Hannah Cohen: 'Ik voel me allang geen model meer'

Dat we de eerste Belgische journalist zijn met wie ze een belletje slaat, kirt Hannah Cohen – geen familie van. De New Yorkse moet hier nog potten breken. Tenminste, als muzikante.

Ze heeft ook al een leven als mannequin achter de rug - ze dweilde modeshows af in Londen, Parijs en Milaan, en poseerde voor de lens van onder meer Terry Richardson en schilder-fotograaf Richard Prince.

Intussen is ze zelf beginnen te fotograferen, nam ze enkele videoclips op en heeft ze de catwalk ingeruild voor het concertpodium. De troostende gedachten die Cohen de voorbije jaren in liedjes goot, heeft ze samen met producer Thomas Bartlett - die al samenwerkte met Antony, Julia Stone en The National, en op dit moment aan Trixie Whitley's debuut sleutelt - gebundeld onder de titel Child bride, een intieme verzameling laatavondfolk en slaapkamerpop.

Bots je als (ex-)model vaak op vooroordelen, dat je alleen maar hoeft te lachen en mooi te zijn?
Hannah Cohen: O, daar heb ik nooit belang aan gehecht. Vooral omdat ik me ook allang geen model meer voel. Ik was ook geen supermodel, hè. Grace Jones, Karen Elson, Carla Bruni... dat is toch een klasse apart.

Je omschreef je stijl als "music in the sad unicorn genre". Wat mogen we ons daarbij voorstellen?
Cohen: (Lacht) Dat was het eerste dat door mijn hoofd flitste toen iemand me vroeg wat voor genre mijn muziek is. Ik denk dat mijn liedjes er vooral zijn voor mensen die heel gevoelig zijn en een tikje melancholisch. Ik schrijf nogal makkelijk droevige liedjes, ik weet het.

Je komt uit een familie van artiesten en muzikanten. Stimuleerde dat je eigen creativiteit?
Cohen: Mijn ouders moedigden mij altijd aan om mijn verbeelding de vrije loop te laten, ja. Er hingen thuis ook vaak excentrieke mensen rond, artistiek volk dat een nachtje op de zetel bleef slapen. We woonden vlak bij San Francisco, elke weekend trokken we naar de stad en spendeerden er tijd bij bevriende kunstenaars en muzikanten. Mijn moeder zit in de kunstboeken, mijn vader is jazzdrummer. Ik viel altijd in slaap met zijn drumroffels op de achtergrond. Mijn jeugd was heel anders dan die van de meeste kids, denk ik, maar wel heel leuk en inspirerend.

Je woont nu in New York, maar te oordelen aan het liedje 'California' ben je nog altijd verliefd op The Golden State.
Cohen: Dat is een beetje een wrang thema. (Lacht) Ik ben in New York gaan wonen toen ik zeventien was, als fotomodel was dat de place to be. Ondertussen ken ik er ook heel wat muzikanten en kunstenaars. Het is de enige plek waar ik kán wonen, maar Californië krijgt voor altijd een speciaal plekje in mijn hart. De geur, het eten, de natuur... de levenskwaliteit is er een stuk beter dan in cement city.

Je hebt net het boek Fotografias. Brasil uitgebracht. Is er een verband met je muziek?
Cohen: Niet echt, ik hou gewoon erg veel van reizen, én van Brazilië - ik probeer er jaarlijks een maand te vertoeven. Maar noem me zeker geen fotograaf, ik schiet gewoon wat beelden met een crappy Lomo.

wanneer: 5 september 2012 om 20.00 uur
tickets: €11/14
----------