Lady Linn stelt nieuwe plaat voor in AB

Drie jaar na de debuut-cd-voorstelling in de AB Club van hun intussen platinaplaat 'Here we go again' presenteren Lady Linn and her Magnificent Seven opvolger 'No goodbye at all'. Hun frisse mix van pop en jazz kan nu meteen in première in de grote zaal.

"Of ik niet een heel klein beetje nerveus ben? Nu nog niet," lacht zangeres en liedjesschrijfster Lien De Greef. "Als je in de AB staat ben je goed bezig hé. 't Is een plek met geschiedenis die fantastisch klinkt. Het is een eer daar te mogen spelen. Mijn producer komt kijken, de platenfirma uit Frankrijk, iedereen gaat er zijn."

Lady Linn en haar band trokken voor No goodbye at all naar de Parijse studio van producer Renaud Letang en versierden via hem een contract met Universal France. De groep financierde de opname met de inkomsten van optredens, van Dikkelvenne tot Dranouter, en de verkoop van de in eigen beheer gereleaste Here we go again. Die verscheen toen swing nauwelijks trendy was maar de verrassende cover van Eddy Grant's 'I don't wanna dance' zorgde voor een recordverblijf van 106 weken in de Ultratop-albumlijst, een Radio 2 - Zomerhit en een MIA voor Beste Zangeres.

De voorbije drie jaar waren behoorlijk hectisch. Wat hield je met de voeten op de grond?
Lien De Greef: Ik ben erg blij met alles wat gebeurd is, maar ben nooit beginnen zweven. Natuurlijk hoop ik dat deze cd aanslaat maar succes is onvoorspelbaar. Daar mag je ook niet op teren, je bent zo goed als je laatste liedje. Ik wil graag naar het buitenland maar daar beginnen we opnieuw van nul, niemand kent ons.

Was No goodbye at all moeilijk om maken?
De Greef: Nee, ik doe gewoon altijd voort. De liedjes dateren van net na Here we go again. Ik werk nu ook aan nummers, dan zijn ze klaar we tegen de tijd dat we aan een nieuwe plaat beginnen. Ik werk als ik zin heb en inspiratie voel. Als je op tijd begint, heb je geen druk.

Op de vorige cd tekende jij voor alle arrangementen, nu hebben jouw Magnificent Seven meegeschreven.
De Greef: De meeste arrangementen zijn wel van mij. Eigenlijk...

... staan hun namen op het hoesje om de goede vrede in het orkest?
De Greef: Zoiets. (Lacht) Ik zeg niet dat ik het beter kan, maar ik vind een blazerslijn even belangrijk als de melodie. De groep heeft aangepast en afgewerkt, stemmen verwisseld. Ook de ritmesectie zorgde voor de arrangementen. Ik vind dat eerlijk, op de meeste platen wordt dat niet vermeld.

De platenfirma presenteert jullie expliciet als Lady Linn and her Magnificent Seven. En toch sta jij, erg mooi, maar wel alleen op de cd-cover. Jij bent de baas, streng maar rechtvaardig?
De Greef:Misschien niet rechtvaardig maar 't is mijne smaak hé, ik moet mijn hart volgen. Ik beslis of een partij al dan niet kan, laat ik het zo zeggen. (Lacht) Da's toch logisch? Het zijn mijn nummers. Ik ben een singer-songwriter met een atypische begeleidingsgroep. Hun inbreng is niet te verwaarlozen.

Wat was de inbreng van producer Renaud Letang?
De Greef: Hij voelde me goed aan en hield echt rekening mijn mening. Hij gaf ons vrijheid om te zoeken, hij vond de basistracks ok en voegde details toe. Hij coacht: zing eens zo of zo, de beat moet trager, schrijf een extra-laagje blazers... De kwaliteit van de opnames en het geluid zijn zijn verdienste.

De sound lijkt minder heftig dan voordien, meer mainstream, gelikt.
De Greef: Dat vind ik niet. De plaat klinkt fel. Ze heeft een andere sound. Renaud heeft ook synthesizers gebruikt. En de stem is zeer aanwezig, net als de drums. Da's wijs, dat heeft kracht.

Hoe kwam je in contact met hem?
De Greef: We hebben een mailtje gestuurd met audio. Zijn management belde dezelfde dag nog terug, ze waren super-enthousiast. "Zoiets hebben we al lang niet meer gehoord." Hij heeft Feist, Jamie Lidell, en vooral Mocky gedaan. Ik wilde doodgraag met hem werken. Tijdens de opnames al begon hij rond te bellen voor de plaat. Jean-Philippe Allard, baas publishing van Universal France, valt voor vrouwenstemmen. Hij vond mij en mijn liedjes meteen goed. De cd verschijnt er in het najaar.

Here we go again schreef je vanuit een gebroken hart, waarover gaat No goodbye at all?
De Greef: Over van alles. Op twee jaar gebeurt er wel wat in een mensenleven, allez, bij mij toch. Het gaat over verliefdheid, verlies, liefdesverdriet... 'Aways shine' is voor mijn overleden pepe, Nina Simone was de inspiratie voor 'Nina'. Mijn ouders zouden me eerst "Nina" noemen. (Lacht)

Als ik zou schrijven wat ik voor je voel, ben ik bang dat de liefde overgaat, zing je in 'Lovesong'.
De Greef: Ik durfde vooral geen liefdesliedjes meer schrijven, daarover maak ik dan een nummer. (Lacht) Ik heb het meegemaakt dat ik zo verliefd was op iemand dat ik er een liedje voor schreef. Maar dat betekent niet dat dat nummer ook aankomt bij die persoon, de liefde kan ook stoppen.

De slotsong 'No goodbye at all' is een bossanova met alleen gitaar en stem.
De Greef: 't Was het laatste liedje dat ik af had, en het genre waar ik me het laatst in verdiept heb. De gitarist is Vitto Mereilles, een Braziliaan die in Parijs woont. Renaud kende hem, 't was klaar in een paar takes. Het gaat over afscheid, maar door de manier waarop je dag zegt, voel je allebei dat 't geen afscheid voor altijd is. Da's een schoon moment. Salut is niet echt salut, snap je.

wanneer: 19 mei 2011 om 20.00 uur
tickets: 20/23 euro