Les Nuits: Blood Red Shoes over hun steeds ambitieuzere duorock

Vermenigvuldig de uithalen van de nochtans bijzonder timide zangeres en gitariste Laura-Mary Carter met de Animal-furie van de hyperactieve drummer, zanger en spraakwaterval Steven Ansell en je krijgt Blood Red Shoes: een duo dat klinkt als een wervelwind én slaaf is van de meeslepende muziek in hun hoofd.

Op hun derde plaat, In time to voices, verankert het duo uit Brighton zijn ruige punkrockroots met straffere melodieën en diepzinnigere zangpartijen, vaak uitmondend in veelgelaagde grungemelancholie. Elegant zullen ze met hun afkeer van highbrow chic wellicht nooit worden. Carter zei het jaren geleden al: haar nagellak is veel goedkoper dan die van andere zangeressen.

"We gaven onze jobs destijds op om een goedkope band te beginnen," zegt Steven Ansell. "We moesten uit onze flats, hadden geen geld en sliepen op de grond. Je gaat daar niet dood van, hè. Het hele idee van rock-'n-rollcelebrity ontgaat ons trouwens. Er zit veel meer veerkracht in imperfectie dan in perfectie. Ook nu we fans hebben over de hele wereld, hoeven we niet zonodig de aandacht te trekken met extramuzikale bezigheden. De artiesten waar we naar opkijken, zoals PJ Harvey of Queens of the Stone Age, gaan ook niet naar dat soort feestjes. Bij hen ligt de focus evengoed op de muziek."

Wat is er de voorbije jaren wel veranderd?
Laura-Mary Carter: Ik heb nu veel meer zelfvertrouwen. Vroeger was ik buitengewoon verlegen.
Steven Ansell: Toen we ons eerste nummer schreven, durfde Laura niet te zingen met het licht aan.
Carter: Dat klinkt nu misschien een beetje vreemd, maar ik durfde het echt niet. Alhoewel ik wat socialer geworden ben, vind ik nieuwe mensen ontmoeten nog steeds lastig.
Ansell: Ik ben er de voorbije jaren vooral achter gekomen dat muziek een echte taal is, eentje waarover je amper controle hebt. Eigenlijk zijn we de slaaf van onze muziek. We laten ons leiden door de stemmen in ons hoofd. Ik ben niet religieus, maar het lijkt een transcendentale ervaring, alsof de song het van je overneemt en vertelt wat je moet doen. Des te langer ik muziek speel, des te beter ik besef dat muziek meer is dan een kerel die een song schrijft en wat gek doet op een podium.

Jullie allereerste song, 'A victory for the magpie', ontstond tijdens een gezamenlijke jamsessie. De nieuwe cd is veel ambitieuzer.
Ansell: Right, toen waren we nog makkelijk tevreden: we jamden wat, vonden het fantastisch, en namen alles meteen op. Nu duurde het soms een jaar voor een nummer helemaal klaar was. Dit album werd echt een obsessie: we sliepen amper, kwamen bijeen in de namiddag en stopten niet met schaven tot de zon opkwam. Dat leverde zijn vruchten af in de studio, want alles stond al op punt, zelfs de teksten.

Op In time to voices klinken jullie zo gelaagd dat het soms moeilijk te geloven is dat het maar twee muzikanten betreft.
Ansell: En toch is het zo. In de studio was er wel een producer aanwezig en voor één nummer huurden we enkele strijkers. Maar al de rest - piano's, keyboards, vocalen, gitaren… - hebben we met zijn tweeën ingespeeld. Gisteren vroeg iemand me nog of we geen extra muzikant nodig hadden voor de liveshows. Ik antwoordde hem: "Voel jij dat je een derde been nodig hebt?" (Lacht) Die constante strijd om zonder bassist en extra gitarist een grootse rocksound te ontwikkelen maakt ons precies creatiever. We hoeven niet de meest vanzelfsprekende weg te volgen.

Blood Red Shoes (+ Spector, BRNS)
wanneer: 20 mei 2012 om 20.00 uur
tickets: €17/20/23
--------------------