Jonathan Wilson, een goedige geest

Eind jaren 1960, begin jaren 1970 werkte Laurel Canyon, een groene buitenwijk van Los Angeles, als een magneet op creatieve, ruimdenkende geesten als Frank Zappa, Joni Mitchell, Jim Morrison, The Mamas & The Papas, The Byrds en Love. Jonathan Wilson, een sessiemuzikant en producer uit North Carolina die al hand-en-spandiensten verrichtte voor onder meer Erykah Badu, Elvis Costello, Bonnie “Prince” Billy en Jackson Browne, ging er veertig jaar later de sfeer, welja, opsnuiven.

Hij organiseerde er jamsessies en vond er inspiratie voor de songs van Gentle spirit, zijn onlangs verschenen solodebuut. "De bohemienspirit is er nog niet helemaal verdampt," zegt Wilson wanneer we hem opbellen in LA. "Het is een fantastische plek, maar het is er ook geweldig duur. Ik had geluk met mijn optrekje. Ondertussen ben ik verhuisd naarde Echo Park-wijk, daar heb ik nu mijn eigen studio."

Het als een warm houdvuur gloeiende Gentle spirit, dat meandert tussen zonnige West Coast-pop, Blue Ridge Mountains-folk en vroege Pink Floyd, nam Wilson analoog op op een console uit 1972. Hoeft het gezegd dat zijn werkstuk zich het best laat consumeren op vinyl? Volledig in de geest van If I could only remember my name van David Crosby, nog zo'n hippie uit Laurel Canyon, kreeg Wilson voor zijn album de hulp van bevriende jammers - onder meer Gary Louris (The Jayhawks), Andy Cabic (Vetiver) en Chris Robinson (The Black Crowes).

Er wordt gezegd dat je de muzikale spirit van Laurel Canyon weer leven hebt ingeblazen door jamsessies te organiseren. Was dat ook je doel?
Jonathan Wilson: Ik vond het in de eerste plaats leuk om doen, maar ik wilde ook dat gevoel opzoeken dat je hebt als beginnende muzikant, wanneer ego's en geld van geen belang zijn en het puur om de muziek draait. Dingen die je makkelijk vergeet als je lang op tournee bent of onder druk platen moet opnemen. Veel bands spelen elke avond krek dezelfde songs op krek dezelfde manier. Niets is saaier dan dat! Tijdens die jams speelden we daarom nooit eigen songs, enkel covers en improvisaties.

Je bent goeie maatjes met Jackson Browne en Graham Nash, en ook met Roy Harper, op wiens zeventigste verjaardagsfeestje je onlangs special guest was. Waar heb je dat aan te danken?
Wilson: Het muzikantenmilieu is een kleine wereld, hè. Voor je het weet zit je bij elkaar op de sofa. Jackson is een van mijn beste vrienden. Met Graham heb ik pas 'Isn't it a pity' van George Harrison opgenomen, dat zal verschijnen op een hommageplaat aan George die eraan komt. Dat was kicken. En Roy Harper, tja, noem ons gerust verwante geesten - ik denk dat we van dezelfde stam zijn. (Lacht) Hij vertegenwoordigt veel van de idealen waar de jongere artiesten van nu naar streven. Ik ben bezig met een tribute-album, opdat jonge mensen zijn fantastische gitaarspel en poëtische teksten zouden herontdekken.

"Gentle spirit, find our hearts", zing je in de titelsong. Daar zit een bitterzoet kantje aan.
Wilson: Ik geloof in de innerlijke goedheid van iedereen, maar ondertussen zit die verstopt onder een laag vuiligheid die we dagelijks over ons heen krijgen. Mijn album is geen reactie op de wereld, ik wilde een plaat waarop je bepaalde frustraties kunt ventileren of problemen kunt aankaarten, zonder cynisch te worden. Muziek moet helen, maar je moet er ook fun aan beleven.

start: 20.00 uur
tickets: €12
-------