Nostalgische contemplaties van zanger Angus Stone

De Australische singer-songwriter Angus Stone brak door aan de zijde van zus Julia, maar kiest nu met de cd 'Broken Brights' resoluut voor het solo-avontuur. “Loslaten om opnieuw vrij te zijn,” noemt hij het.

Hij ziet eruit als een verfomfaaide bohémien, een wat zonderlinge surfer boy met een gebruiksaanwijzing en het hart op de tong, een natuurmens ook, en daar valt niet alleen beroemd Hollywood voor. Broken Brights is de eerste plaat die Angus Stone uitbrengt onder zijn eigen naam, maar eigenlijk debuteerde hij in 2009 al als soloartiest onder het pseudoniem 'Lady of the Sunshine'.

Net als de jonge Bob Dylan durft hij zijn woorden soms in te slikken, en overgiet hij zijn nostalgische contemplaties en parabels over het leven onderweg met een ouderwets folk-, blues- en country-idioom, dat wonderwel past bij zijn levensstijl als neohippie, die hij met de paplepel meekreeg.

Op de hoes van de nieuwe vinyleditie van 'Broken Brights' staat een boot in brand. Wil je ons daar iets mee vertellen?
Angus Stone: Ja, het verhaal van mijn leven! Toen mijn vader nog met zijn vorige vriendin was, overleefden ze een gaslek aan boord van hun boot. Om te ontsnappen aan de vlammen, moesten ze in het water springen. Terug op het vasteland zagen ze de boot afbranden en zinken. Vader haalde later de nog bruikbare onderdelen uit het water en zette ze in de zoekertjesrubriek van de krant. Vervolgens belde mijn grootvader hem op. Of hij niet eens een bezoekje kon brengen met die stukken, want hij was geïnteresseerd? En zo stond vader dus op zekere dag voor het huis van zijn toekomstige schoonouders. Moeder opende de deur en het was liefde op het eerste gezicht: twee maanden later waren ze getrouwd. Die brandende boot is dus de reden waarom ik hier ben.

Mooi verhaal. Je ouders zouden ook gaan optreden als duo op, net als jij en je zus.
Stone: Ja, en mijn vader, een orkestleider, had daarnaast ook zijn eigen band. Julia en ik zijn vaak in slaap gevallen op de tafels van de huwelijksfeesten waarop onze ouders optraden. Ze speelden eigen nummers, maar ook covers van The Beatles, Bob Marley, Bob Dylan en Neil Young. Bij ons thuis lag het dan ook vol muziekinstrument: violen, cello's, een piano, alle mogelijke percussie, hobo's, fluiten, klarinetten, trombones, trompetten,… Het was maar een kwestie van tijd voor we een van die instrumenten oppikten en zelf songs begonnen schrijven.
Na een aantal albums en tournees met Julia, ben je nu alleen op pad. Ben je het al wat gewoon?
Stone: Het voelt aan alsof ik een deel van mezelf achterlaat, alsof ik mijn vertrouwde thuis verlaat. Maar het is tegelijk de beste manier om het verleden van me af te laten glijden. Het maakt mijn geest opnieuw helder. Loslaten om opnieuw vrij te zijn, weet je wel. Met mijn liedjes heb ik dat ook.

Laat je soms weleens nummers bewust van een album omdat ze over vroegere vriendinnen gaan, en het lastig is om die originele gevoelens weer op te wekken?
Stone: Ja, zeker. Gisteren besefte ik op het podium nog dat de song die ik een tijdje geleden voor iemand had geschreven heel anders aanvoelde. Ik was blijkbaar verder gegaan met mijn leven.

Heb je het nu over 'Beneath The Milky Way'?
Stone: Ja, dat nummer schreef ik toen ik met mijn toenmalige vriendin [de Australische actrice Isabel Lucas, bekend van 'Home and Away' en Spielbergs 'The Pacific'] door het Redwoods-bos in Californië reed. We passeerden een heel idyllische plekje, een schattig houten huisje dat een boekenwinkel bleek, en er stond een bordje met: vanavond open mic. We besloten er naartoe te gaan. Er waren misschien een twintigtal aanwezigen. Je moet weten dat ik die dag stiekem een liedje voor Isabel geschreven had en dat zou ik die avond brengen. Ik was bloednerveus. Mijn hart bonkte haast uit mijn borstkas, ik kon amper ademen… dingen die gebeuren als je stapelverliefd bent. Dat ene nummer vatte alles samen wat er tussen ons was. Dat magische moment zal ik altijd koesteren. Maar het is voorbij.

Hoe geprivilegieerd voel je je dat je in staat bent om zo'n liedje uit de lucht te plukken?
Stone: Héél erg. Het is een geweldig gevoel een universele snaar te kunnen raken. Tijdens een tournee vertellen fans me soms hoe ze zich aan de andere kant van de wereld verbonden voelen met een song van me. Dan sta je toch steeds weer versteld.

Voor deze soloplaat schreef je nummers op het Indische platteland, in je thuisland Australië en in de Alpen, maar waar schrijf je het liefst?
Stone: Ik schrijf heel graag in treinen, turend hoe het landschap langzaam voorbijschuift. Achterover leunend zie je het meteen ook weer verdwijnen, zoals het leven. Het gebeurt en dan is het weer weg.

En dan schrijf jij er een liedje over om er toch nog even aan te kunnen vasthouden.
Stone: Zo is dat, ik zie ook de romantiek in alles. Die ouderwetse notie van romantiek: ik zou niet zonder kunnen. Overal waar ik naartoe ga, neem ik die mee. Zelfs als ik reis ben in mijn dromen. Ik ben een dagdromer. Af en toe word ik wakker met het gevoel dat ik helemaal niet geslapen heb. Het lijkt soms of ik meer leef in een mijn (dag)dromen dan in het echte leven. Het is mijn ontsnappingsroute, zeg maar. Op school hield ik ook al van creatief schrijven. Het was het enige waar ik goed in was.

Vonden je leraars dat ook?
Stone: Ze begrepen waarschijnlijk niet waarover ik het had. Ik herinner me nog dat de leraar Engels me zei: 'Maar je kan toch niet doodgaan op het einde van elk verhaal.' (lacht)

Voor je liefdadigheidsproject Surf Aid bracht je onlangs een cover van Damien Rice's 'The Blower's Daughter'. Waar gaat het geld naartoe?
Stone: We sensibiliseren inheemse stammen over levensbedreigende ziektes, we proberen hen duidelijk te maken dat ze beter geen vervuild water uit de rivier drinken. Sommige stammen geloven dat ziekteverschijnselen hekserij zijn, of een teken van de goden. Voor de rest heb ik alleen maar lof voor hun verbondenheid met de natuur. Op aanraden van een aboriginal-vriend ben ik onlangs didgeridoo beginnen spelen. Wat een spirituele ervaring! Je voelt echt de pijn, het verdriet en de liefde van het instrument.

Nog zo'n spirituele omgeving is de woestijn in het Joshua Tree National Park in Nevada, waar je de video van 'Bird on the Buffalo' opnam. Isabel stond tussen de wolven, en jij had een uil op je arm.
Stone: Ja (lacht), zijn naam was Boma, en alhoewel ik drie beschermende lagen leder onder mijn jekker aan had, kon ik nog steeds heel goed zijn krachtige klauwen voelen. Op een bepaald moment draaide hij zijn hoofd helemaal om en keek hij me recht in de ogen. Ik raad je één ding aan: begin nooit een wedstrijdje elkaar om ter langs aanstaren met een uil! Hij vond het maar niets, en liet dat ook merken. Toen voelde ik me héél klein.

19.30. SOLD OUT