In de jaren 1950 heeft hij zelfs enkele albums uitgebracht en hij deed veel muziektheater op Broadway. Hij was volgens mij passioneler bezig met muziek dan met acteren. Toen ik klein was, zat zijn filmcarrière al in het slop. Hij was veel thuis en zo herinner ik mij hem ook, achter de piano."

Vader Anthony Perkins is inmiddels aan aids bezweken (in 1992) en moeder Berry Berenson kwam op 11 september 2001 om het leven toen haar vliegtuig zich in de Twin Towers boorde. Zoonlief verzonk zijn verdriet in muziek en maakt al een tiental jaar platen, van uitgebeende folk (Ash Wednesday) tot meer rockende americana (Elvis Perkins in Dearland). Met het eerder dit jaar uitgebrachte I aubade keert hij terug naar de eenvoud. "Het klinkt allemaal wat fragieler en experimenteler, wellicht omdat ik nagenoeg alles zelf ingespeeld heb. Niks lag vast, de arrangementen groeiden tijdens de opnames. Het album heb ik op verschillende plekken ingeblikt, waaronder mijn eigen studio, MIR. Die naam verwijst naar het Russische ruimtestation, ja. Mir betekent in het Russisch zowel 'vrede' als 'wereld'. Zie het als mijn vredige kijk op de wereld."

Perkins' houdt van dubbele bodems, zoals er ook één zit in de titel van zijn nieuwe album. "Een aubade is een ochtendlied, zoals een serenade er een voor de avond is. Ik bedoel dat niet letterlijk, het zijn liedjes voor de 'ochtend' van de geest. Een soort van ontwaken, een nieuw bewustzijn. Fonetisch verwijst het ook naar het Engels voor 'ik gehoorzaamde'. Moet ik nog gehoorzamen aan wat de bestuurders van mijn land mij opdragen, aan de wetten van de economie? Maakt Coca-Cola ons echt gelukkig? Moeten we niet meer vertrouwen op onze intuïtie? Als we onze planeet niet naar de verdoemenis willen helpen, zullen we het anders moeten aanpakken. Bewuster leven is een belangrijke stap, in geest én lichaam."

Transformatie is ook een thema in de video voor 'Hogus pogus'. Arnaud Cornillon, een bevriende kunstenaar van Perkins uit de Hudson Valley, vertelt daarin over de operatie waarin hij slagaderkleppen van een koe kreeg ingeplant. "Dat was heel moeilijk voor hem, zowel fysiek als mentaal. Het zegt veel over onze relatie met dieren. We denken dat we anders zijn omdat we een groter brein hebben, maar we moeten dieren niet met minder respect behandelen. We spenderen tonnen geld in onze zoektocht naar buitenaards leven, terwijl we het leven op onze eigen planeet niet eens koesteren."

Elvis Perkins

data: 1/12, 19.30

waar: Botanique, Sint-Joost-ten-Node