Mercury Rev zet de wereld even uit

Mercury Rev blijft op zijn achtste studioalbum strooien met doorvoelde orkestrale pop van kosmisch allooi. "Is dit geen bluesplaat?"

In het begin van The light in you ligt de wonde nog open: alles is broos en doet zeer. Maar daarna kantelt de sfeer, verschijnt er licht en kan het helen beginnen": frontman Jonathan Donahue (49) kan de elf nieuwe tracks in twee zinnen samenvatten. De band uit de Catskill Mountains in de staat New York doet weliswaar een nieuw blik natuurmetaforen open, maar blijft toch vooral louterende, neopsychedelische popmuziek maken die melancholie kruist met euforie.

Is de plaat een synthese van de zeven jaar na de release van voorganger Snowflake midnight?
Jonathan Donahue: Schrijf gerust dat het album de optelsom is van vijftig jaar! Vanaf je geboorte stapel je de ervaringen op. Daar probeer je als kunstenaar je voordeel mee te doen. Maar in welke vorm of wanneer precies ze later weer opduiken, daar heb je amper vat op. Het is ons geluk dat we tijdens het opname- en schrijfproces altijd een zekere kinderlijke verwondering hebben weten te behouden. Dat houdt het totaalplaatje fris.

"A world I thought was black and white / Turns to watercolor sky," gaat het in 'Autumn's in the air'. Tot het besef gekomen dat het hele spectrum van belang is?
Grasshopper: Ja, een technicolorspectrum. "Grasshopper," zegt Jonathan me vaak, "deze song heeft nog wat rood nodig, of wat meer groen of blauw." Na al die jaren kan ik goed inschatten wat hij bedoelt. Het lukt ons vaak beter om met beelden te zeggen wat we willen dan met woorden of noten.

In dezelfde song kruipen jullie in het hoofd van Beatle George Harrison. Hoe is het daar?
Donahue: Bijzonder kleurrijk en psychedelisch, met gigantische regenbogen. (Lacht)

Twee mythische plekken in New York, die zonder meer verwant zijn aan jullie eigen belevingswereld, geven de plaat extra kleur.
Donahue: Ja, een van de songs probeert de psychedelische sfeer te grijpen van The Scene, een kleine, groezelige nachtclub die in de sixties door veel toonaangevende kunstenaars werd bezocht. Een beetje zoals de Left Bank in het Parijs van de jaren 1940. 'Central Park East' gaat dan weer over het surreële eiland dat Central Park is. We houden van juxtaposities die aanduiden dat er een wereld in een wereld bestaat.
Grasshopper, jij bent ondertussen vader geworden.
Grasshopper: Over het kind in je in ere houden gesproken, als het letterlijk voor je ligt, zie je pas echt de verwondering.

'Rainy day record' is een ode aan het (vinyl)album, dat jullie ook in slechte dagen steeds zijn blijven koesteren.
Donahue: Ja, omdat we altijd geloofd hebben dat onze muziek het verdient om als album beluisterd te worden, en niet per song op een mp3. Voor ons werkt muziek beluisteren ook het best als ritueel.
Grasshopper: Zoals bij een film. Je kijkt niet naar (de David Lynch-film) Blue velvet om meteen door te spoelen naar "a candy-colored clown they call the sandman" (de scène met Roy Orbison's 'In dreams', tp), je wilt toch de hele trip?
Donahue: Voor mij is goeie muziek als kaarslicht. Je hebt het niet nodig voor een romantisch diner, maar het zet wel de sfeer, helpt je te kalmeren en kan de rest van die gekke, luide wereld even uitzetten. Al is het tegenwoordig hard werken om iemand vijftig minuten lang stil te doen zijn.

Mercury Rev

data: 8/11, 19.30

waar: Botanique, Sint-Joost-ten-Node