Het stoofpotje van Carolina Chocolate Drops

Een van de verrassendste covers van 2010 is ‘Hit ’em up style’ door Carolina Chocolate Drops. Het trio dipte de r&b van Blu Cantrell in een eigengereid stoofpotje van Afro-Amerikaanse string band music, country, blues en jazz gekruid met een rist banjo’s en violen, en had onverwacht een hit te pakken. pierre de decker

Dom Flemons, Rhiannon Giddens en Justin Robinson zijn geen debutanten. Op hun vijfde album, Genuine negro jig, mengen ze old time viool- en banjomuziek met blues en country. Daar voegen ze ook nog wat traditionals aan toe, a capella gezongen nummers, eigen werk en de jazz standard 'Why don't you do right?'.

"'Hit 'em up style' moest er zeker op, die song slaat live altijd aan," zegt Flemons aan de telefoon. Hij ontmoette Giddens en Robinson op de Black Banjo Gathering in North Carolina in 2005, een mythisch festival dat focust op de rol van de zwarte gemeenschap in de ontwikkeling van country en bluegrass. De banjo is een Afrikaans snaarinstrument dat met de slaven naar Amerika migreerde en kind aan huis werd bij de blanken. "Rhiannon en Justin speelden toen al met de violist Joe Thompson (een van de peetvaders van het genre, pdd). We zijn ons groepje begonnen zonder masterplan, maar na elk optreden kregen we er meer bij."

Was men niet verbaasd, een gekleurd trio dat witte muziek speelt?
Dom Flemons: Eerst wel. Mensen kennen de geschiedenis niet, ze zijn na één generatie vergeten welke muziek bij hen hoort. String band music was commercieel nooit echt leefbaar en de zwarten die van het platteland naar de stad trokken, vergaten ook liefst hun countryroots. Ze schakelden naar hippe blues en jazz. Het zuiden, wit én zwart, bleef die muziek wel spelen. Alleen, je had geen populaire zwarte artiesten in het genre, je hoorde ze dus niet op de radio. Joe is 82 nu. Hij speelde zijn hele leven in de eigen gemeenschap, pas in de jaren 1970 ging hij platen maken.

Jullie hebben veel geleerd van hem. Gaat hij akkoord met het credo op jullie website: "Traditie is een gids, geen gevangenis"?
Flemons: Met Joe spelen is spelen. Hij zal wat trucjes tonen, hoe iets werkt in het genre, maar hij maakt geen speciale opdeling tussen oud en nieuw.

Genuine negro jig werd geproducet door Joe Henry. Hoe ging dat?
Flemons: Hij kent de oudere Amerikaanse muziek. Hij begrijpt het belang van traditie maar wilde geen steriele museumplaat maken. Dat hadden we gemeen. Zijn ervaring krijg je gratis mee, het lijstje artiesten waarmee hij werkte is indrukwekkend. Er was één verschil. Mensen als Ramblin' Jack Elliott, Allen Toussaint of Solomon Burke hebben zoveel platen achter de rug dat ze het zoeken van het repertoire graag aan hem overlaten. Onze liedjes stonden op onze setlist, behalve 'Kissin' and Cussin'' van Justin en mijn bewerking van 'Trampled rose' van Tom Waits. Joe vond die passen. De klank en ambiance van de cd is zijn werk, de songkeuze is van ons.

Wie is wie in de groep?
Flemons: Iedereen is een stukje van de puzzel. Ik ben de mad man, Justin is de stille en Rhiannon is de lieveling van het publiek. Ik ben zo'n schilder die de verf op de muur smijt, het lijkt nergens naar maar gaandeweg verschijnt een schilderij. Justin en Rhiannon zijn iets bedachtzamer.

De groep is dit jaar constant onderweg. Hoe hou je de muziek fris?
Flemons: Ik laat mijn partijen zo open mogelijk, zo kan ik variëren. Elke avond sta je ook voor een nieuw publiek. Daar speel je mee, dus elk concert is anders.

wanneer: 11 november 2010 om 19.00 uur (+ Liam, Ryan Bingham & The Dead Horses)
inkom: 16/19 euro