I am Kloot: Niet de archetypische singer-songwriter

“Je weet nooit of je nu moet lachen of huilen als je een nieuwe song van hen hoort”, verklaarde Elbow-zanger Guy Garvey over I Am Kloot. De gouwgenoot, producer en misschien wel grootste fan van het trio uit Manchester bedoelde het wel degelijk als een compliment.

Op Let It All In, de zesde studioplaat van I Am Kloot, is het niet anders. Zanger John Bramwell werkte eind jaren 1990 net als Guy Garvey voor een concertzaal in Manchester. Ze programmeerden lokale bandjes en weten dus allebei wat het is om van zingen en spelen eerst hun passie en daarna hun beroep te maken.

Traag maar gestaag groeide ook de belangstelling in hun eigen muziek. Die van I Am Kloot was altijd iets meer folkie dan de vaak epische rockmijmeringen van Garvey en co, maar melancholie was geen van beide vreemd. Elbow brak uiteindelijk door met hun vierde studioalbum: The Seldom Seen Kid. I Am Kloot had ondertussen een trouw nichepubliek veroverd, maar bleef vooralsnog het snoepje van de liefhebber, ook al zit er in Let It All In een potentiële The Seldom Seen Kid, die recht heeft op een groter publiek. "Ik weet het niet, hoor," blijft Bramwell bescheiden. "Maar ik kreeg gisterennacht wel een telefoontje met de mededeling dat onze single op nummer 5 staat in de Britse charts. Zeker de Mercury Prize-nominatie voor ons vorige album heeft deuren geopend."

Herken je jezelf in de uitspraak van Guy, die bekende dat hij zelfs na tien luisterbeurten niet wist of hij nu moest lachen of huilen met je songs?
John Bramwell: Ik probeer zeker niet grappig te zijn… maar als ik in Forgive Me These Reminders zing: All alone / Sat here whispering through my megaphone, dan besef ik wel dat dat grappig is, omdat ik me die situatie levendig kan voorstellen. Of neem "Masquerade" waarin ik zing: "You went and borrowed money from a poltergeist". "Je deed wat?" vraag je je dan terecht af. (lacht) Maar ik zoek dat tragikomische niet op, en het wordt hoe dan ook gecounterd door de optimistische vibe die in de lucht hangt als je met Guy de studio induikt.

"Masquarade" knipoogt naar The Beatles en voert je ook letterlijk terug naar je kindertijd.
Bramwell: Ja, want die acht noten uit het refrein schreef ik als elfjarige! Mijn ma had mijn gitaar gestemd om iets te laten horen, en toen ik dat een dag later probeerde te herinneren kwam dat Beatles-achtige deuntje eruit. The White Album was op mijn vijfde mijn eerste kennismaking met popmuziek geweest, al wist ik toen niet dat het van een popband kwam. Voor mij waren The Beatles een plek. Want zeg nu zelf, "Revolution 9", "Honey Pie", "Martha My Dear" en "Helter Skelter": dat leken toch niet dezelfde mensen? Ik ben gitaar beginnen spelen om deel uit te kunnen maken van die plek. Toen we vorig jaar de studio ingingen, waren die acht noten er plots terug en hebben we de rest erbij verzonnen, door te jammen en te improviseren. Zo gaat het wel vaker, want in tegenstelling tot wat men vaak denkt ben ik niet de archetypische singer-songwriter.

Denk je eigenlijk nog vaak aan de echte Seldom Seen Kid? [Guy Garvey droeg dat album op aan een gezamenlijke vriend, Bryan Glancy, die ooit bij Bramwell in de groep zat, maar in 2006 plots overleed]
Bramwell: Bizar dat je erover begint. Ik praatte gisteren nog met zijn moeder, en dat was jaren geleden. Ze had een artikel over Bryan gelezen waarin ook ik ter sprake kwam. "Even the stars die", zing ik over hem. Hij was cruciaal voor de band: door hem leerden we elkaar allemaal kennen.

Misschien wordt Let It All In wel echt jullie Seldom Seen Kid?
Bramwell: Ik weet niet wat voor trucs je als frontman moet uithalen om voor meer dan pakweg 2000 mensen te spelen en toch trouw te blijven aan je songs, maar het zou interessant zijn om dat eens uit te testen. (lacht)

22/3, 19.30, €15/18,