Natalie Prass: 'Ik was nog zo naïef'

Een van de mooiste popalbums van het jaar is er eentje dat... al drie jaar op het schap lag. Met haar titelloze debuut geeft de Amerikaanse singer-songwriter Natalie Prass countrysoul een nieuwe gloed – met dank ook aan de kerels van Spacebomb. "Wat een freaks!"

Natalie Prass nipt van haar thee in de binnentuin van het Dominican Hotel. Het is ontiegelijk vroeg, maar ze is blij met de hoeveelheid aandacht die haar plots te beurt valt. Met haar uitgerafelde jeansvestje en T-shirt van een vergeten hair metal-band ziet ze er eerder als een eighties hardrockchick uit dan de seventiesgloed van haar titelloze debuutplaat doet vermoeden. Met haar weelderige, bitterzoete countrysoul surft ze sierlijk mee op de golf van singer-songwriters die vandaag teruggrijpen naar de bloeiende singer-songwriterscene uit het begin van de jaren 1970, die openhartige teksten verpakte in gloedvolle arrangementen. We denken aan Harry Nilsson, Carole King en Todd Rundgren, wiens spirit nu opduikt bij onder meer Tobias Jesso Jr. en Father John Misty. Dat is bijzonder, vooral omdat... Prass' album drie jaar op het schap is blijven liggen.

"Dat is heel bizar, ja," beaamt ze. "Toen we het album opnamen, zat de elektronische muziek in een high, terwijl wij net het tegenovergestelde deden. Drie jaar later blijken we plots in een vibe te passen. Goed, je weet nooit hoe muziek zal evolueren. Wij wilden gewoon iets kwalitatiefs maken, we waren niet bezorgd over trends of wat hip was."

De 'wij' waarover Prass het heeft, dat zijn de lui van Spacebomb, het label van Matthew E. White uit Richmond, Virginia. Spacebomb beschikt, naar de geest van Stax en Motown, over een huisband en eigen producers. "The guys in Spacebomb are all just freaks," zei Prass over hen in een interview met The Guardian. "Dat was positief bedoeld," lacht de zangeres. "Ik had nooit eerder met zulke getalenteerde mensen gewerkt. Ze luísteren echt naar de muziek. En ze kunnen eender wat uit hun instrumenten halen. Ik heb hen freaked out freejazzshows zien geven. En het volgende moment spelen ze een van die melodieuze, fragiele tracks van mij. Ik was er totaal ondersteboven van. Zodanig dat ik me inderdaad afvroeg: 'Who are those freak people?' (Lacht)

Zeg eens, wat is het geheim van Spacebomb?
Natalie Prass: Dat is makkelijk: Matthew E. White. Matt is supergoed in het verzamelen van de juiste mensen rond zich. Mensen die dingen kunnen waar hij dan minder goed in is. Hij wist ook niet hoe hij een label moest runnen. Dat heeft hij, samen met de rest van Spacebomb, met vallen en opstaan moeten leren.
Mijn album was de derde plaat die ze opnamen, na Matts debuut, Big inner, en dat van Grandma Sparrow. Toen Big inner plots een 'hit' werd, was het alle hens aan dek en ging de volledige aandacht daarnaartoe. Mijn album werd op de lange baan geschoven. Ik begreep dat, hoor.

Vond je het niet vreemd dat je plaat uiteindelijk drie jaar in de kast bleef?
Prass: Tuurlijk. Dat waren erg frustrerende jaren. Ik begon mij enorm veel vragen te stellen. Waarom hebben we er zoveel tijd in gestopt? Zal mijn muziek nog relevant zijn? Gaat er überhaupt nog wel iemand luisteren naar mijn album? Ik begon enkel aan de slechte dingen te denken, dat was heel deprimerend. Maar kijk, plots stonden de sterren allemaal op één rij.
Als ik er nu op terugkijk, besef ik wel dat we toen helemaal niet klaar waren om die plaat uit te brengen. Ik was ook nog zo naïef toen. En Spacebomb stond eigenlijk nog in de steigers, het kalk aan de muur was nog niet droog. Ik had het er net nog over met Trey Pollard, die het album mee heeft geproducet, hoe onervaren we toen waren.
In Virginia Beach, waar ik ben opgegroeid, was er helemaal geen muzikale community. Het enige wat ik wist, was dat ik graag muziek speelde, maar er was geen leidraad, niemand toonde ons de weg. Ik voelde een enorme afstand tussen songs schrijven en een album dat je koopt in een platenwinkel. Ik wist niet hoe je van dat ene eind naar het andere raakte.

Hoe ben je dan bij Spacebomb beland?
Prass: Matt en ik zaten in Virginia Beach samen op dezelfde school, maar we waren niet echt vrienden. Toen ik mijn bandje voor bekeken hield, heeft hij wel mijn plaats ingenomen. Op mijn twintigste ben ik naar Nashville verhuisd. Ik wilde mezelf uitdagen op muzikaal vlak, vooral veel bijleren ook. Nashville is een erg competitieve omgeving, ik heb er meermaals muzikanten ten onder zien gaan, maar dat had ik nodig. Ik begon net gitaar te spelen, keyboard was mijn eerste instrument. Elke avond sloot ik me op in de kast, ik kwam er niet uit voor ik iets nieuws had geleerd. (Lacht) Ik speelde overal waar ik kon, ging op elke uitnodiging in.
Op een bepaald moment was ik op zoek naar een producer. Ik hield erg veel van Dionne Warwick, en nam haar als referentie voor mijn sound. Maar niemand begreep mij, ik kreeg telkens meewarige blikken als ik over dat soort muziek begon. Tot een gemeenschappelijke vriend van Matt en mij voorstelde om eens met Matt contact op te nemen. Ik had hem in een eeuwigheid niet meer gezien of gehoord. Ik heb hem een mail gestuurd, en twee weken later stond hij op mijn antwoordapparaat: "Sorry, ik heb je bericht nu pas gelezen. Is morgen oké?" (Lacht) Nashville is erg goed voor mij geweest, maar sinds januari ben ik, na negen jaar, naar Richmond, Virginia verhuisd.

