Oscar and The Wolf: de waanwereld van Max Colombie

Je zou Oscar and The Wolf een groep kunnen noemen, maar in wezen verbeeldt het dozijn droompopsongs op debuutalbum Entity vooral de nogal obsessieve waanwereld van frontman Max Colombie, nu gekruid met sexy r&b-beats. "Ik kan helemaal gek worden van één oogopslag."

Hoe het met Oscar gaat, vragen we aan de liedjesschrijver die sinds 2010 door het leven gaat als Oscar and the Wolf. Vorig decennium was Colombie even het nieuwe meisjesidool in wording, maar sinds hij zich op de kunsten, op een droom van een popgeluid en nu ook op sensueel sluimerende r&b-beats heeft gestort, is er een dosis seks het palet binnen geslopen, die de 15-jarige Max nooit had kunnen behappen. Oscar dus?

"Keigoed, tegenwoordig eet hij hele konijnen op. Echt zot!" Oscar is een kater en heeft, zo vertelt Colombie, ondertussen het gezelschap gekregen van de rosse Dokus. "Als ik met mijn muziek bezig ben, vaak 's nachts, lijken ze daar allebei op een vreemde manier door aangetrokken. Alsof ik Sneeuwwitje ben, komen ze naar me toe. Ook de hond van de buren begon vroeger steevast te janken als ik gitaar speelde. Dieren reageren heel instinctief. Maar doen wij, mensen, dat ook niet? Alleen verbergen wij het meestal achter ons ego."

Je schrijft je teksten dus nog altijd 's nachts?
Max Colombie: Ja, dan verwerk ik wat er overdag gebeurd is. En dan begint het, hè. Zeker bij vollemaan. (Lacht) De papa van een vriend had onlangs een glas water buitengezet bij de eclips van de maan en het dan 's ochtends leeggedronken. Zalig vond ik dat.

Jullie zijn Entity gaan opnemen in de studio van Leo Abrahams in Homerton, Oost-Londen. Hoe ben je in contact gekomen met de producer en goede vriend van onder meer Brian Eno, Karl Hyde en Jon Hopkins?
Colombie: Ik zag hem staan in de liner notes van de plaat van Hopkins en heb hem meteen een mail gestuurd. Eigenlijk had ik samen met onze toetsenist Ozan Bozdag zelf de productie al gedaan. Het was best moeilijk om te aanvaarden dat Leo nog aan onze diamant zou slijpen. Soms hebben we stop moeten zeggen.

Het was al te veel jullie kindje geworden?
Colombie: Ja, maar af en toe is het interessanter om je kinderen eens een andere opvoeding te laten genieten. Zelf ben ik bijvoorbeeld helemaal niet technisch aangelegd. Leo vroeg me vaak om emotioneel uit te leggen welk geluid ik wilde. Ik moest dan antwoorden op vragen als: "Klinkt het alsof er een wenende baby achteraan in de auto zit of als een zingende nachtegaal die vooraan boven je auto zweeft?" Als ik niet akkoord was zei ik iets als: "Nee, het moet meer in de hoge bomen zitten dan in de stam." (Lacht)

Ik las dat je een fan bent van Wim De Craene. Achter de elektronische r&b-textuur hoor ik soms de droeve mineurtonen die zijn liedjes kenmerkten.
Colombie: Ik vergelijk Wim De Craene altijd met Lana Del Rey. Hij legde ook een Disney-achtige zangpartij over zijn melodieën. Heel repetitief, maar supermooi.

In een interview met een Oostenrijks blad noemde je hem de Belgische Kurt Cobain.
Colombie: Niet om zijn muziek, maar om zijn alter ego. Zijn voordracht was altijd theatraal, alsof hij er zijn persoonlijkheid, die veel pieken en dalen kende, achter wilde verbergen. Hij is onbewust een invloed geweest voor de videoclip van 'Princes'. In die clip wilden we mijn waan van in een magische superheldenwereld te vertoeven omzetten in beelden. Je ziet: zelf sta ik ook niet zo dicht bij de realiteit. Op een podium herkennen mijn vrienden me zelfs niet meer. Dan ben ik een uitvergroting van mezelf. Ik vermoed dat artiesten als Heath Ledger en Kurt Cobain zichzelf verloren zijn in die uitvergroting.

