Noah & The Whale ontpopt zich tot nachtbraker

Charlie Fink speelde zijn lief Laura Marling kwijt aan rivaal Marcus Mumford van Mumford & Sons, maar hij bleef niet bij de pakken zitten. Nadat hij zijn gebroken hart in broze folky verzen gegoten had op The first days of spring, kiest hij op het nieuwe album van Noah & The Whale voor tomeloze pop. tom zonderman

"Ik heb altijd erg van pop gehouden. The Beach Boys, Buddy Holly, dat waren de eerste dingen waar ik als kind naar luisterde," zegt Charlie Fink, die vorige maand nog met Noah & The Whale de Marquee van Pukkelpop inpakte, net voor een apocalyptische storm het festival van de kaart veegde. Met het omineus getitelde Last night on earth hebben de Londenaren een breder publiek aangeboord, één dat hun intimistische folk koestert maar tegelijk niet vies is van ongebreidelde pop. Fink kijkt op naar artiesten als wijlen Arthur Russell, de avant-gardistische Amerikaan die zich verlekkerde op zowel klassiek als disco en folk. Zo hard loopt het niet met Noah & The Whale, maar wel opvallend is de invloed van softrockbands als Fleetwood Mac en van songschrijvers als Tom Petty. "Tja, iemand als Tom Petty schrijft gewoon steengoede popsongs, met geweldige hooks."

Voor een Brit laaft Fink zich nadrukkelijk aan de Amerikaanse cultuur. De titel van het album haalde hij bij een reeks gedichten van Charles Bukowski, de chroniqueur van de Amerikaanse onderbuik. "Toen ik achttien was, ben ik door Amerika getrokken per auto. Sommige ervaringen tijdens die road trip vormden mijn ideeën voor deze plaat. Maar ik wilde het album niet per se in Amerika situeren. De verhalen kunnen overal plaatsvinden."

Verhalen die Fink nu, naar Bruce Springsteen en Tom Waits, in de derde persoon boetseert. "Ik wil niet in herhaling vallen en mezelf uitdagen, en dat is een moeilijke stijl om in te schrijven. Maar als je het eenmaal onder de knie hebt, gaat er een nieuwe wereld voor je open. Tom Waits heeft daar iets moois over gezegd: 'Als je verschillende karakters laat opdraven zonder jezelf uit te sluiten, ontdek je dat er in jezelf een hele familie huist.'"

The night time is the right time
Erg mooi is de hoopvolle toon die songs als 'L.I.F.E.G.O.E.S.O.N.' en 'Tonight's the kind of night' uitdragen, nummers waarin zoekers een tweede kans krijgen. "Mensen vergeten dat Bukowski zijn personages, hoe diep ze ook in de stront zaten, altijd een zekere schoonheid meegaf. Daarom hou ik ook zo van Lou Reed. Berlin is inderdaad een gitzwart album, maar doorgaans priemt er altijd wel een greintje hoop door in zijn vertelsels. Veel mensen zien iets apocalyptisch in Last night on earth, maar het kunnen net zo goed verhalen zijn die gisterennacht gebeurd zijn, hè."

Het idee van de nacht als tijdruimte voor spannende gebeurtenissen, is dat niet een wat naïeve gedachte? "Natuurlijk. Er zit een emotie in die ik associeer met mijn jeugd, dat gevoel dat je jong bent en dat je 's nachts op pad bent en dat er eender wat kan gebeuren. Veel van de beelden gaan over het vinden van een plaats voor jezelf, en daar na zonsondergang naar op zoek gaan. Dat onbekende van de nacht paste binnen het verhaal van deze plaat." En daar zit alweer een Amerikaan voor iets tussen, met name Edward Hopper. "Hij kon dat gevoel perfect vatten. Met zijn schilderij Night windows, waarop je aan de overkant van de straat binnen kijkt door de nachtelijke verlichte ramen, heeft hij me echt geraakt. Het album heeft een hele tijd Night windows geheten, omdat ik als het ware in het leven van andere mensen keek."

uur: 20.00 uur
tickets: €20/23