Wat deed je al die tijd nadat je plaat opgenomen was? Op een bankje zitten en kijken hoe de tijd voorbijgaat?
Prass: Uiteraard. (Lacht) Ik heb twee albums opgenomen. Ik heb een jaar in de band van Jenny Lewis gespeeld. En ik heb een hondenkledijbedrijfje opgestart.

Hondenkledij... Hoe kom je daar op?
Prass: Ik vond al die kleertjes voor honden zo onnozel, daarom wilde ik voor mijn Boston terriër zelf iets maken, naar mijn eigen smaak. Ik naaide toen ik jonger was ook al mijn kleren zelf. Wat later maakte ik wat spullen voor de honden van vrienden, en ineens waren er ook andere mensen geïnteresseerd en werd het crazy. (Lacht) Ik kon het op de duur niet meer combineren met mijn muziek en daarom ben ik er voorlopig mee gestopt.

Maar je hebt intussen dus ook nog twee andere albums gemaakt. Hoe klinken die?
Prass: Ik ben altijd songs blijven schrijven en ben blijven spelen. Ik heb met een paar vrienden in Burlington, Vermont een plaat opgenomen, zonder budget. In Nashville heb ik er dan nog één helemaal zelf ingeblikt. Die albums klinken wat kaler. Ik hoor er wel een beetje mijn frustratie in, wetende dat ik nog altijd een album op de plank had liggen waar ik zoveel tijd en energie in had gestopt. Wanneer ik die twee platen uitbreng, dat zie ik nog wel.
De muziek op je debuut is subtiel maar weelderig, met blazers en strijkers. Wist je op voorhand dat het zo moest klinken?
Prass: Ik had uitgemaakt dat ik met een band wou werken en naar de seventies wou knipogen, maar Matt en de kerels van de Spacebomb-huisband hebben het dieper uitgewerkt dan ik me ooit had durven voor te stellen. Nee, dus. (Glimlacht)

Je zingt met een zachte stem, maar daaronder zit veel pijn en liefdesleed. Was je met deze break-up-plaat uit op dat contrast?
Prass: Eenieders stem is anders gebouwd. Dat is iets fysieks waar je weinig aan kan veranderen. Je kan ze wel sterker maken, maar ik zal nooit kunnen uithalen zoals bijvoorbeeld Whitney Houston. Diana Ross is een van mijn favoriete zangeressen. Zij kan heel erg luid zingen, maar altijd is daar die zoetheid, dat zachte. Joni Mitchell heeft dat ook. En Curtis Mayfield... hij is het beste voorbeeld van een zanger met een ingetogen stem waaronder ontzettend weelderige muziek opwelt. Mijn zang is ook absoluut niet bewerkt. Wat je hoort, is hoe ik het heb gezongen. Ondertussen ben ik wat ouder, mijn stem klinkt nu veel rijper.

Je durft wel hard te zijn in je teksten. "Now break all my bones because they all want you," klinkt het in 'Violently'.
Prass: Die song gaat over samen willen zijn met iemand, maar helaas blijkt dat onmogelijk te zijn. Ik heb dat liedje op school geschreven, in de klas, en opgenomen in de toiletten. Een passende plek om mijn verdriet te verwoorden. (Lacht)

Wat was de aanleiding voor 'It is you'?
Prass: Wanneer ik aan liedjes werk, probeer ik mezelf uit te dagen om een bepaald soort stijl te handhaven. Ik hou van die oude, klassieke songs, standards zeg maar. 'It is you' is helemaal beïnvloed door 'He needs me' van Harry Nilsson, een nummer dat hij heeft geschreven voor de soundtrack van de film Popeye van Robert Altman. Ik ken hem dan weer van Punch-drunk love, jep, die kleverige romcom met Adam Sandler. (Lacht) Wat ik zo leuk vind aan dat soort songwriting, is het perfecte evenwicht tussen de moeiteloosheid die het ademt, en de uitgekiende uitwerking die erachter zit. Het lijkt zo simpel, maar het zit zo slim in elkaar.

En nu moet je die songs naar het podium vertalen. Is dat een moeilijke oefening?
Prass: We hebben het budget niet voor een uitgebreide band. Ik speel nu gewoon met drie kerels, de basisbezetting zeg maar. Mijn bassist neemt de cellostukken over. En Trey Pollard, die naast een geweldige producer ook multi-instrumentalist en arrangeur is, vangt de blazers op. Het is meer rock, dat is zeker. Ach, ik hou niet van een exacte kopie.

Natalie Prass

data: 19/6, 19.30

waar: Botanique, Sint-Joost-ten-Node