Fitz and The Tantrums wil geen soulpastiche zijn

Zijn eurekamoment noemt Michael Fitzpatrick het, de dag waarop hij dankzij zijn ex een oud kerkorgel in handen kreeg. Fitzpatrick zong al jaren en speelde in verschillende groepen, maar pas toen hij zijn vingers over de dubbele rij toetsen liet glijden, vielen de puzzelstukken op hun plaats.

Hij schreef in vijf minuten het blue-eyed soulnummer 'Breakin' the chains of love', dat vervolgens de eerste track werd op Pickin' up the pieces, het debuut van Fitz and The Tantrums. "Ik zong al heel mijn leven, had les gevolgd en kon elke stijl aan, maar wist op den duur niet meer wat mijn echte stem was. Tot ik mij uiteindelijk aan soul waagde," zegt Fitzpatrick. Ondertussen bestormt 'Moneygrabber', een bijtende aanklacht tegen de economische crisis, de fm-band, en profiteert de groep uit LA mee van het succes van de retrosoul. Live genereren ze die typische soul- en funkenergie, vooral door de wisselwerking tussen Fitzpatrick en zangeres Noelle Scaggs.

Wat was er zo speciaal aan dat orgel?
Michael Fitzpatrick: Het was zo'n nieuw speeltje, met ongelooflijk veel spirit en persoonlijkheid. Alles wat ik erop speelde voelde als een idee, of lanceerde er één.

Waarom springen jullie nu op de soultrein?
Fitzpatrick: Mijn ouders luisterden uitsluitend naar opera en klassiek, iets anders was uit den boze. Eén toegeving kreeg ik: tijdens de rit naar school mocht de radio op, op een zender waar ze oude soul draaiden. Soul greep me bij de keel omdat het daar toch vooral om de zanger draait en ik van kinds af zong. Wat ik er ook goed aan vindt, is dat soul altijd sterke songschrijvers heeft gehad. Bovendien klinken die platen uit de jaren 1960 zo verdomd fantastisch. Maar we willen geen pastiche zijn, we hebben er onze eigen twist aan gegeven. Verwijzingen naar de jaren 1980 bijvoorbeeld, en in de backbeat zit flink wat hiphop.

Waarom is soul tegenwoordig zo populair?
Fitzpatrick: Mensen zijn de overgeproducete muziek van nu beu en kiezen voor iets authentiekers, iets tijdloos. En in moeilijke tijden als een economische crisis hebben mensen nood aan iets met gevoel, emoties. Onze muziek klinkt happy, maar de teksten zijn vrij hard.

'Dear Mr president' is een oproep aan de president om de handen uit de mouwen te steken. Verdient Obama een tweede termijn?
Fitzpatrick: Ik meen van wel. Hij heeft zowat de langste lijst met problemen geërfd ooit. Mensen beschouwden hem als de messias, hij kon bijna niet anders dan teleurstellen. Maar zo werkt het niet, zeker niet in de politiek. Als de economie zal optrekken, zal hij verkozen worden, anders niet. Amerikanen zijn nogal kortzichtig wat dat betreft.

Waarom zingt u een stukje Frans in 'News 4 u'?
Fitzpatrick: Mijn naam is 100% Iers, maar ik ben geboren in Frankrijk - ik heb een Franse moeder. Ik ga er nog één keer per jaar terug. Mijn zus woont er nog steeds, en mijn tantes en nonkels. Het is mijn kleine hulde aan het Frans en grote Franse zangers als Gainsbourg.

Opvallend: jullie spelen zonder gitarist.
Fitzpatrick: In een liveband is de gitaar altijd zo prominent, en dat was ik een beetje beu. Toen ik die eerste song schreef, zag ik een zangeres, en blazers. Maar geen gitaar. We hebben ons eigen vocabularium ontwikkeld zonder gitaren en dat is goed zo.

9/5/2011, 20.00
€12