Real Estate, ontroerend goed in de Botanique

Op slag verliefd waren we, drie jaar geleden. Niet op een oogverblindende schoonheid, maar op de Amerikaanse indieband Real Estate. Gewoon door naar de polaroidachtige foto op de hoes van hun tweede album, Days, te kijken. En toen moesten we de muziek nog horen!

Zacht zoemende, van alle gewicht van de wereld verloste gitaarpopsongs, met die honingzachte stem van Martin Courtney en dat als dauwdruppels in de ochtendzon glinsterende snarenwerk van Matt Mondanile.

"Een kunstwerk is altijd leuker dan gewoon een groep op de cover," vertelt Mondanile (rechts op de foto) van aan de ontbijttafel in Los Angeles. "Die hoesfoto is van Dan Graham, een van mijn favoriete kunstenaars en net zoals wij van New Jersey. Hij is bekend voor zijn installaties met spiegels en beelden die het gezichtsloze voorstadsleven een... euh... gezicht geven. Het is een beeld uit zijn Homes for America-reeks die hij in de jaren 1960 maakte en is genomen in New Jersey. Die rij symmetrische huizen drukt die voorstedelijke eindeloosheid, dat uitdijende precies uit."

Die gruwelijk saaie, verstikkende voorstad, waaraan Arcade Fire wilde ontsnappen in The suburbs, is bij Real Estate, wiens bandleden hun korte broeken versleten in het ingeslapen Ridgewood, op een uurtje rijden van New York, een baken van nostalgie. "Het klopt dat wij nogal graag naar onze roots verwijzen, maar onderhand is dat wel een dooddoener," vindt Mondanile. "In elk stuk worden we getypecast. Ja, we dragen onze jeugd mee, maar doet iedereen dat niet? De voorstad is niet de essentie van ons zijn. Martin is ondertussen trouwens met vrouw en kind naar Brooklyn verkast, en ik woon dus in LA."

Die nieuwe fase in hun leven had zijn weerslag op Atlas, Real Estates ontroerend mooie derde album – met op de hoes de (verknipte) muurschildering van Stefan Knapp die ooit het warenhuis Alexander's in New Jersey sierde. Er zijn wat rimpels opgedoken in de vlakte der onbezorgdheid die hun songs daarvoor kenmerkte. "I cannot come back to this neighbourhood / Without feeling my own age / I walk past these houses where we once stood / I see past lives but somehow you're still here," luidt het nog nostalgisch in 'Past lives'. Maar in 'The bend' begint de tijd tegen te werken: "I'm just trying to make some sense of this before I lose another year." En in 'Crime' wordt gezongen over "verlammende angst" en sterfelijkheid.

"Het klopt dat Martins blik wat gewijzigd is. Hij wilde minder terugkijken op wat geweest is, nu hij getrouwd is. Zijn leven als gesettelde vader brengt dan weer twijfels met zich mee, hoe goed hij zich ook voelt."

"De sound waar we naar op zoek waren, was een reactie tegen de punk. We wilden de gitaren cleaner doen klinken," zeiden The Feelies destijds over hun eerste album Crazy rhythms. Geen toeval dat de band ook van New Jersey is, en dat de jongens van Real Estate grote fans zijn. "Ik denk niet dat onze muziek een reactie was tegen iets anders," besluit Mondanile. "Maar het is wel zo dat we bewust weggestuurd hebben van gitaargeweld. Het moest zacht en teder zijn."