Peter Matthew Bauer wandelt The Walkmen voorbij

The Walkmen walken niet meer, maar de kernleden blaken van gezondheid. Een vingerknip na Hamilton Leithauser en Walter Martin debuteert eertijds bassist en toetsenist Peter Matthew Bauer met een ruiker spirituele rocksongs. "Dat die Liberation! heet, is geheel toevallig."

De anderen waren al een tijd aan hun plaat aan het sleutelen. Ik heb pas beslist op de dag dat we er de brui aan gaven om hen in snelheid te pakken," lacht Peter Matthew Bauer ons toe via Skype. "Ik was wel klaar voor hen, maar het duurde wat langer om alles rond te krijgen met het label, dus verschijnt mijn album een zucht na dat van hen."

The Walkmen waren vijftien jaar en zeven platen lang een erg gewaardeerde indieband. In de VS dan toch, want hier kreeg de groep pas bescheiden voet aan wal met zijn twee laatste albums, het bloedmooie Lisbon en het hartverscheurende Heaven. Net nu gaat ieder lid zijns weegs, als waren het The Beatles na de split in 1970.

"The Walkmen go in extreme hiatus," luidde het vorig jaar. Dat klonk nogal euh... extreem.
Peter Matthew Bauer: (Lacht) Ik werd geïnterviewd en had niet echt veel nieuws te melden, en toen floepte dat eruit. Die quote is daarna een eigen leven gaan leiden. Misschien zullen we ooit nog wel eens samenspelen, binnen tien jaar of zo, maar het is uitgesloten dat we nog nieuwe muziek opnemen. Wat niet wil zeggen dat we geen vrienden meer zijn, we hebben nooit met instrumenten naar elkaars kop zitten gooien. Het was gewoon op.

Bij The Walkmen heette je Pete Bauer, nu Peter Matthew Bauer. Een mooie mondvol.
Bauer: Ik wilde absoluut niet meer onder een groepsnaam opereren, maar ik vond mijn naam ook veel te singer-songwriterachtig. Zo saai! Dus heb ik maar opgeduikeld wat er op mijn paspoort staat, dat heeft toch al iets meer de allure van een serial killer. (Grinnikt) Dit is absoluut míjn werkstuk, ik heb alles zelf opgenomen – buiten de drums, die heb ik geprogrammeerd op een drumcomputer die klonk als een holbewoner, waarna ik een holbewoner van een drummer heb gezocht om die partijen in te spelen. (Lacht) Daarom vond ik het fijn om er mijn eigen naam op te plakken, zoals een schrijver dat doet met een boek. Simpel en duidelijk.

Het is spannend om nu vooraan plaats te nemen en die groepsdynamiek achter te laten. Een band leiden is a blast! Dit is gewoon wat ik altijd al had willen doen. In The Walkmen speelde ik bas en orgel. Niets saaier dan achter die toetsen te gaan staan, dat is alsof je aan een computerscherm zit te tokkelen. Nu, we brengen een echte rockset, dus heb ik natuurlijk een groep muzikanten rond mij – zonder naam dan. Zo kan de fantastische Skyler Skjelset van Fleet Foxes heerlijk loosgaan op gitaar. In Brussel zullen we trouwens aantreden met een paar Nederlandse achtergrondzangeressen. In de VS zingt mijn vrouw mee, maar het is te duur om iedereen over te vliegen. Als kleine muzikant is het krabben om alles rond te krijgen.

Je bundelt je songs onder de titel Liberation!, met een uitroepteken. Dat klinkt als het afwerpen van een zwaar juk.
Bauer: Ik weet het, maar dat was niet de bedoeling. Het klopt dat dit heel erg goed voelt na anderhalf decennium in het keurslijf van een band, maar die titel slaat vooral op de inhoud van mijn album: hoe ik spiritualiteit en religie op de rooster leg, met een open geest. Aanvankelijk leken mijn teksten nogal polemisch uit te draaien, met een donkere, nijdige ondertoon, maar het is uiteindelijk iets veel genuanceerders geworden. Gelukkig.

'I was born in an ashram' begint met een field recording van iets wat lijkt op chantende hindoes. Groeit er nog patchoeli tussen je tenen?
Bauer: Haha. Wel, ik ben er niet letterlijk geboren, maar ik ben wel opgegroeid in verschillende ashrams. Mijn ouders zijn intellectuelen die zich heel erg verdiept hebben in de oosterse cultuur en spiritualiteit. Als kind heb ik een paar jaar in India gewoond, toen zij er in de leer waren bij een goeroe. Terug in de VS zat ik vaak in meditatiecentra. Die leefwereld was niet de doordeweekse biotoop van de Amerikaanse jongere, dat is heel erg bepalend voor mij geweest. Het is de grond van wie ik ben en hoe ik naar de wereld kijk. Als het vliegtuig zijn landing inzet, zeg ik mantra's op die ik ken van toen ik kind was. (Lacht) Nu, zo'n omgeving werkt op den duur uitputtend, en als tiener begon ik mij ertegen te verzetten. Ik had ook de uitwassen gezien en de foute figuren. Maar nu weet ik dat elke groepering zijn positieve en negatieve kanten heeft. Het is de intensiteit waarmee zo'n gemeenschap zijn geloof belijdt, die mij intrigeert. L. Ron Hubbard was een mafketel, maar Scientology is niet enkel foute boel. Ken je dat boek Going clear van Lawrence Wright? Hij heeft prima doorgrondwat zo'n beweging precies kan betekenen, zonder te oordelen. Dáár zit die bevrijding, de verheffing waar ik op mik.

Is 'Shiva the destroyer' een afrekening met valse goden?
Bauer: Nee. Ik heb het over archetypes, oerbeelden die ons via de mythologie zijn overgeleverd en die vandaag in elk van ons voortleven. Ik heb hindoefilosofie gestudeerd en astrologie, en heb een grote fascinatie voor de filosoof Carl Jung. Dat is uiteraard doorgesijpeld in mijn teksten, maar ook hier: ik wil geen oordeel vellen.

Hoe bepalend was je opvoeding in je consumptie van de westerse muziekcultuur?
Bauer: O, ik ben altijd een rocker geweest, ik hou van stuff uit de sixties en seventies. Dat er songs 'Philadelphia raga' of 'Istanbul field recording' heten, wil niet per se zeggen dat ik een brug wil slaan tussen oosterse en westerse klanken.

Tot slot: in 'Latin American ficciones' schurkt je stemtimbre aan tegen dat van Tom Petty.
Bauer: Dat vond ik verrassend, maar mensen bleven mij er maar op aanspreken, dus zal er wel iets van kloppen. Ondertussen weet ik nu wel wie ik eruit moet pikken in de karaokebar. (Lacht)

Peter Matthew Bauer

data: 19/6, 19.30

tickets: €11/14

waar: Botanique, Sint-Joost-ten-Node