Liz Green geneert zich niet meer voor haar duistere antifolk

"Ik was gewoon heel erg gegeneerd dat iemand me zou zien terwijl ik zong of gitaar speelde," zegt Liz Green nu de gêne weg is en het klinkende resultaat bekend. "Het was mijn geheimpje. Pas als iedereen thuis de deur uit was, haalde ik mijn gitaar boven, zette ik mijn vingers op de snaren en begon ik te experimenteren. Soms klonk dat goed, soms verschrikkelijk." Wie goed luistert naar O, devotion!, haar pas verschenen debuutalbum, weet dus alvast waar dat distinctieve gitaargeluid vandaan komt. De zangeres groeide op in de buurt van Liverpool, maar haar muzikale roots zitten wat dieper dan de Merseybeat. Soms hoor je ze aan haar snaren plukken zoals dat destijds in Mississippi ook gebeurde op katoenplantages.

Ze ziet wel wat in die vergelijking. "Het gebeurt met dezelfde naïviteit. Daarom is het ook antifolk. Geef mensen een instrument in handen en ze kunnen er altijd wel iets moois uithalen. Je moet hen alleen de tijd gunnen. Op YouTube staat een filmpje waarin een Afrikaanse vrouw gitaar speelt op een wel zeer onconventionele manier… en toch komt er iets fraais uit. Daar draait het om. Techniek boeit me niet, inlevingsvermogen wel. Het grootste nadeel aan professioneel bezig zijn met muziek is dat ik een song niet meer kan beluisteren zonder er een instrument uit te pikken. Vroeger kon ik zelfs het verschil niet horen tussen een gitaar, een keyboard of een piano. (lacht) Ik hoorde alleen een melodie en een tekst. Ik vind het jammer dat ik die naïviteit kwijt ben."

Boekhandel
Met het schrijven van teksten en het componeren van liedjes begon Green pas nadat ze Engels ging studeren aan de universiteit van Manchester. "Maar ik was niet zo goed in essays, dus die studies hield ik niet lang vol. Ik ging werken in een boekhandel. Dat ging me op een dag zo vervelen dat ik muziek begon te maken. Het grootste voordeel van die job was dat ik boeken mee naar huis kon nemen om te lezen. Na een tijdje begon ik zelf kleine verhaaltjes te schrijven. Voor lange verhalen had ik het geduld niet. Short attention span, weet je wel. Uiteindelijk zijn het songteksten geworden." (Lacht)

Maar ook hier sprak Green met niemand over. Dezelfde gêne speelde op. Tot ze iemand leerde kennen die een open mike-avond organiseerde en ze besliste om ermee naar buiten te komen: "De moedigste beslissing van mijn leven!" Voor de lol bracht ze vervolgens het nummer 'Bad medicine' uit, dat verrassend werd opgepikt door de nationale media. Iedereen wilde toen dat er vlug een album kwam, maar daar had Green nog geen zin in. "Waarom zou ik iets uitbrengen dat niet goed genoeg is?" Vier jaar later is het wel zover.

Dood en verderf
Op het erg verhalende debuutalbum O, devotion! overheersen thema's als dood en verderf. "De dood is zoveel interessanter dan… de liefde. Er zijn al genoeg liefdesliedjes geschreven. Gebeurt er niet veel meer op deze wereld dan twee mensen die verliefd worden op elkaar? Ik ben geïnteresseerd in politiek, in de genderthematiek, in vrouwenrechten,… Neem nu PJ Harvey's Let England shake. Men was geschokt dat er niet één nummer over haar passie of gevoelens voor een man ging. Belachelijk toch?" Maar waarom sterven er zoveel mensen in haar liedjes? "Misschien omdat ik niet bang ben voor de dood. Ze brengt mensen bij elkaar. Dat punt maak ik onder meer met deze plaat. Ik weet dat ik later zal verorberd worden door de wormen en het doet me niets, dus kan ik er evengoed liedjes over schrijven."

start: 20.00 uur
tickets: 7 / 10 / 13 euro

-------------------