The Milk Carton Kids: 'Vergelijk ons alsjeblieft niet met Simon & Garfunkel'

Voor de New Acoustic Movement – herinner je groepen als Turin Brakes, I Am Kloot en vooral Kings of Convenience, dat begin jaren 2000 een statement maakte met Quiet is the new loud – komen The Milk Carton Kids tien jaar te laat, maar hun ebbenhouten folkpop en zongebrande harmonieën roepen een gelijksoortige weemoed op.

Een die ook verwant is met de verstilde popliedjes waarmee Simon & Garfunkel midden jaren 1960 de oprukkende psychedelica pareerden. "Leuk, maar die vergelijking begint ons wel een beetje de keel uit te hangen," vertelt de verder erg zachtmoedige Joey Ryan, samen met Kenneth Pattengale het duo dertigers achter de band uit LA, die sinds Gus Van Sant hem op de soundtrack van Promised land plaatste, een breder publiek aanboort. "Goed, als er naar Simon & Garfunkel verwezen wordt omdat we net als hen met een minimaal concept diepe emoties losweken, dan is dat een eer. Als het is omdat we gewoon twee mannen zijn die samen zingen, dan vind ik dat lui." (Lacht)

Wanneer hebben jullie ontdekt dat jullie stemmen als melk en honing bij elkaar passen?
Joey Ryan: Kenneth en ik hebben lang zitten aanmodderen met solocarrières die alleen maar in frustratie uitmondden. Toen hij me een keer bij hem thuis uitnodigde, vielen op zijn back porch de puzzelstukken in elkaar. Onze twee stemmen creëerden een intrigerend spanningsveld. We wisten meteen hoe onze toekomst er zou uitzien.

Dat doet denken aan Crosby, Stills en Nash die magie ontdekten toen ze hun stemmen voor het eerst bundelden, in het huis van Joni Mitchell.
Ryan: Hm, ja. Als de basis goed zit, kun je meteen beginnen aan het fijnspinnen, het evolueren naar één stem. Probeer bij CSN maar eens mee te zingen met één zangpartij, je switcht automatisch tussen de verschillende stemmen. Dat is net het magische aan hun harmonieën.

Wat moet ik me bij The ash & clay, de titel van jullie nieuwe, tweede album, voorstellen?
Ryan: Dit is een kantelmoment in ons leven, zowel op persoonlijk vlak als in het grotere geheel van de maatschappij waarin we leven. Kenneth en ik zijn jonge dertigers. We beginnen onderhand evenveel te hebben om op terug te kijken als om naar vooruit te blikken. Hetzelfde geldt voor de VS. De 'ash' verwijst naar de dingen die voorbij zijn, de 'clay' naar hoe je je toekomst nog kunt boetseren.

In 'Memphis' hangen jullie niet zo'n fraai beeld op van jullie eigen land.
Ryan: Die song verklankt zo'n beetje onze visie op de American Dream, en hoe die een hol begrip geworden is. Plekken als Memphis, die in een waas van mythen gehuld zijn en het voorwerp zijn van pelgrimstochten, zoals Paul Simon het verwoordde in zijn song 'Graceland', hebben niets meer te maken met de oorspronkelijke geest waaruit die legendarische reputatie gegroeid is. De oude bronnen die inspiratie gaven voor zoveel muziekgenres, zijn opgedroogd. Amerika is een stuk van zijn soul verloren.

"Now the sun goes down over Dolly Parton bridge / The one-time home of soul takes our country's final breath", klinkt het. Bestaat die brug echt?
Ryan: Er is een brug in Memphis, die euh... (gniffelt), twee grote bogen heeft. Lokale lui verwijzen er in die bewoordingen naar, als grap, maar tegelijk ook als eerbetoon aan een icoon van de country. Die verwijzing gaat een beetje in tegen de teneur van de rest van de song, en bewijst dat de mensen nog humor hebben, dat er toch nog wat soul over is. Niet alles is naar de verdoemenis.

The milk carton kids
wanneer: 16 september 2013, 19.30 uur
tickets: €14/16
-------------