Kip Berman: ‘Ik hoef niet in spandex rond te springen op het podium’

Ze hebben een van de welluidendste – Kiss the Anus of a Black Cat niet meegerekend – maar ook een van de langste en daarom voor letterzetters vervelendste groepsnamen: The Pains of Being Pure at Heart.

"Denk maar niet dat we hem zelf leuk vinden," zegt frontman Kip Berman aan de telefoon vanuit Bilbao, waar de New Yorkers hun nieuwe Europese tournee aftrappen ter promotie van hun vorig jaar uitgebrachte tweede album Belong. Hij meent het niet, maar het bezorgt hen wel kopzorgen als ze weer eens wat buttons en T-shirts willen ontwerpen. Of de grens over moeten. "Omdat we elke douanier zes keer onze naam moeten zeggen, houden we het bij 'Pains'."

Die naam verwijst naar een ongepubliceerd verhaal van een vriend. Maar wat lees je er zelf in?
Kip Berman: Veel dingen. De band bestaat nu vijf jaar, er zijn altijd obstakels geweest die we moesten overwinnen. Als je iets wilt bereiken en trouw aan jezelf wilt blijven, zal het niet makkelijk zijn. Die spanning drijft ons.

Jullie zijn de typische indieband, waar gitaren en groeipijnen regeren. Zien jullie jezelf ook zo?
Berman: In se maken we popmuziek: songs die ongeveer drie minuten duren, met refreinen en strofen. Indie staat niet voor een bepaalde esthetiek, het is gewoon een manier waarop de productie en distributie van muziek gebeurt.

Was het niet gek om jullie tweede album op te nemen met sterproducer Flood? Het online muziekmagazine Pitchfork sprak over een "shiny makeover".
Berman: Ik geef hen gelijk. (Lacht) Misschien lezen azijnpissers daar iets negatiefs in, maar wij niet. Het is krek de sound die we wilden. Natuurlijk heeft Flood met megabands als U2 en Depeche Mode gewerkt, maar ook met PJ Harvey en Cabaret Voltaire. Je kunt hem niet zomaar reduceren tot "die man met zijn commerciële sound".

Aan jullie sound te horen zijn jullie kinderen van de jaren 1990. Een van jullie eerste songs heette zelfs 'Kurt Cobain's cardigan'.
Berman: Klopt. Nirvana was heel belangrijk voor ons, net als Pixies, Weezer, Smashing Pumpkins enzovoort. De periode voor de mainstream de alternatieve rock begon op te zuigen en er vooral, bij gebrek aan een beter woord, shitty muziek geproduceerd werd. Naarmate we ouder werden raakte we in de ban van de Schotse indiebands, zoals Orange Juice, The Vaselines en The Jesus and Mary Chain.

Vanwaar de verwantschap?
Berman: Ze hadden een randje, waren helemaal niet de typische rocksterren. Ze waren eigenzinnig en positioneerden zich wars van elke trend of hype. En hun zangers hadden vreemde stemmen!

Voel jij je comfortabel als zanger?
Berman: Niet echt. Om een quote van Silver Jews-zanger David Berman te gebruiken: "All my favourite singers can't sing". Ik klink niet als Bono of Chris Martin en hoef niet rond te springen in spandex, ik ben gewoon wie ik ben. Kijk naar Bob Dylan en Neil Young, dat zijn niet de grootste zangers, maar hun stemmen passen perfect bij de muziek die ze maken. Dat is net zo cool aan pop, je kunt er zoveel van jezelf in stoppen.

Tot slot: waarom moeten we volgens een van jullie oudere singles Say no to love?
Berman: (Lacht) Het is een parodie op de antidrugscampagnes van de jaren '80 en '90. Omdat sommige van onze generatiegenoten volledig opgeslorpt werden door de liefde, voor ze er echt klaar voor waren. Ze cijferden zichzelf helemaal weg en stopten hun dromen in een doosje. Veel songs gaan over de liefde, deze neemt er een loopje mee.

start: 20.00 uur
tickets: 10 / 13 / 16 euro
------------------