Massimo Furlan doet het Eurovisiesongfestival van 1973 herleven

1973 was het jaar van de oliecrisis, het jaar van de officiële opening van het World Trade Center in New York en het jaar dat onze Nicole & Hugo met 'Baby baby' laatste eindigden op het Eurovisiesongfestival. Voor de Zwitser Massimo Furlan was die editie een bijzondere. In 1973 reconstrueert de kunstenaar-theatermaker zowat in zijn uppie het gebeuren. En volgens hem hoeft u er destijds niet eens bij te zijn geweest om voluit van deze voorstelling te genieten.

Ook wij waren er nog niet, maar Massimo Furlan, in 1965 geboren in Lausanne als kind van Italiaanse immigranten, herinnert zich 7 april 1973 alsof het gisteren was. Massimo Furlan: "Die avond voor de televisie was zowel opwindend als ontroerend. Zoals altijd wachtten mijn zus en ik al weken in spanning op het Songfestival. Verschillende artiesten uit het destijds veel kleinere Europa toonden zich daar, nota bene in competitie! In tijden dat wij één nationaal, één Frans en één Duits kanaal ontvingen, was dit hét jaarlijkse televisiehoogtepunt."

"1973 was voorts bijzonder omdat er iemand meedeed die bij ons om de hoek woonde: de Zwitser Patrick Juvet met het liedje 'Je vais me marier, Marie'. In onze kinderogen kwam die man als heel 'echt' over: we konden hem linken aan onze realiteit. Eerlijk gezegd supporterden wij als kinderen van Italiaanse immigranten steevast voor Italië, van die kille Zwitserse cultuur begrepen we toen nog niet zoveel. Juvet vormde een keerpunt. Als kleine jongen wilde ik later precies worden zoals hij."

Burlesk en analytisch
Furlan maakt dat laatste vandaag waar. In de voorstelling 1973 reconstrueert hij haarfijn het Songfestival van destijds, zonder cynisme of ironie. De voorstelling valt uiteen in twee delen. Eerst brengen Furlan en zijn beperkte entourage acht liedjes. Onder meer Finland, Zwitserland, Groot-Brittannië, Luxemburg én België komen aan bod. In het tweede deel treden antropoloog Marc Augé, musicoloog Bastien Gallet en filosoof Serge Margel aan. Samen met de performers lichten ze het format van het Songfestival kritisch door.

"Het eerste deel is heus geen makkelijke opdracht voor me," zegt Furlan. (Lacht) "Ik moet me totaal geven, me in verschillende kostuums hijsen en zowel mannen als vrouwen spelen. Maar ik ben goed voorbereid. Ik heb bijvoorbeeld drie maanden lang zang-, taal- en dictielessen gevolgd. Het eerste deel is pathetisch en burlesk. Ik flirt openlijk met nostalgie. Dat maakt dat ook degenen die in 1973 niet voor de buis zaten veel zullen herkennen. Het tweede deel is eerder analytisch van aard. Zo proberen we te achterhalen welke link we individueel en collectief onderhouden met dit soort evenementen. Ook gaan we in op hoe het Songfestival mee de geschiedenis van het huidige Europa schreef."

Nicole & Hugo
In 1973 vond het Songfestival plaats in Luxemburg. Een thuismatch: Anne-Marie Davids mierzoete 'Tu te reconnaîtras' gooide hoge ogen en het gastland won opnieuw. België, vertegenwoordigd door Nicole & Hugo, eindigde als laatste.

"In eerste instantie was ik verbaasd dat 'Baby baby' voor Belgen nog steeds een vaste waarde is," zegt Furlan. "Maar eigenlijk geldt dat voor het merendeel van de liedjes uit 1973: in het thuisland zijn het klassiekers. Daarnaast zijn de deelnemers van destijds vaak nog actief in de muziekwereld. Maar hun populariteit houdt op aan de grenzen van hun land. Net als België hebben bijvoorbeeld het toenmalige Joegoslavië en Noorwegen lokale sterren die buiten het land niet veel betekenen. En hoewel we vandaag nog steeds met hun liedjes moeten lachen, zijn we er diep vanbinnen stiekem door geëmotioneerd."

wanneer: 29 en 30/10/2010, 20.30
tickets: €12/16
info: 02-201.59.59 en tickets@kaaitheater.be