An Pierlé & White Velvet zoeken waar het spannend is

Het is een van die ongeschreven regels: de periferie is zoveel interessanter dan het centrum. An Pierlé en Koen Gisen beseffen dat al jaren. Op hun nieuwe White Velvet-album, toepasselijk Hinterland genaamd, verkennen ze alle hoeken en kanten van hun muzikale universum.

"Een bepaalde plek is maar een centrum als er een hinterland is. Dat is waar wij ons meestal bevinden. Deze nummers gaan over zoeken naar waar het spannend is." Koen Gisen krabt eens in zijn imposante baard. An Pierlé voegt er meteen aan toe dat dat commercieel wellicht geen goede zet is. Nochtans is hun echtelijke en muzikale verbond als An Pierlé & White Velvet een succes. Zo'n succes dat ze België de laatste paar jaar een beetje verwaarloosd hebben omdat ze voortdurend nieuwe territoria zaten te veroveren. Na Frankrijk nu ook Duitsland bijvoorbeeld.

Hun grote geheim? Dat ze geen geheimen hebben voor elkaar. En dat ze thuis kunnen leven én muziek maken. Pierlé bedenkt er composities die twijfelen tussen pop en avant-garde, maar die altijd lekker wriemelen. Gisen is leverancier van een passend klankenpalet. Geen wonder dat hij steeds meer bevestigt als producer. Pas nog met Kiss the Anus of a Black Cat, en straks verschijnt zijn tweede samenwerking met The Bony King of Nowhere.

Hinterland komt vier jaar na An Pierlé & White Velvet. Zijn jullie trage werkers?
Koen Gisen: Wij hebben ontzettend veel getoerd, daar waren we echt moe van. En als je een betekenisvolle plaat wilt maken, moet je je tijd nemen. Nu, Hinterland was eigenlijk al een jaar klaar. We hadden een deadline, door de zwangerschap van An (Pierlé beviel eind vorig jaar van een dochter, tz). De plaat moest voor de achtste maand af zijn, want als je zwanger bent ga je na verloop van tijd anders zingen. Je haalt de hoge noten niet meer.

An Pierlé: Dat jaar pauze was niet leeg, we hebben de soundtrack voor Eldorado van Bouli Lanners gemaakt, Koen heeft twee platen geproducet. En ik heb tijd gehad om nummers te componeren zonder enige druk. Héél veel songs, zonder dat die ook maar voor iets moest dienen. Als je op tournee bent heb je geen tijd om je ergens in te verdiepen. Maar om te blijven evolueren moet je jezelf blijven voeden. Je moet eens even kunnen stilstaan en rusten. Alles wordt gedemonteerd, afgeschrobd en weer in elkaar gestoken. De groteonderhoudsbeurt, zeg maar. (Lacht)

Je zou muziek gemaakt met hebben met GarageBand. Leg eens uit.
Pierlé: Dat is een simpel computerprogramma dat je kunt bezigen als cassetterecorder, en je beschikt over wat lelijke loops van drums en baslijnen zodat je op een andere manier muziek gaat maken. Als je iets op piano componeert is dat meteen eerder arrangerend. Koen zat vaak beneden te prutsen terwijl ik boven zat te computeren. In het begin had hij daar heel veel moeite mee. Hij heeft een oor voor klanken, en dat computergefrunnik klinkt allemaal verschrikkelijk eighties.

Gisen: (droogjes) Slecht gewoon. Die funkgitaren die ze erop gooien, niet te doen!

Pierlé: Maar die probeersels leidden wel tot iets anders. Deze keer hebben we echt gewerkt als artiest en producer.

Hoe heb je jouw weerzin overwonnen, Koen?
Gisen: Van nul herbeginnen om die eighties-wolk eraf te krijgen en weer opbouwen. Er zat altijd wel één goed idee in, de zang bijvoorbeeld. Ik wilde iets groovy maken, maar dan op onze manier. Onder meer door te vereenvoudigen. En iets spaarzaam uitwerken is moeilijker dan laag over laag smeren.

Ik ben geen drummer en ik speel nooit bas, maar dat heb ik nu wel gedaan. Dat geeft andere ideeën. En het maakt de composities wat minder complex - vroeger waren onze nummers veel te ingewikkeld. Dat merkten we als we aan anderen moesten uitleggen wat ze moesten spelen, zelfs klassiek geschoolde muzikanten vroegen om uitgeschreven partituren. Nu kon ik gewoon met een track meedrummen van begin tot eind. Er zit een livefeel aan deze plaat, dat is een verademing.

