Michael Chapman en Steve Gunn samen in Les Ateliers Claus

Op zijn 76e wordt de Britse folkartiest Michael Chapman op handen gedragen door een nieuwe generatie gitaarplukkers. Naar Brussel komt hij met zijn belangrijkste erfgenaam: de Amerikaanse singer-songwriter Steve Gunn.

De magie tussen de leerling en de tovenaar is er altijd geweest. Toen de twee elkaar nog niet persoonlijk kenden, vond Steve Gunn al inspiratie in de melancholische platen en het geraffineerde gitaarspel van Michael Chapman, die zijn carrière begon in het midden van de jaren 1960. Net als pakweg Roy Harper, John Martyn en Bert Jansch trad hij toen op in het uit zijn voegen barstende Britse folkcircuit, maar in tegenstelling tot zijn generatiegenoten zou hij nooit echt doorbreken. Zo zag hij zijn leadgitarist Mick Ronson vertrekken naar David Bowie, en arrangeur Paul Buckmaster naar Elton John.

Ondanks het feit dat het, vooral in de jaren 1980, bergafwaarts ging met de folk, hij veel te veel dronk en in 1990 een bijna fatale hartaanval kreeg, is Chapman altijd muziek blijven maken. Net toen hij dacht dat zijn carrière er na vijftig jaar ongeveer op zat, stelde Gunn hem op voorspraak van het platenlabel Paradise of Bachelors voor om alsnog een nieuw album uit te brengen.

Met zijn grootste fan ook achter de productietafel en omringd door een handvol jonge muzikanten, was het de bedoeling om met 50 Chapmans muzikale hoogdagen te laten herleven. Zijn behendige fingerpickingstijl, die hij etaleerde op albums als Fully qualified survivor (1970) en Millstone grit (1973), heeft de tand des tijds alvast doorstaan. Veel collega's wisten dat al langer: Lucinda Williams en Kurt Vile coverden zijn songs, Bill Callahan en Ryley Walker trokken met hem op tournee, en in de videoclip van 'Ancient Jules' uit het meest recente Steve Gunn-album kon je hem al zien jammen met zijn nieuwe producer.

Cornwall
In een recent interview met de Amerikaanse radiozender NPR zei Chapman dat Gunn hem de zanglijnen voor 50 overdag liet opnemen: "Gewoonlijk zing ik niet als het nog licht is buiten, en ook niet als ik nuchter ben." Chapman lijkt zo ook eindelijk in het reine te komen met zijn stem, "omdat ze oud en stuk is, een beetje zoals ik."

Met een mix van nieuwe en oude composities gaat de gitarist naar de bron. Het begon ooit op een regenachtige avond in 1966, toen hij een folkclub in het Engelse Cornwall binnenliep om te schuilen voor de regen. Hij belandde er op het podium en mocht meteen een hele zomer terugkomen. Daarna is het nooit meer gestopt voor de man die zichzelf gitaar had aangeleerd op Amerikaanse jazz- en bluesplaten. Met 50 lijkt de cirkel rond.

Ondanks releases als Americana en Americana 2 is het de eerste plaat die hij daadwerkelijk in de VS ging opnemen. "Grote ideeën verpakt in heel kleine woorden," noemde de zanger-gitarist deze dromerig-nostalgische en vaak ook melodieuze tracks in het al eerder vermelde interview. De man die fotografie studeerde voor hij als muzikant begon, voegde er nog aan toe dat hij het liefst liedjes schrijft alsof het foto's zijn van de Amerikaanse fotograaf Walker Evans, in al hun "elegante eenvoud".

> Michael Chapman + Steve Gunn. 11/04, 20.00, Les Ateliers Claus, Sint-Gillis