Les Nuits: de aanraders van BRUZZ

Belgen kleuren de affiche tricolore, maar ook van over de landsgrenzen vliegen bonte nachtraven naar Les Nuits, het jaarlijkse festival van de Botanique dat donderdag aftrapt. Dit zijn de acht aanraders van onze redactie.

Van 11 tot 24 mei ontvangt de Botanique opnieuw het kruim van de internationale indiescene. Maar ook Brussel is goed vertegenwoordigd op de affiche, met onder meer Témé Tan en Le Motel. Lees hier het interview dat ons magazine had met het muzikale duo.

ALEX CAMERON
“Right out of a David Lynch hell dream!” toeterde Henry Rollins toen Alex Cameron op zijn vizier verscheen. De coolste dude uit Sydney houdt wel van wat ‘acteerwerk’. Na zijn avonturen met het elektronica-ensemble Seekae heeft hij op zijn soloplaat Jumping the shark een personage gecreëerd dat zich wentelt in falen.

Slechts vergezeld van zijn saxofoon spelende sidekick en “business partner” Roy Molly verhaalt hij over zijn teleurstellingen in de muziek, zijn mislukkingen in het leven en zijn ontgoochelingen in de liefde. De soundtrack die hij erbij serveert, is er een van afgekloven synths, droge motorik-beats en in echo gedrenkte vocalen.

Denk aan Suicide, of aan Bruce Springsteens versie van hun song ‘Dream baby dream’. Of de metawereld van your new favourite loser louter tongue in cheek is, of gewoon weergaloos entertainment, kan je uitvlooien in de Rotonde. Foxygen, Angel Olsen en Van Jets-zanger Johannes Verschaeve weten het al.

> 19/05, 20.00, Rotonde

THE COMET IS COMING
Wie vorig jaar nog overtuigd was dat de nieuwe heiland van de jazz uit LA kwam en Kamasi Washington heette, heeft ondertussen een nieuw knuffeldier: eentje met al even kosmische proporties en evenzoveel artistieke vertakkingen. Shabaka Hutchings is de naam, maar je mag ook King zeggen.

De tenorsaxofonist woont in Londen en heeft Caraïbisch bloed. Onlangs stelde hij op BRDCST The Ancestors voor, een stel Zuid-Afrikanen met een gedeelde voorliefde voor de spirituele jazz van John en Alice Coltrane. Ook met Sons of Kemet peuterde hij al uitgebreid in zijn zwarte roots.

Op Channel the spirits, het debuut van The Comet Is Coming, buit hij samen met toetsenist Dan ‘Danalogue the Conqueror’ Leavers en drummer Max ‘Betamax Killer’ Hallett de hippe smeltkroes van jazz en elektronica uit. Ook wie niet wijs raakt uit het cv van de bastaardzoon van Sun Ra mag zich laten bedwelmen door deze auditieve sterrenregen.

> 13/05, 20.00, Rotonde

KELLY LEE OWENS
Muzieksite Pitchfork bekroonde haar titelloze debuut met een acht op tien. Voor deze grote onderscheiding moest de uit Wales afkomstige zangeres wel de indierock van haar jeugd inruilen voor elektronische ambientfolk. Prikkelende, hypnotiserende slowmotionhouse- en technobeats vermengen zich met dromerige zanglijnen die eindeloos echoën, melancholische strijkers en klokkenspel.

Zelf legt ze de nadruk op de helende kracht van muziek. Tijdens yogasessies neemt ze weleens een “helend geluidsbad” en als hulpverpleegster in een kankerkliniek ging ze zich verdiepen in hoe resonantiefrequenties kankercellen kunnen bedwingen. Mode-icoon Alexander McQueen en de Noorse klankkunstenares en feministe Jenny Hval, te horen op single ‘Anxi’, gingen al overstag.

> 13/05, 19.30, Grand Salon de Concert

TERRY & GYAN RILEY
Als sluitstuk van Les Nuits zetten de organisatoren een pionier op het podium. De componist en pianist Terry Riley, 81 inmiddels, vormde samen met generatiegenoten La Monte Young, Steve Reich en Philip Glass eind jaren 1960 het klavertjevier van het Amerikaanse minimalisme.

Vanuit de avant-garde lanceerden ze hoogst aanstekelijke repetitieve patronen in het collectieve muzikale geheugen. Collega-pioniers van The Velvet Underground, Soft Machine en Kraftwerk lieten zich inspireren door Riley, die in 1964 met ‘In C’ zijn meest iconische werk maakte.

