Jef Neve kijkt met een nieuwe blik

Op zijn nieuwe cd heeft Jef Neve zichzelf heruitgevonden. Imaginary road is echt nieuw, in verschillende opzichten, zonder de banden met het verleden te verbreken. Woensdag staat hij twee keer na elkaar op de planken van de AB, eerst met José James en daarna met zijn trio.

De vorige keer toen we Neve opzochten in zijn repetitieruimte in hartje Schaarbeek, bereidde hij zijn pianoconcert voor. Nu werkt hij er aan een compositie voor een samenwerking met de dirigent Walter Boeykens. Op Imaginary road vallen de klassieke accenten evenmin te ontkennen, om nog te zwijgen over zijn talrijke nevenprojecten in het klassieke genre. Het lijkt wel of we afspraak hebben met een klassiek pianist die net een jazz-cd uitbracht.

"Zo zou je het haast kunnen stellen. (Lacht) Ook fijn dat je opmerkt dat Imaginary road anders klinkt dan de vorige cd's. Mijn 'stem' blijft mijn 'stem' natuurlijk, maar na vier cd's vond ik het tijd voor vernieuwing zonder compleet van richting te veranderen. Vooral mijn recente internationale ontmoetingen waren een grote stimulans. En plots was daar bassist Ruben Samama. Zowat een jaar geleden nodigden Teun (Verbruggen, drummer van het Jef Neve Trio, gtb) en ik hem uit voor een repetitie en na een halve minuut wisten we dat dit onze man was. Hij heeft een ruime denkwereld en heeft bovendien een klassieke achtergrond. De connectie was er meteen. Voor de productie van de nieuwe plaat was zijn inbreng heel belangrijk. Vlak na de opnames zat ik in het buitenland en hij volgde alles rechtstreeks op, samen met geluidstechnicus Werner Pensaert. Ruben introduceerde het gebruik van samples. Op die manier wordt de klankwereld van ons akoestische trio enorm verrijkt. Dat is net wat ik allemaal zocht."

Denkbeeldige wereld
Achter de titel Imaginary road gaat een hele filosofie schuil. "Naast de reële wereld van het nu bestaat een denkbeeldige wereld," verduidelijkt de pianist. "Al je herinneringen uit het verleden verschillen van wat er werkelijk gebeurde. Het is een denkbeeldige lijn die vrij beweegt, zelfs naar de toekomst, en die niet gelieerd is aan de realistische tijd. De laatste track 'Endless DC' vat het perfect samen. We vertrekken van iets simpel akoestisch en voor je het weet zit je in een droomwereld ,ver weg van je begin."

Is dat spirituele erin geslopen door de samenwerking met José James rond John Coltrane? "Alles beïnvloedt elkaar natuurlijk. Die tournee met José was zeer intens op alle gebied. Voor we het podium opstapten, hielden we telkens ook een soort gebed. Wat me opviel, is dat de zwarte bevolking in Amerika op een heel andere manier naar de muziek van Coltrane luistert dan wij in Europa. Zij beleven het meer spiritueel, wij benaderen het vooral vanuit technisch oogpunt."

De uitputtende tournees door Amerika en Europa leverden nog andere inzichten op. "Door dat vele reizen krijg je een nieuwe blik op je leven hier. Mijn conclusie is dat Europa toch wel mijn continent is. Begrijp me niet verkeerd. Ik vond de States superinteressant en ik ben verliefd geworden op New York. Ik ga zeker terug, alleen al voor de inspiratie die je er opdoet. Maar ik voel me echt thuis in Brussel en in Europa. Niet alleen door de cultuur en de geschiedenis maar ook door het gevoel van vrijheid. Voor mij is dat zeer belangrijk."

Frieten versus spaghetti
Internationaal ziet het er goed uit voor Neve. Zijn duo-cd met Pascal Schumacher, Face to face, verscheen op het Enja-label. For all we know met José James kwam uit bij het vermaarde Impulse en Imaginary road wordt eveneens op internationale schaal verdeeld. Toch gaat hij niet zweven, integendeel. Neve: "Ik heb geleerd dat je strategisch te werk moet gaan. Het publiek moet je regelmatig zien optreden en dat kun je enkel stap voor stap. Daarom concentreer ik mij nu nog vooral op Europa. Daarna zien we wel."

Tot februari 2011 heeft de pianist een bomvolle agenda. Dat komt door zijn talrijke nevenprojecten, waaronder dat met Gabriel Rios. De volgende maanden komt er een uitgebreide tournee. En dan hebben we het nog niet over zijn klassieke avonturen, zoals de recente samenwerking met Walter Boeykens, de pianist Liebrecht Vanbeckevoort en het Vlaams Radio Koor. Wat Neve daarbij wil vermijden, is verzanden in cross-over. "Er dient een duidelijke lijn te zijn tussen klassiek en jazz. Ik eet graag frieten of spaghetti maar nooit de twee samen. Van mijn pianoconcerto leerde ik bovendien dat er te veel statische momenten waren. Ik probeer nu het interactieve tussen de verschillende muzikanten beter uit te werken."

Standards
Opvallend is dat Neve nog niet bezweken is om popnummers in een jazzkleedje te steken zoals Brad Mehldau, The Bad Plus en zoveel anderen dat tegenwoordig doen. Neve: "Ik heb die drang niet en breng liever eigen werk. (Lacht) Wel begrijp ik waarom men dat doet. En bij iemand als Mehldau zijn de bewerkingen soms zelfs beter dan de originele versies. Bij zo'n oefening moet je sterk arrangementen hebben en ik weet niet of ik daar nu al toe in staat ben. Wie weet in de toekomst."

Standards vinden we evenmin terug op de cd's met zijn Trio. Is dat geen handicap om in Amerika door te breken, waar de hele jazzcultuur steunt op het brengen van standards? "In Japan is dat zelfs nog meer zo. Wat ik ondertussen wel leerde, is dat je enkel cd's verkoopt als je heel commercieel gaat of als je uitsluitend eigen werk brengt en trouw blijft aan jezelf. Dat laatste is zeer belangrijk naar je publiek toe. Voor deze cd wilde de platenfirma er aanvankelijk een paar gastzangeressen bij. Daar was en blijf ik radicaal tegen want dan verval je in eenheidsworst en die is er echt al genoeg. Het is mijn cd, mijn naam staat er op."

wanneer: 6/10. 20.00: Jef Neve & José James, 21.30: Jef Neve Trio, SOLD OUT