Pierlé: Het vorige album moest technisch perfect zijn, het moest zo goed mogelijk klinken en alles moest op zijn plaats zitten. We hoorden dan vaak, 'Wauw, goed gedaan!', maar de mensen voelden er verder niets bij. Daar baalden we van.

Je lijkt me goed in je vel te zitten, terwijl een tekst als 'Little by little' suggereert dat je een piekeraar bent die er zijn slaap door laat.
Pierlé: Ik bén heel tevreden op dit moment. Ik kan nog altijd muziek maken, we hebben een nieuwe cd, de baby, we zijn eens uitgerust geraakt… Ik denk dat je vooral in het nu moet proberen te leven en te genieten van alles wat je overkomt op het moment dát het je overkomt. En te beseffen dat het altijd de laatste keer kan zijn. Je bent maar zo populair als je laatste plaat, hè. Tegelijk neem je alle bagage mee van het verleden. In het beste geval heb je het gevoel dat je vooruitgaat. Misschien niet in het bekender worden, maar als mens of in je muziek.

In veel songs schets je een donkere kijk op relaties, zoals in 'Where did this come from?' of 'Broke my bones'. Uit het leven gegrepen?
Pierlé: Hinterland gaat veel over communiceren, en over hoe belangrijk goede communicatie is. Heel wat koppels rondom ons zijn uit elkaar beginnen te gaan, waarna het zeer moeilijk blijkt om een nieuwe relatie te beginnen want iedereen heeft last van bindingsangst. Dat is echt de ziekte van het moment. Waarom is het zo moeilijk om jezelf open te stellen? Zonder jezelf open te stellen kun je niets geven, maar ook niets krijgen.

Om het fris en leuk te houden moet je blijven communiceren. Ik vind het ook net boeiend om die moeilijke momenten aan te pakken en je daardoor te slaan. Hoe je het ook bekijkt, je loopt toch altijd in dezelfde cirkel.

Tegenwoordig is het gras altijd groener elders. Je moet vooruitgaan. Je moet meer verdienen, een coolere job hebben, leukere dingen krijgen, mooier zijn. Maar daar zit het echte niet in. Het is een cliché, maar vrijheid zit in je hoofd. Als je denkt dat de ander je niet vrijlaat, is dat vaak omdat je zelf die vrijheid niet neemt.

Jullie noemen Hinterland een analfabetenplaat van zware punks. Hoezo?
Gisen: Veel jonge groepen brengen gratuite rock. Daartegenover zijn wij echt heavy punk. Wij durven janettenmuziek maken als het ons uitkomt. Alles is zo conventioneel. En hoe erger het toegaat in de muziekindustrie, hoe conformistischer mensen worden. Heel bizar.

Hebben jonge muzikanten andere verwachtingen dan vroeger?
Pierlé: Ik weet niet of het anders is, maar toen wij begonnen bruiste er iets. Het was het begin van dEUS, Zita Swoon heette nog Moondog Jr. De Anarchisten waren er, dat was nog spannend.

Gisen: Het pad was nog niet betreden, maar ondertussen is popmuziek officieel cultuur geworden. Hoe fijn dat ook is, dat werkt conformisme in de hand. Er wordt meer dan ooit de illusie gegeven dat muziek een carrière is, maar dat is een valse illusie. Er zijn popscholen, er worden onwaarschijnlijk veel platen gemaakt. Veel jonge talenten moeten opboksen tegen een zee van middelmatigheid.

Hebben de ervaringen in de muziekindustrie jullie zelf minder ambitieus gemaakt dan vroeger?
Gisen: Ik denk van niet. Maar je wordt wel realistischer. En je eigen norm is belangrijker dan die van de buitenwereld. Op een gegeven moment weet je waarmee je bezig ben - en als je dat niet weet ben je een vogel voor de kat. In het beste geval ligt dat niet te ver af van waar het publiek om maalt. In die zin zijn we nog ambitieuzer, maar de ambitie ligt elders.

wanneer: 6 november 2010 om 20.00 uur
inkom: 21/24 euro