Gorki en de vergankelijkheid van de vooruitgang

“Ik kan genoeg om zanger en gitarist te zijn van Gorki, dat volstaat,” zegt Luc De Vos bij de release van het tiende album van zijn rockband. “Ik heb geen doorgroeimogelijkheden nodig.”

"Ook al beschouwt men mij ondertussen als een dinosaurus of als een meubelstuk dat er toch al twintig jaar staat, zelf voel ik mij nog altijd dat gastje van 17 dat met veel goesting het podium opklimt en lawaai maakt. Er is ondertussen eindelijk een nieuwe generatie Nederlandstalige artiesten opgestaan, maar ik ben niet van plan om me zomaar te laten doen door al dat jonge geweld. Bij elke nieuwe plaat is het alsof ik mijn tweede jeugd beleef." Luc De Vos, 48 ondertussen, heeft een tiende studioalbum gemaakt met zijn groep Gorki en is op dreef. Met het rekruteren van drummer Bert Huysentruyt en gitarist Thomas Vanelslander heeft Gorki bovendien een rockinjectie gekregen. "Vorig jaar gaven we met Gorki één optreden, op Dranouter: we voelden ons zoals Kings of Leon op Pukkelpop."

Op de hoes van de cd, met zin voor ironie Research & development genoemd, staan jullie tussen geraamtes van dode dieren. Het heeft iets anachronistisch. Ik vermoed dat dat de bedoeling was?
Luc De Vos: Ja. De titel is natuurlijk een verwijzing naar het postmoderne Engels, het zogenaamde globish, dat we allemaal spreken. We zijn geen kinderen meer, maar kids. We gaan op citytrip en onze baas is de CEO geworden. De hoesfoto is genomen in het Museum Morfologie van de faculteit Diergeneeskunde van de Universiteit Gent, een ideale omgeving om onze vergankelijkheid te toetsen aan de toekomst, de zogenaamde vooruitgang. Want wat onderzoeken en ontwikkelen we eigenlijk? En is het wel nodig dat we überhaupt iets onderzoeken en ontwikkelen?

Op 'Jonge ondernemers' sla je met groeiende verbazing de tomeloze ambitie en ondernemerszin van een jonge generatie gade.
De Vos: Ik sta elke keer weer verbijsterd bij het materialisme dat de jeugd omarmt. Het hippiedom heeft duidelijk zijn beste tijd gehad. Streven naar comfort is tegenwoordig het belangrijkste goed, terwijl dat ons nog afgeleerd werd. Mijn zoon heeft nu een Nintendo 3DS, waarop hij driedimensionaal kan gamen, terwijl hij ook al een gewone DS had. En zo dendert het maar door. Ik heb de samenleving vanuit de middeleeuwen zien evolueren. Die doorgroeimogelijkheden, waar houdt dat op? Gaan we er op een dag niet doorgegroeid zijn? Kunnen we niet gewoon tevreden zijn met wat we hebben? Zo'n bende jonge ondernemers gaat dan op teambuildingsweekend naar de Ardennen, waar ze eerst een brug over de Lesse moeten bouwen en daarna het aloude raadsel van de kool, de geit en de wolf moeten proberen op te lossen, terwijl ze toch ook gewoon een pintje kunnen drinken.

Ik spiegel me aan de Texaanse zanger Kinky Friedman, die in zijn autobiografie schrijft: 'Ik heb in Carnegie Hall gestaan, maar spelen op een kampvuur voor een handvol kinderen geeft me evenveel voldoening. Ook dat kun je in je zak steken.' Laat die doorbraak in Nederland dus maar zitten, zolang ik elke keer weer opnieuw mag proberen de perfecte plaat te maken om dan achteraf vast te stellen dat het de volgende keer misschien toch nog beter kan. Meer drijfveer heb ik niet nodig.

24/04/2011 om 20.00
€ 16/19