Josh Ritter: 'Dit was het moeilijkste album dat ik gemaakt heb'

De Amerikaanse folkrocker Josh Ritter knoopt na een klein dipje in zijn carrière weer aan bij de grote vorm van zijn doorbraakplaat Hello starling. Op zijn nieuwe album koppelt hij grote verhalen aan persoonlijke gevoelens in de traditie van Dylan, Springsteen en Cohen.

"Ik had het gevoel dat ik mijn mojo voor een tijdje kwijt was. Dit was de moeilijkste plaat die ik tot nog toe heb gemaakt," antwoordt Josh Ritter wanneer we hem vragen waarom het, voor zijn doen, zo lang duurde voor So runs the world away klaar was. "Ik had geen vertrouwen meer in wat ik aan het doen was. Dat was wel even schrikken. Datgene wat je aan het schrijven krijgt, is het geloof dat je een goede schrijver bént. Zonder dat zelfvertrouwen zit er geen leven in de songs die je bedenkt."

Wat heeft je weer in de goede richting geduwd?
Josh Ritter: Een jaar lang heb ik van alles zitten proberen. Ik ben gitaarlessen gaan volgen, nam jazz standards op, werkte samen met andere bands... Gewoon om iets los te weken dat me op gang zou zetten. Ondertussen ben ik getrouwd en naar New York verhuisd. Op een nacht hielden lawaaierige vuilniskarren me uit mijn slaap. Er spookte een verhaal door mijn hoofd over een archeoloog die verliefd wordt op een mummie. Een geweldig moment, net wat ik nodig had. Ik heb er 'The curse' uit gepuurd, en vanaf dan zat ik weer op het goede spoor. Met het protagonist daarin gaat het niet goed. Dat vond ik een overwinning, dat ik ook verhalen kon schrijven waarin het slecht afloopt met de personages.

Sommige muzikanten vinden teksten schrijven een verschrikking, maar bij jou lijken de woorden soms niet te stuiten.
Ritter: Voor mij is een goede tekst het begin en het einde.

"So runs the world away" is een citaat uit Hamlet.
Ritter: In veel songs op het album zitten verwijzingen naar hemellichamen, planeten, manen enzovoort. En de personages zijn ofwel aan het lopen of staan op het punt om onder de voet gelopen te worden. Ik ga altijd pas op het einde van de opnames op zoek naar een titel, en Shakespeare brengt mij vaak raad. Hamlet is zo intens, toen ik dat lijntje zag besefte ik meteen dat dat mijn album helemaal samenvatte.

Je ouders zijn wetenschappers en je hebt zelf neurowetenschappen gestudeerd. Boeit je dat nog steeds?
Ritter: Zeker. Net als kunstenaars of muzikanten willen wetenschappers voortdurend nieuwe dingen bijleren, maar tegelijk weten ze ook dat ze nooit alles zullen weten. Ik ben kunstenaar geworden om dingen te doen, niet om dingen af te werken.

Je haalt ook veel inspiratie uit de geschiedenis.
Ritter: Alles is al een keer gebeurd, het toont zich gewoon op een andere manier. Mark Twain zegt dat het verleden zich niet herhaalt, maar het rijmt wel. Daar kan ik mij perfect in vinden.

Waarom laat je in 'Folk bloodbath' allerlei personages opdraven uit bekende murder ballads?
Ritter: Een van de eerste songs die ik leerde spelen was 'Louis Collins' van Mississippi John Hurt, net als de traditional 'Barbara Allen'. Ik hou nog altijd van die songs, maar ik wilde ze niet gewoon coveren. Daarom heb ik al die personages samengevoegd, en laat ik Stackalee terechtgesteld worden door zijn slachtoffer Billy Lyons. (Lacht) Het is een mash-up, het is mijn equivalent van een Tarantino-film.

:: 16/9, 20,00, € 13/16 (Bota'Carte €10), Botanique, Koningstraat 236, Sint-Joost-ten-Node, 02/218,37,32, www.botanique.be