Iron and Wine verbreedt horizon

De liedjes van de Amerikaanse zanger Sam Beam hebben nog steeds veel weg van parabels, maar ze zijn de slaapkamerfolk allang ontgroeid. Een meer rockende klankkleur voorziet zijn songs van munitie om een ruimer publiek aan te spreken.

Sam Beam, nog steeds met volle baard, is een ruimdenkend man. Maar met Kiss each other clean, de nieuwe cd van zijn alter ego/band Iron and Wine, zet hij de luisteraar toch even op het verkeerde been. "Met de albumtitel insinueer ik dat je niet altijd even proper bent, maar tegelijk dat je er iets aan kunt doen." In het verleden werkte hij samen met Calexico en werd hij vergeleken met Nick Drake. Proper volk, maar het palet van Iron and Wine is ondertussen veel diverser. Ook de nieuwe plaat grossiert in Amerika's rijke folk- en jazztraditie, maar duikelt ook Beach Boys-harmonieën, experimentele elektronica en enkele aanstekelijke Afrikaanse ritmes op.

Waarover gaan de nieuwe songs?
Sam Beam: Ik schrijf over het leven. Soms is dat weird, soms prettig, vaak ook hard. Ik zie mijn liedjes als gedichten, niet als universiteitsthesissen. Het komt er niet op aan om mijn gelijk te halen, maar om een emotionele reactie teweeg te brengen. Herkenbaarheid is daarbij de sleutel. Anders wordt het te surreëel. Neem nu de opener van de nieuwe cd, 'Walking far from home'. Het gaat over een verre reis, en het klassieke inzicht dat hoe verder je reist, hoe meer de dingen op elkaar beginnen te lijken.

Waarom duiken er zo vaak Bijbelse verwijzingen op in je teksten?
Beam: Godsdienst maakt deel uit van haast elke cultuur. Ik groeide op in South Carolina. De Bijbel hielp mij als kleine jongen aan een moreel houvast. En de karakters eruit zijn alom bekend. Zelfs niet-gelovigen weten wie Lazarus is. Of neem het beeld van de rivier (op de cd-hoes, tp). De rivier is een metafoor voor het leven dat ook constant verandert, ook al ziet het er van buitenaf hetzelfde uit.

Dat de muziek van Iron and Wine de voorbije jaren terechtkwam in populaire series als House M.D. en Grey's anatomy heeft je carrière geen windeieren gelegd. Maar de aanwezigheid van 'Flightless bird, American mouth' in die dansscène van de Twilight-film sloeg alles, niet?
Beam: Als een van je songs in dé dansscène van een hitfilm raakt, heb je het gemaakt, man. Zeker als die film gaat over vampieren en de knapste hunk van Hollywood meespeelt. Ik wist al dat zo'n soundtrack iets kon betekenen, want eerder zat 'Such great heights' in de film Garden state. Wel, voor die film uit was speelden we gemiddeld voor 200 à 300 mensen, nadien plots voor 1.000 mensen.

Klopt het dat je muziek ook al te horen was in een reclamespot voor M&M's?
Beam: Ja, hoor. Toen ze me belden om te vragen of het mocht was ik zelf M&M's aan het eten. (Lacht) Hey, als ze mij willen betalen om mijn akoestische gitaar te horen op de achtergrond van een waterval van chocolaatjes, wie ben ik dan om dat te weigeren? Als je van je muziek wilt leven, doet het nooit pijn om je horizon te verbreden. Ik maak geen muziek voor een geheim clubje platenverzamelaars. Ik wil zo veel mogelijk mensen bereiken. Vroeger moest je eigenhandig op zoek naar minder voor de hand liggende genres, nu hoor je tijdens een reclameblok in de cinema muziek uit vijf verschillende continenten. Het traint de oren van de mensen. Zo leren ze ook openstaan voor mijn eigen mix van stijlen.

wanneer: 16/2/2011 • 20.00
tickets: €22/25