Jij kunt op je 23e al bogen op wat podiumervaring. Ik zag je in een YouTube-filmpje de ballade 'When you say nothing at all', hier beroemd in de versie van Ronan Keating en de film Notting Hill, ten beste geven. Je was zestien en stond in een tv-show in Malta.
Colombie: (Lacht) En ook dat vond ik zalig. In mijn tienercarrière (Colombie deed mee aan de Belgische preselecties voor Eurosong for Kids en mocht enkele singles uitbrengen bij EMI, tp) was alleen de setting misschien niet zo'n goede zet. Maar ik beschouw het niet als een fout en schaam me er al helemaal niet voor. Ik bracht toen met veel plezier liedjes die ik ook in de karaoke zong. Ik vind Ronan Keating trouwens nog altijd goed.

Hoe ben je uiteindelijk in ander muzikaal vaarwater beland?
Colombie: Ik ben kunst gaan studeren aan Sint-Lucas in Gent, raakte gefascineerd door Plato en Aristoteles, begon te schilderen, heb Herman Hesse gelezen… Ik begon kortom dieper na te denken dan op mijn 15e. Zo heb ik nieuwe perspectieven gevormd, tegenover kunst, tegenover iets wat je creëert, tegenover wie je bent. Na drie jaar ben ik met mijn opleiding gestopt. Mijn docenten hadden toen door dat ik meer met mijn muziek dan met mijn studies bezig was. Ik heb nog even in een callcenter, een industriële bakkerij en een taverne gewerkt, tot Oscar and the Wolf begon te rollen.

Toen de eerste ep's verschenen putte je vooral inspiratie uit verliefdheden en de dood, de grote thema's waar je al mee in aanraking was gekomen. Doe je dat nu nog steeds?
Colombie: Er zijn veel meer vertakkingen ontstaan. Op de nieuwe plaat is er veel seks bij gekomen. Die r&b-beats maken het geheel sexy en tegelijk donker. Vroeger waren we totaal niet sexy, eerder melig en melodramatisch. Nu wel, waarschijnlijk omdat ik de voorbije jaren naar clubs ben geweest waar ik mensen met hun zwetende lichamen heb zien dansen op donkere muziek. Als je dan verliefd bent, dan ontplof je helemaal. En dan ben je wel triestig, maar tegelijk zit je in een extase van tristesse.

Wat betekent 'Astriù', een van de nieuwe songs?
Colombie: Het is 'omschakeling' in het Iers. Ik was op zoek naar de best klinkende vertaling van dat woord. Ik kan tot over mijn oren verliefd raken en helemaal gek worden bij de eerste oogopslag. Over die omschakeling gaat het. Ik begin dan meestal ook meteen projecties te maken van mijn verlangens, compleet foute projecties natuurlijk. Mochten de 'slachtoffers' het weten, ze zouden denken dat ik een obsessieve gek ben. Soms is het echt wel een tantaluskwelling. Het lijkt wel of ik altijd een beetje in de grond moet kunnen zitten. Vraag me niet waarom, maar het is klaarblijkelijk eigen aan het sterrenbeeld vissen. Wij staan nogal ver van de werkelijkheid.

Misschien moet je die tantaluskwelling gewoon even accepteren? Dan zal ze nadien vanzelf wel weer overgaan.
Colombie: Maar de dag dat het zover is weet ik niet of ik nog muziek maak! Soms verlang ik er wel naar om te stoppen met muziek en gewoon ergens rust te vinden. Anderzijds vind ik het chaotische leven dat ik nu leid ook heel spannend, precies alsof ik in een actiefilm zit. Laat het me zo zeggen: ik zit nog in de ontkenningsfase, kan en wil het nog niet accepteren. Misschien op mijn vijftigste, als ik al de andere fases doorworsteld heb?

Oscar and The Wolf

data: 8/5, 20.00 (uitverkocht) + 24/10, 20.00

tickets: €19

waar: Ancienne Belgique