In Brussel staat ‘Tread on the trail’ centraal. Dat componeerde hij een jaar later, en kan uitgevoerd worden door een variabel aantal musici op vrij te kiezen instrumenten. Jean-Paul Dessy en zijn Musiques Nouvelles-ensemble gaan de uitdaging aan. Samen met Terry, die zijn zoon en gitarist Gyan meebrengt, blikken ze terug op een carrière van ruim een halve eeuw minimal music, jazz en raga.

> 24/05, 19.00, Koninklijk Circus

CHERRY GLAZERR
Volgens de oude beginselen van de rock-’n-roll werken deze twee dames en één heer journalisten graag op de zenuwen. Bovendien wagen zangeres-gitariste Clementine Creevy, toetseniste Sasami Ashworth en drummer Tabor Allen zich ongegeneerd aan oldskool indierock, een genre waarvan de blaadjes anno 2017 net iets vergeelder zijn dan die van pakweg hiphop, jazz en r&b.

Maar dan nog moet u naar hen gaan kijken, want dit trio uit LA weet hoe het spannende songs moet schrijven, balancerend op de wip tussen Warpaint en Hole. Zo’n puik bommetje waarin gitaren nog stekelig mogen zijn en stemmen schel in je trommelvliezen bijten, heet ‘Told you I’d be with the guys.’ Niemand die zo overtuigend “I was a lone wolf” zingt als Clementine Creevy.

O ja, te zien aan het okselhaar dat ze tentoonspreidt in de bijbehorende clip, kan je afleiden dat Patti Smith haar grote heldin is. Maar ssst, val haar daar vooral niet mee lastig.

> 17/05, 20.00, Rotonde

SLEAFORD MODS
De ideale soundtrack voor een brexitdebacle? De van op een stel bierkratten de zaal in gespuwde tweedehandselektropunk van twee gozers van middelbare leeftijd uit Nottingham. Grammar wanker Jason Williamson is intussen afgekickt van al het smerige spul dat hij 25 jaar lang door zijn aderen joeg. Zelfs roken doet hij niet meer, op het podium lurkt hij enkel nog van een flesje water.

Maar zijn kijk op zijn vaderland druipt niet minder van het vitriool. Verwacht je aan een visceraal spervuur aan cunts, twats en arseholes uit de goot van Groot-Brittannië, perfect op smaak gebracht door de rauwe, afgekloven laptopbeats van zijn compagnon Andrew Fearn. “Like scared kids cos that’s all you are, rubbing up to the crown and the flag and the notion of who we are, fuck off.” Straatpoëzie klonk zelden zo ongeschoren én poignant.

> ​16/05, 19.00, Chapiteau

BACHAR MAR-KHALIFÉ
Hamza El Din (1929-2006), de vermaarde oedspeler, zanger en componist uit het Egyptische deel van het oude Nubië, verwierf faam toen hij in de jaren 1960 met de hulp van prominente fans als Grateful Dead, Joan Baez en Bob Dylan emigreerde naar de VS.

Daar kreeg hij een platencontract aangeboden, speelde hij in 1964 op het Newport Folk Festival en zou hij in 1971 het invloedrijke Escalay. The water wheel uitbrengen, een van de eerste platen met ‘wereldmuziek’ die ook een westers publiek naar de keel grepen.

Anno 2017 brengt de Frans-Libanese zanger en multi-instrumentalist Bachar Mar-Khalifé een hommage aan het leven en het bedwelmende trancegeluid van de muzikant, die hem al sinds zijn kindertijd fascineert. Voor deze creatie, die speciaal gemaakt werd voor Les Nuits en een persoonlijke interpretatie is van The water wheel, krijgen Mar-Khalifé en zijn band vocale bijstand van de Nubische zangeres Alsarah.

> 13/05, 19.00, Koninklijk Circus

THEE OH SEES
De twee spannendste rockplaten van vorig jaar heetten A weird exits en An odd entrances en kwamen uit de koker van garagerocksjamaan John Dwyer en het immer van bezetting wisselende Thee Oh Sees. Maar vooral live mepte het Californische gezelschap ons tegen de grond.

Zijn woeste, dwarse, middernachtelijke passage op Pukkelpop, voortgestuwd door de krautbeats en tribale ritmes van de drummers Ryan Moutinho en Dan Rincon, beleefden we als één lange ode aan The Beatles’ psychedelische draaikolk ‘Tomorrow never knows’. Niemand die sixtiespunk op zo een uitzinnige manier vermengt met de spirituele jazz van John Coltranes kosmische trip A love supreme.

Hun dubbele drumavontuur is ondertussen alweer begraven want Moutinho verliet de groep. Maar niet getreurd, want net zoals bij John Dwyers onvermoeibare bloedbroeder Ty Segall is niks voor de eeuwigheid bij het geflipte gezelschap uit San Francisco.

> 21/05, 20.00, Chapiteau