Op wandel met singer-songwriter Douglas Firs door de Noordwijk

Op wandel door Brussel vertelt Gertjan Van Hellemont, alias Douglas Firs, dat hij hier vooral groene ruimte mist. Wat een verschil met Montreal, de stad waar zijn album Hinges of luck vorm kreeg. “In Canada kunnen bomen volwassen worden.”

Zelf verdwaalt hij zowat overal, maar dat weerhoudt Gertjan Van Hellemont er niet van om de wereld te verkennen. Het is de opzichtige oranje trolley – “van mijn vriendin!” – die hem bij onze ontmoeting in het Noord­station verraadt als het muzikale uithangbord van een rusteloze generatie op zoek naar gemoedsrust in de grootstad.

Die melancholische single gaf als prelude van de nieuwe plaat meteen aan dat de zanger het pure singer-songwritergeluid achter zich heeft gelaten. “Na een concert in de Barfly, een van de lokale bars, werd ik wakker met dat liedje in mijn hoofd. Ik ben uit bed gerold en heb er de hele dag aan gewerkt. ’s Avonds was het klaar, zonder dat ik mijn gitaar aangeraakt had.”

Citytrip naar Brussel
Tegen de pendelaarsstroom in banen we ons een weg richting Noordwijk. “Toen ik vroeger met de bus naar Brussel kwam, was dit mijn eindhalte,” herinnert de zanger zich zijn trips vanuit Meise, waar hij zijn jeugd doorbracht, of Kapelle-op-den-Bos, waar hij schoolliep. “Meestal kwam ik hier om cd’s te kopen in de Fnac,” klinkt het. “Maar omdat ik later in Gent ben gaan studeren, ken ik Brussel eigenlijk niet zo goed. Eén keer ben ik er met mijn vriendin op citytrip geweest, in plaats van naar Londen of Berlijn.” (Lacht)

Uiteindelijk heeft Montreal hem wel de energie en de mentale afstand gegeven die nodig waren om aan een nieuw muzikaal hoofdstuk te beginnen. “Het fijne aan zulke steden is dat ze veel groener zijn dan Europese. Omdat ze maximaal tweehonderd jaar geleden gebouwd zijn, is er genoeg plaats voorzien voor bomen.” Wandelend door het Gaucheretpark snappen we wat hij bedoelt. De plek bewijst haar nut als sociale ruimte voor de omringende appartementsblokken, maar je ziet meer beton dan bomen.

Voor een muzikant die een spar (die veel zuurstof nodig heeft om te groeien) als artiestennaam uitkoos en ook in Montreal dagelijks een park opzocht, mist het de weidsheid die hij graag in zijn muziek opzoekt. Van Hellemont vindt Brussel maar een lilliputterversie van New York. Hetzelfde gevoel bekruipt hem als we wat later in de tuinen van de Botanique staan.

“In België slagen we er niet in om bomen echt volwassen te laten worden. In vergelijking met die in Noord-Amerikaanse steden zien ze er maar zielig uit – en de gebouwen eigenlijk ook. Een Douglas-spar kan 80 à 100 meter hoog worden. In Europa lukt dat niet. In Amerika wel, al helpt het dat er zich vlak naast de oceaan een gebergte bevindt en er dus veel water in de lucht hangt.”

(Lees verder onder de foto.)

Lange afstanden
Een van de herfstige foto’s die hij in het grootstedelijke Canadese groen genomen heeft, meer bepaald in Parc Jarry, prijkt nu op de hoes van Hinges of luck. Zo maakt hij de luisteraar getuige van zijn inspirerende ‘werkomgeving’. “Lezend in een boek op een bankje in zo’n park kreeg ik vaak een idee voor een nieuw nummer, waarna ik me naar mijn appartement haastte.”

Omdat het voor gedurige twintigers moeilijk kiezen is, verbleef Van Hellemont op verschillende plekken in Montreal: “Eerst in de buurt van McGill University en de Saint Laurent Boulevard, waar ik concertjes speelde in lokale bars, bagels at en parkjes opzocht. Later vlak bij de Mont Royal, waar ik graag elke ochtend naar boven wandelde om naar de stad te kijken. En ten slotte in Little Italy.”

Daar zag hij de boom die naast zijn raam stond elke dag een beetje van kleur veranderen. Je zou het als een metafoor kunnen beschouwen voor de melancholie waarin Van Hellemont zijn muziek onderdompelt, ondanks het elektronische palet dat hij uitdokterde met de hulp van Senne Guns. Hun boon voor de Amerikaanse singer-songwriter Ray LaMontagne – en meer bepaald het album Ouroboros – bracht Douglas Firs in de studio van Kevin Ratterman in het Amerikaanse Louisville, waar ook My Morning Jacket opneemt.

Wanneer we via de kleurrijke maar rumoerige Brabantstraat het grond­gebied van Schaarbeek verlaten hebben en vanuit de tuinen van de Botanique de avondspits op de Kleine Ring bespieden, lijkt zo’n rustgevende fietservaring hier veraf. De aanwezigheid van een concertzaal en een platenwinkel bieden gelukkig soelaas. Aan de deur van Balades Sonores hangt een poster van The War on Drugs, de Amerikaanse band waarvoor Van Hellemont – een fan – straks de aftershow mag verzorgen in Amsterdam.

Binnen ligt vooral vinyl. De zanger blijft even staan bij de jongste van John Grant, een van zijn voorbeelden qua stijlvol synthgebruik. “Ik ben waarschijnlijk een van de laatsten die de cd nog niet heeft opgegeven. Nu veel mensen hun collectie haast gratis wegdoen, is dit een interessante periode voor een cd-fanaat. Als de cd zoals de vinylplaat dan toch niet verdwijnt, heb je ze toch maar mooi allemaal.” (Lacht)

> Douglas Firs. 28/10, 20.00, Ancienne Belgique, Brussel