Les Nuits: Gravenhurst

Nick Talbot is niet in opperbeste stemming. Is het de zoveelste journalist die hem om de oren slaat met hetzelfde bundeltje saaie vragen? De schetterige zigeunermuzikanten die hem bijna de mond snoeren op het terras van De Markten? Nochtans heeft de singer-songwriter een nieuw, fraai album te promoten.

De gebrilde Brit uit Bristol pimpt in zijn gedaante van Gravenhurst al enkele jaren folk met noise en ambient, als een moderne versie van Nick Drake en Bert Jansch. Zijn vorige album is ondertussen wel al vijf jaar oud.

"Ik moest er even tussenuit. Altijd maar toeren, ik werd er niet gelukkiger door. En omdat ik met een luide band speelde, ging mijn stem kapot."

Is je nieuwe album daarom zo'n stil werkstukje?
Nick Talbot: Ik wou een plaat maken die ik solo kon spelen. Ik heb wat pedaaltjes gekocht om samples en loops ertussen te gooien, alhoewel ik nu optreedt met een paar extra muzikanten erbij. Maar goed, het plan was om mijn stem te sparen en nu ben ik ze weer aan het kapotmaken. (Verwenst de muzikanten die dichterbij komen)

In 'Islands' zijn de woorden zo zacht uitgesproken dat je ze amper hoort.
Talbot: Dat liedje is mijn eerbetoon aan Trish (Keenan, de zangeres van de Britse droompopband Broadcast die vorig jaar bezweek aan een longontsteking, tz). We hebben samen getoerd in 2005, daarna zijn we elkaar blijven schrijven. We polsten naar elkaars mening over onze teksten. Maar goed, is het oké als we het over iets anders hebben? Ik vind dit te deprimerend.

Soms laat je de tekst zelfs helemaal achterwege.
Talbot: Muziek is een taal op zich, je hoeft geen woorden te hebben om emoties te communiceren. Een van mijn favoriete muziekstukken is 'Cavetina', bekend van de soundtrack van de film The deer hunter. Dat ontroert mij meer dan eender welke andere muziek.

Verrijk je het soort folk dat je maakt met noise en field recordings uit vernieuwingsdrang?
Talbot: Nee, daar denk ik zo niet over na. Misschien werken sommige muzikanten met een manifest, maar ik heb geen theoretische basis of missie. Ik vertrouw op een emotionele grond. Noise is voor mij iets heel primairs. De eerste keer dat ik Flying Saucer Attack hoorde, gaf me dat een oerkick. Het is moeilijk om dat uit te leggen...

Ik las op je site dat je Richard Thompson en Brian Eno nogal kunt pruimen.
Talbot: Richard Thompson schrijft geweldige songs en hij is een onevenaarbare gitarist, maar hij is nooit echt avontuurlijk als het op opnemen aankomt. En dan heb je Brian Eno, die nog steeds fantastische, interessante platen maakt. Dan denk ik: waarom doet Richard Thompson niet eens iets met Brian Eno? Jezelf uitdagen, heet dat.

Een van je nieuwe songs heet 'Fitzrovia', naar een buurt in Londen. Maar zelf woon je in Bristol.
Talbot: Die wijk was honderd jaar geleden een bolwerk van linkse, anarchistische denkers. Ik vermeld in die song een paar rivieren die verbannen zijn naar de onderbuik van Londen. In mijn gedachten vormen ze een soort onzichtbare onderstroom. Een metafoor voor de linkerzijde die zijn schaamtelijke verleden lang probeerde te verhullen. Links lijkt compleet het noorden kwijt te zijn. Ze hebben geen ideeën meer. Al mijn vrienden zijn links, maar ze weten niet meer in wie ze moeten geloven. We hebben dringend iemand nodig die zijn nek uitsteekt.

Gravenhurst (+ Peter Von Poehl)
wanneer: 21 mei 2012 om 20.30 uur
tickets: €9/12/15
---------------