Low gaat intieme toer op

Op C'Mon zingt Alan Sparhawk, vader van twee, ongegeneerd over zijn eigen kinderjaren en de liefde voor zijn levenspartner en klankbord, zangeres-percussioniste Mimi Parker. “Er was geen enkel dissonant geluid.”

Alan Sparhawk leerde zijn eega kennen toen hij op zijn negende met zijn mormoonse familie verhuisde naar Duluth, Minnesota. Ondertussen zijn de twee al 18 jaar partners-in-crime bij Low. Het trio werd ooit opgevoerd als de stilste band van de planeet en was lang het perfecte antigif voor hippere en lawaaierige indiecollega's, maar tegenwoordig is het gewoon een heel meeslepende rockband die een dynamisch geluid koppelt aan diepzinnige teksten. C'Mon namen ze op met de nieuwe bassist Steve Garrington en een jonge ploeg sessiemuzikanten in een kerk "met een fantastisch houten plafond" en op wandelafstand van hun rustige thuisstek.

Wat is de rode draad op C'Mon?

Alan Sparhawk: De composities zijn intiemer. Het zijn net persoonlijke gesprekken met mensen uit je meest nabije omgeving. Mimi en ik kennen elkaar sinds ons negende levensjaar. Het is een lange tocht geweest. Door onze sterke band leken de songs zich dit keer vanzelf te schrijven. Er was geen dissonantie. Ik heb geleerd om mijn ego te temperen. Op een bepaald moment werd het in de songschrijverij modieus om je ego in je muziek te stoppen: 'Ik doe dit en ik voel me zo…'. Het kan interessant zijn om de strijd van een singer-songwriter te horen in zijn muziek, maar ik vind het nog veel straffer om een straffe song te vertolken zonder die strijd, beseffende dat de strijd gestreden is. Het blijft een ideaal, een universeel nummer schrijven dat zich nergens opdringt. "What a wonderful world" van Louis Armstrong lijkt me het ultieme voorbeeld.

Bewakingshond

In "Witches" zing je dat je je vader vertelde dat je 's nachts bang was omdat je dacht dat er geesten onder je bed zaten. Gaf hij je echt een honkbalknuppel?

Sparhawk: Ja, echt gebeurd! Ook de scène die ik beschrijf in de eerste strofe, waarin ik mijn kinderen meeneem naar een politiedemonstratie met een bewakingshond, is autobiografisch. "Witches" is misschien wel het meest letterlijk te nemen nummer dat ik ooit geschreven heb. Vader zijn neemt je terug naar je eigen kindertijd. Soms vrees ik dat Hollis en Cyrus denken dat iedereen in een rockband zit. Ze zien thuis overal instrumenten rondslingeren. We zijn ook constant aan het repeteren, nemen hen vaak mee op tournee én ze doen mee op de plaat.

Robert Plant coverde jullie 'Silver Rider', een hele eer voor een groep wiens carrière in het thuisland nooit echt van de grond kwam.

Sparhawk: Zo'n cover doet natuurlijk deugd. Toen we eens met Steve Albini in de studio zaten wist die ons al te vertellen dat de Led Zeppelin-brulboei altijd op zoek was naar nieuwe muziek. Ook de zanger van Pantera is naar het schijnt een grote Low-fan. Misschien willen die hardrockers iets compenseren. (lacht) Het klopt dat we in de VS altijd underground zijn geweest. Men recenseert onze platen, maar er verschijnen geen grote interviews. We zullen wel altijd die trage landbouwers uit Duluth, Minnesota blijven. Maar misschien is net dat ons geluk. De stress van de grote doorbraak is ons bespaard gebleven. Zonder echt iets te plannen hebben we toch maar mooi iets gevonden dat we kunnen blijven doen voor de rest van ons leven.

21.05.2011 20:00

€ 13/16/19