Postpunkiconen van Wire spelen Amerikaans Theater in

Wire had tijdens zijn Europese tournee natuurlijk gewoon in de AB kunnen spelen, maar de bandleden wilden zo graag het potentieel van het leegstaande Amerikaans Theater in de verf te zetten. Op hun straffe recente cd Change becomes us hadden ze eerder dit jaar bovendien bewezen hoe je je iconische reputatie van verse slagkracht voorziet.

Dat de Britse postpunklegende een groots verleden heeft, maar er daarom nog niet in hoeft te leven is ook de teneur van ons gesprek met Colin Newman, de gitarist en zanger van het eigengereide ensemble zonder wie de carrières van heel wat indierock-, hardcore- en britpopbands er geheid anders hadden uitgezien.

Van Sonic Youth en Henry Rollins over The Cure, R.E.M. en Blur tot Franz Ferdinand en Bloc Party: stuk voor stuk verwezen ze naar de invloed die Wire op hen uitoefende. Het rauwe, onorthodoxe, vaak minimalistische punkgeluid van hun eerste drie platen is tot vandaag verplichte kost voor iedere beginnende rockband.

Dat Wire het voorbije decennium (na hun tweede comeback in 1999) een derde adem vond en ook artistiek weer hoge toppen scheerde, werkte motiverend bij de fans én bij de bandleden. Zo is Newman bijzonder opgetogen over de lezerspoll die het muziekblad Mojo onlangs hield voor hun artikel 'How to buy… Wire'.

"De top drie was te verwachten," zegt hij. "Met Chairs missing (1978) op één, Pink flag (1977) op twee en 154 (1979) op drie. Maar op vier staat Red barked tree (2011), en Change becomes us, nog maar een maand uit bij de poll, haalde meteen de zesde plaats. Hadden ze de stemming twee jaar na de release van Change becomes us gehouden, zo vertelde iemand van de redactie me, dan had het album in de top drie gestaan! Het gaat dus niet alleen over ons verleden. De fans blijven komen om wat we nu doen."

Change becomes us kreeg inderdaad opvallend lovende kritieken voor een band die, inclusief enkele tussenpozen, al ruim 35 jaar bezig is. Is de naam van de plaat ook van toepassing op de band? Zijn jullie jullie eigen verandering geworden?
Colin Newman: Ja, verandering ligt ten grondslag aan wat Wire is. Je kunt 'change' in de titel evengoed vervangen door 'Wire'. Eigenlijk beschrijven we op deze plaat het proces van hoe Wire zichzelf is geworden. In de beginperiode van de band spraken we vaak over de groep in de derde persoon. Pas nu hebben we de kracht en het perspectief om echt te zeggen dat wij het zijn. Het kantelmoment kwam er nadat stichtend lid Bruce Gilbert de groep in 2004 verlaten had. We bevonden ons als band in een erg breekbare staat, maar we wisten dat we door de jaren heen momentum hadden vergaard, en besloten er opnieuw vol voor te gaan.

Voor dit nieuwe album deden jullie nochtans een beroep op tracks en ideeën uit een ver verleden. Hoe rijm je dat?
Newman: In de tweede helft van 2011 wisten we niet goed wat de volgende stap zou zijn. De tournee na Red barked tree was net afgelopen. Normaal brachten we slechts om de drie jaar een nieuw album uit, maar instinctief voelden we aan dat we moesten doorgaan. Nu zat ik al een tijdje te denken aan het materiaal dat in 1980 was blijven liggen toen we er een eerste keer mee stopten. Niet dat er veel demo's van waren, maar we besloten sommige ideeën van toen verder uit te werken. Het was niet meer dan een vertrekpunt. Daarom heeft het ook niets met nostalgie te maken. Zes à zeven tracks hadden we ondertussen in de liveset gesmokkeld, en omdat de fans maar bleven zeggen dat dit de beste Wire was die ze ooit hadden gezien, zijn we ze uiteindelijk gaan opnemen. Dat was een groot risico, want we hadden geen externe back-up. 'Oude bands' zonder commercieel potentieel liggen nu eenmaal niet goed in de markt. We hebben er ons eigen geld in moeten stoppen, maar het resultaat was fantastisch. We hadden pas een tournee achter de rug, maar dat leidde helemaal niet tot minder volk op de nieuwe tournee, integendeel.

Waaraan heb je dat succes te danken? Heeft het ook met een nieuwe generatie bands te maken die jullie tipt?
Newman: Tijdens elke nieuwe generatie waren er belangrijke bands die door ons beïnvloed waren en dat ook zo doorvertelden. Maar ik denk toch dat het meer van binnenuit komt. Vroeger hadden we het moeilijker: er waren altijd wel wat artistieke onenigheden en persoonlijke issues. Nu zit iedereen op dezelfde golflengte. Daardoor kunnen we een veel sterker statement maken over de staat van de muziekindustrie. We hebben de voorbije vijftien jaar veel groepen uit de jaren 1970 en de vroege jaren 1980 een comeback zien maken. Maar ze spelen alleen hun bekendste oude werk, worden daar rijkelijk voor vergoed en na enkele jaren is iedereen hen weer beu gehoord. Ze blazen hun motor op door niet meer eigentijds te durven zijn. Weet je wat het is? Het is verdorie moeilijk om van niets ineens naar 100 km per uur te gaan. Stel je maar eens voor: je hebt jaren op je lauweren gerust en je moet ineens iets maken dat op hetzelfde niveau staat als je sterkste werk. Succes ermee! Wire pakte het anders aan. We hebben geleerd dat je al vooruit moet gaan voor je kunt versnellen.

Na 1999 staat de teller van jullie tweede comeback op 14 jaar.
Newman: Dan kun je het gaspedaal al eens wat dieper indrukken. Precies omdat we de standaard hoog hebben gehouden, valt dat ook het publiek op. Zij weten dat we als oudere band tien keer harder moeten werken omdat de industrie steeds op zoek is naar de nieuwste, hippe band. Om beschouwd te worden als hedendaags en relevant moeten we dus vooral ons werk blijven doen. De grootste voldoening halen we nog steeds uit het feit dat we mensen live kunnen overtuigen dat we echt goed zijn. Voor ons is dat de meest commerciële houding. Niemand zal ooit popsterren van ons maken. Wie we zijn is wat we doen, en als mensen denken dat wat we doen goed is, dan zullen ze naar onze optredens komen en onze platen kopen.

Wire
wanneer: 21 september 2013 (+ Múm, Wolf Eyes, Anna von Hausswolff), 20.00 uur
tickets: €22/25
waar: AMERIKAANS THEATER, Dikke Lindelaan 2, Laken
info: 02-548.24.24, www.abconcerts.be